Af en toe lijkt het hier het land van Ooit wel.
Met kleine bazen en hun personeel dat mag ja-knikken. Onze scènes willen soms zelfs de toneeltjes overtroeven die in Drunen geacteerd worden.
Ik kan het weten… ik heb al eens met mijn borsten bloot gezeten op de tribune van het riddertoernooi aldaar.
Maar dat is dan weer een ander verhaal.
Kinderen-baas hadden vandaag beslist dat het ‘mijn dag’ zou worden.
Dat klinkt niet eens zo slecht hein?
‘Mijn dag’ ter compensatie voor een andere die normaal gezien ergens midden in de komende week zal vallen. In simpele mensentaal betekent dat dat ik een hele dag niet aan hun aandacht kon ontsnappen. Hoezeer ik ook trachtte van een enkel ogenblik voor mezelf te bemachtingen, ze hingen altijd wel ergens binnen handbereik te meesmuilen om een of andere gunst. Mijn dag is natuurlijk ook een beetje hun dag.
De intenties waren er alvast.
Vanmorgen vroeg kwamen ze de twintig euro opeisen die ze een paar weken geleden van een zus van mijn vader hadden gekregen en die ik, bij gebrek aan vier briefjes van vijf, nog steeds op mijn bil geslagen hield. Om maar even aan te stippen dat vijfduizend keer zeggen dat ze hun schoenen op het rekje moeten zettten ipv ze ergens in de buurt ervan te gooien, ononthoudbaar is, maar vijf euro ieder… dan zie je ter plekke een olifantengeheugen ontstaan.
Zo zwak op de dag – voor tien uur – mompel je dan iets alla : “portefeuille kijken” en draai je je nog eens om in je nestwarmte hopende op nog een paar uur platte rust.
’t Was een dik uur dat me nog gegund werd en toen sommeerden ze me van geblinddoekt tot beneden te geraken.
Uiteraard heb ik vals gespeeld op de trap, maar ik kan het goed brengen. Op de juiste ogenblikken “oe” en “aaa” uitstoten is genoeg om aan de verwachtingen te voldoen.
Op tafel stonden koffiekoeken klaar en een groot pak.
Voorzichtig nam ik er een en hoera… er barstte geen tumult los, wat wilde zeggen dat ik precies diegene had genomen die zij voor mij voorzien hadden.
Het pak bevatte iets uiterst futuristisch dat eruit zag alsof het made in Taiwan was, gemaakt door andersvalide kobolts met daarbovenop een cognitieve stoornis : een aantal wit plastieken draden in een wrong, een potje en een stekker. Op de doos las ik ‘spaghettilamp’.
Ooh diedeladiedeeee, daar wacht ik al heel mijn leven op! Een spaghettilamp! Joehoeeee!
Nu kan ik behoorlijk doen alsof (aan al mijn allerbeminnelijkste exjes die hier nog ronddwalen : aha! jullie dachten dat al mijn orgasmes echt waren, niet?! Op de juiste ogenblikken “oe” en “aaa” uitstoten is genoeg om aan de… euh? Mja.), maar meer dan een drukkend stilzwijgen kreeg ik er vanmorgen toch niet uit.
En nog een stilzwijgen.
En nog een.
Onderwijl namen mijn nazaten het gekakel voor hun rekening :
– “Wat voor kul is dit? Ik had toch gezegd dat jullie die lamp moesten nemen waar je aan moest komen en die dan van kleur verandert?”
– “Jaaaa zeg, die vonden we niet. Ga dan in het vervolg zelf!”
– “Volgens mij is deze kapot, zie naar die kleuren op de foto van de doos, daartegen is dit hier maar fletse brol.”
– “Die draden passen ook niet in het potteke.”
– “Goeie koffiekoek anders.”
– “Hebben jullie het bonnetje nog? Dan kunnen we nog ruilen.”
– “Hebben we dan nog geld over?”
– “Ja, ik ga na schooltijd nog wel iets anders zoeken voor mama.”
(Imaginair zag ik mezelf naar de hartstreek grijpen.)
Er keek er eentje naar mij en ik ging over naar de bejubeling van de koffiekoeken en de letter uit chocolade die ze ook nog meegebracht hadden.
‘Mijn dag’ impliceert natuurlijk ook dat ze mogen eten en drinken wat ze maar willen, het is immers feest toch?
De oudste zou vandaag koken. Wortelpuree met iets schnitzelachtigs en chips ofzo als voorgerecht en poffertjes als nagerecht. Dat zou ze.
Als ik al niet terug in stilzwijgen was hervallen, zou ik haar zeker en vast onder de neus gewreven hebben of ze haar vorige pogingen al vergeten was. Die keer dat ze het gepresteerd had van ons allen zwarte verkoolde brokken voor te schotelen, waarvan we later vernamen dat het vlees moest voorstellen, rauwe aardappelen en geen groenten, want daaraan had ze niet gedacht. En pudding die van alle voedingswaren niet verder verwijderd kon genoemd worden dan pudding. (kijk, vier werkwoorden achter elkaar in een totaal kromme zin, maar ik vertrouw erop dat ieder van u hem wel begrijpt.) Lopende schimmel geleek er meer op.
Zapjebijnadertien een teleurstelling besparend en de overige drie zaps eentje bezorgend, beloofde ik van haar ingrediënten nog ergens in een consumententempel te gaan bemachtigen alvorens het avondeten aan zou breken.
Maar ach, toen het zover was, zat ze net op msn in een blijkbaar leuke babbel verwikkeld. Of ik gewoon en bak lasagne wilde meebrengen en hem ook zelf wilde opwarmen? Aan hoekomikeronderuitinventiviteit ontbreekt het hen niet, die baarmoederkunstwerken van me.
Voor de laatste activiteit van die dag van mij, tesamen met hen, moest ik een film kiezen, die we dan altegader hangend in elkaar zouden volgen met de nodige aandacht.
De jongste viel prompt in slaap in mijn armen, wat ik nu eens zeer aimabel van d’r vond, ze is nooit schattiger dan op deze wijze. Krulzap jammerde dat ze de ondertiteling niet kon volgen. Bijgevolg mocht ik ook nog eens een halve avond tv voorlezen. Zij die liever msn’t dan kookt, msn’de zonder schaamte verder en de zoon deed wat we van hem gewoon zijn : het plot verklappen vooraleer we eraan toe zijn.
Anders een geinig filmpje, ‘Cool Runnings’.
Anders ook een opgeluchte moeder… die het einde van de avond in zicht zag komen.
De weergaloze fratsen van ene zapnimf 