Of hoe chocolate moose en zapnimf ook chocolate nimf hadden kunnen heten (2)

  

   (vervolg)

Toen werd ik dus pas echt nieuwsgierig.

   

Wachten tot die afspraakdinsdag met deze karige informatie werd onhoudbaar. Ik stelde voor om stemmen te wisselen over de telefoon. Goed wetende dat ik, als ik niet word gadegeslagen, mijn stem kan doen zakken tot de zwoelste versie die Chris Lomme er ooit uitperste. Ha, hij zou de eerste niet zijn die ik op deze manier gehypnotiseerd kreeg. Tien minuten en die chocolate moose zou zich voor eeuwig willen verstrikken in mijn auditieve netten, zeker weten.

   

Het werd nummer één in de hitparade der miskleunen mijner telefoongesprekken.

Daags voordien vond er in de vriendinnenkring een nogal euh… wilde uitgangsavond plaats en al die naweeën van dat geswing, gelach en hoog van de toren blazerij had zich als een nieuwe straffe wasspeld vastgeklemd op mijn stembanden.

Ik moest hem minstens vijf persoonlijke codewoorden toespelen vooraleer hij geloofde dat hij het niet met een of andere zwaarlijvige reusachtige frituuruitbater te doen had. De rasp in mij deed nochtans zijn best om zich verstaanbaar te maken, maar slaagde daar niet in. Bovendien had ik verkeerd ingeschat dat die jongen, die reeds tien jaar Antwerpen als zijn woonplek beschouwde, nog steeds het plaatselijke dialect niet machtig was. 

Alsof dit gestuntel op zichzelf nog niet erg genoeg was, viel de verbinding om de haverklap uit. De gsm is leuk als je eens wil sms’en of er nog een chocopot kan meegebracht worden van de supermarkt, maar als je wanhopig de toekomstige liefde van je leven probeert te overtuigen dat je tegelijk een vamp, een femme fatale, een intelligentiequeen én de bereikbare meid van de buren bent, is het maar prutspul hoor. 

Mijn woorden brachten in ieder geval niet de verhoopte bloemmekee van ons vonkenvuurwerk met zich mee.

   

Integendeel. Achteraf mocht ik vernemen dat hij op het moment dat hij de hoorn afdrukte, besloot om toch maar geen restaurant te boeken. Als hij of ik na het inleidende drankje eronder uit wilden muizen, was er niks verloren. Tssssssssss. *giftige blik bij het schrijven van deze waarheid.*

   

Rauwe kelen genezen snel en op dinsdag voelde ik mezelf alweer als een kip zo lekker. Ik had zelfs nog tijdsoverschot om mijn auto drie kilometer verder te keren en weerom naar huis te rijden omdat ik mijn knalcadeautje voor hem nog op de tafel had laten liggen : een gedichtenbundel van Bart Moeyaert ‘Verzamel de liefde’. Met onderliggende boodschap : de mijne welteverstaan! En doe een beetje je best daarvoor! 

Geweldige vondst nietwaar? Nuja, ik had hem toch dubbel en de versie met de harde kaft hield ik voor mezelf, maar dat hoefde hij allemaal niet te weten.

   

Zodra ik de wagen in een vrij gat geboord had, belde ik hem : “Moose, leg je haar goed, want ik ben onderweg naar ‘De Muze’ (= café in Antwerpen) en je mag mij zo meteen verwachten.”

Hij : ” Over zeven en een halve minuut ben ik daar ook.”

Zeven en een halve minuut?

Mijn moeder heeft me nog zo gewaarschuwd voor mensen die niet kunnen afronden. “Dat zijn pietlutten.”, drukte ze me telkens op het hart. Dat deed ze trouwens ook voor mannen die op hun eerste afspraakje later dan jij arriveren. 

Maar neen, ik moest doorzetten, al was het maar met eerst nog vijf rondjes langs de kathedraal te lopen want ik wilde niet als eerste de kroeg binnenstappen.

Hij (weer telefonisch) : “Ik ben er, je gaat me wel herkennen.”

Bij mijn entree kreeg ik minstens vijftig mannen tegelijk in het vizier, maar slechts eentje gebaarde iets aandoenlijks dat op een wuifje moest lijken. Naast hem stond een kleine rugzak op een stoel, er staken twee fameuze geweitakken uit en de bovenkant van zijn pluchen elandenkop (eigenlijk is het een hert!) die duidelijk de schots en scheve gevolgen droeg van de moeite die het gekost had om dat ding erin te proppen.

 

  

  

 Jaja, ik had hem herkend. *

Het eerste wat me te binnen schoot was : “Jee, die mens heeft een volle (korte) baard!”

En het tweede : “Maar verder mankeert hij precies niks.”

   

Om de plechtigheden achter de rug te hebben, overhandigde ik hem meteen mijn te lezen kleinigheid. Oja, kijk, dit heb ik nog voor je meegebracht, voor eenzame nachten.

Hij schuifelde wat ongemakkelijk op zijn stoel, wekte de indruk dat hij geraakt was door mijn gift, versterkte dat gevoel door er even in te bladeren en een gedichtje diagonaal te lezen en kreeg toen een kop als een pioen.

“Zozo, manneke,” glibberde het onderling tussen mijn grijze cellen, “pak aan, zo zijn wij dames… hoffelijk, wij denken aan een presentje. En nu gij weer.”

   

“Wel euh…”, sputterde hij, “eigenlijk heb ik ook iets bij.”

Hij moest al zijn krachten gebruiken om dat arm hert uit zijn rugzak te wringen. Daaronder piepte een pak omwikkeld met cadeaupapier (ow, mijn Moeyaert zat bloot in het zakje). Onder het inpakpapier verscheen ‘Werk’ van Josse De Pauw, een dikkerd van vierhonderd bladzijden.

Ow, nu begreep ik ineens waarom hij ooit had gemaild : “Ken je Werk van Josse De Pauw?” Waarop ik schriftelijk terug : “Een paar films, ja.”

Plots pasten we qua pioenkleur zeer goed samen.

Op het schutblad had hij bovendien nog enkele woorden naar mij gericht. (Ow, iets erin schrijven, daar had ik niet eens aan gedacht.)

     

     

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

Dank je, zap, voor de fijne avond. En een moosehoofd getekend.

   

“Tiens? Is onze avond dan al voorbij?” murmelde ik om mijzelf een houding te geven.

   

En we pioenden samen de avond de nacht in.

   

(wordt vervolgd)

  

*Dezelfde foto (2)