Gedwongen Bourgondiërs

  

    Zoals u al dan niet weet, is het onderwijs mijn branche.

Kwieten, aldaar werkzaam, hebben een reputatie hoog te houden. Die van klager. Vandaag, heb ik zo ééntweedrie beslist, doe ik eens lustig mee.

  

De scholengemeenschap organiseerde een conferentie. De scholengemeenschap heeft wat tegen mij. De scholengemeenschap richt haar pedagogische studiedagen al jaren in op mijn vrije woensdag. Meestal over zaakjes waar ik geen uitstaans mee heb.

Excuusnota’s met : ‘Sorry, ik heb vandaag een berg vuil stinkend ondergoed te wassen.’ of ‘Tot elf uur heb ik eigenlijk een ontbijtje gepland met enkele vriendinnen.’ werden tot op heden niet weerhouden. Opdraven zou ik en opdraven deed ik. Gewald, verdoofd, nog niet opgedroogde slaapkwijl was geen bezwaar, zolang ik de bakken info over bijvoorbeeld het godsdienstonderwijs (dat ik sinds het interbellum niet meer geef) maar over mijn futloze vormen liet glijden.

  

U begrijpt mijn juichende habitus toen ik de voorbije woensdag een uur vroeger dan op een doodgewone werkdag verwacht werd in een onbekende school. De gebruikelijke wakkerwordkoffie sloeg men gemakshalve over, te klein behuisd, klonk het. Tweehonderdvijftig leerkrachten vroegen zich af wat die bende directeurs dan bekokstoofd hadden, want uren verkleumen op een kabouterspeelplaats behoorde niet – ik herhaal – niet tot de mogelijkheden. Wie zich de woensdagse weersomstandigheden nog herinnert, krijgt spontaan neigingen om een motorhelm te gaan kopen… vanaf een meter vijfenzeventig hoogte zag je een zee van verticaal losgeslagen haar dat zijn best deed om zich vast te haken in een grijpbare nabije omgeving. Toen het ernaar uitzag dat we met de hele slomp een ommetje gingen maken, scheurde ik mijn gesprekspartner hardhandig van mijn kop en volgde de massa naar een rij verscholen opgestelde autocars. Die voerden ons naar Mechelen city. Daar hadden ze zich op hun beurt de moeite getroost om alle beschikbare stadsgidsen in te zetten om ons twee uur lang te entertainen. Mijn peergroup mocht de St-Romboutstoren beklimmen. Uit ervaring weet ik dat die vijfhonderddertien trappen meer dan het beklimmen waard zijn. Alsook dat mijn knieën dit niet aankonden en eveneens dat met dit weer er zeven procent kans was dat er eentje van die toren zou waaien. De Bourgondische ommegang leek mij een aanvaardbaar alternatief om me onuitgenodigd bij te smijten. Terecht zou achteraf blijken. 

  

Maria van Bourgondië, Margaretha van Oostenrijk, Filips de Schone… ik weet er nu alles van!

(Net zoals ik alles weet over welke binnenspeeltuinen die vervelende onbekende taterende ongeïnteresseerde kleuterleidsters, in wiens aanwezigheid ik moest vertoeven, frequenteren.)

  

Het pedagogisch aspect van dit uitje ontgaat me wel een beetje, maar mij hoor je niet klagen… o neen! Dat laat ik liever over aan vervelende onbekende taterende ongeïnteresseerde kleuterleidsters die liever over peuterparty’s emmeren.

  

Advertentie