Een rondje zielkunde voor mij, mijn vet en mijn trauma’s

   Onderhand zou ik toch al wel een korting mogen krijgen op de parkeerkosten. Voor de vierde keer holde ik naar een afdeling om me te laten doorlichten.

Op 22 september werd ik door een weinig empathische psychologe ontvangen. Per slot van rekening wist die mevrouw dat ik daar kom omdat ik een gewichtsprobleempje heb en dan hield ze mij een stoel voor waar je eerst om de armleuningen moet kronkelen (‘ploep’ heup 1 en dan nog eens ‘ploep’ heup 2) om dan behoorlijk verankerd te zitten voor de rest van het uur.

De sessie begon dus met haar excuses en mijn afkeurend geklik van de tong. De rollen moeten vanaf het begin duidelijk zijn, nietwaar.
Het moet gezegd, de dame deed haar best om te vissen naar vroegere inbreuken op mijn tere zieltje, maar ik moest heel hard nadenken en dan kon ik nog geen trauma verzinnen. Sorry hoor, ik schijn dat eenzame dikkertje te zijn dat nooit gepest werd.

Of ik soms zonder reden boos werd? (Euh… jawel, maar ik besloot die eigenschap een tikkie bij te schaven tot een niet schreeuwlelijk krel, maar iemand die heel soms eens uit haar slof schiet, per ongeluk, zo heel af en toe, nauwelijks, zelden, een keertje maar.)
Of ik last heb van PMS? Pré, après en pendant zelfs. Met tussenpozen.
Wat mijn verwachting/doel is van deze ingreep? In leven blijven? Een tweede carrière als model! Komaan, iedereen weet toch dat het juiste antwoord : de gezondheid vooruithelpen, is.

Naar het schijnt zal ik ook niet tot het ideale gewicht verdwijnen, maar tot 70% van wat ik eigenlijk zou moeten afbranden. Dat is allang goed hoor, ik ben niet zo veeleisend. Als ik terug kan dansen, fietsen, achter Menck met een bijl lopen…

Of ik al gedieet had. Hoe ik me daar (vroeger) bij voelde. Je mag eens raden.
Of mijn ouders dik zijn.
Of mijn kinderen dik zijn. (Vraag alstublieft niet hun geboortegewicht!)
Of we niet een klein beetje marginaal zijn. ’t Is te zeggen, ze verpakte de vraag als een hengelen naar mijn voedingspartronen.
Of mijn zelfgebakken brood zo lekker is dat ik er niet meer van kan stoppen met eten. (dit is een strikvraag, want ik had toen nog geen broodmachien)
Of ik niet gewoon een zwak karakter ben dat een gemakkelijke oplossing wil voor haar probleem : euh… ja?

Ondanks niet voldoen aan het clichébeeld van welbevinden (of net niet) en het ontbreken van het zwaard van Damocles, noteerde de bedrijvige psychologe dat ik mentaal de operatie aankon.

Dat dacht ik ook!
En zorg nu voor andere stoelen.

En toen zakte mijn onderbroek af.

 

(gastric bypass / maagverkleining 10)