Jeeeee.Al dagen internetloos.
Nog honderden blogs te lezen en er ook af en toe nog eentje te schrijven.
Allemaal de schuld van mijn handenbinders!
Vroedvrouwen allerhande, gynaecologen met liefde voor het vak, verstrekkers van anticonceptie, campagnemakers voor het jonge moederschap, waarschuw die arme vrouwtjes met kinderwens nu eindelijk toch eens voor al de toekomstige kommer en kwel die ze zich op hun hals zullen halen, geef de bakens van de moederhartlijdensweggrenzen vooraf aan, hef het vermanende vingertje gerust voor utopische waanvoorstellingen over brave meegaande appels van eigen boom, cornflakesetende filmontbijtkinderen die bij het getoeter van een schoolbus hun reeds volledig ingepakte schooltas oppikken en na een schattige kus en zwaai hun voorbeeldige leven voortzetten op school (Wanneer poetsen die hun tanden dan? Daarbij je badkamer volsmossend, dat al dan niet opkuisen met een propere handdoek die ze dan in het midden van de grond achterlaten. En waarom rijdt er bij ons helemaal geen schoolbus?)
Laat iemand je inlichten, would be mama’s en papa’s, over de tijd. De tijd die je vanaf hun geboorte plots kwijtgeraakt. Als je hem na intensief speuren dan toch terugvindt, blijkt hij een petieterig gekrompen restantje te zijn van het exemplaar dat je ooit ter beschikking had. Een miniversie die je constant moet onderbreken om hem te delen met die zelfgeworpen egoïsten die menen dat ze zich altijd tegoed kunnen doen aan die paar minuten die je voor jezelf had gereserveerd.
Als je dan toch hardleers bent, poog dan een bevruchting te plannen veertig weken voor een 29ste februari, want anders hang je ieder jaar weer aan al die verjaardagsfeestjes vast. Eentje voor de vriendjes, eentje voor de familie, eentje om de overschotten kwijt te geraken van die twee vorige. Als je pech hebt komt dat allemaal bijeen eind juni. Zowat de drukste periode van het jaar. Toch als je tot het onderwijzend personeel behoort. Ook al baal je de bloemen van het behang, voor je minikoter en haar aanhang arrangeer je dan een opdrachtentocht met véél voorbereiding in de zapdorpse bossen omheen de woonst, stuikt er een onvoorzichtig eentje ver van de bewoonde wereld pardoes in een put onder de spoorweg* – poink – op een handjevol betonnen dwarsliggers. Kan je dat kind met een blauwe tet op haar scheenbeen nog kilometers gaan dragen ook. Toevallig heb je natuurlijk je tube hirudoid thuis laten liggen. En tevens je gsm.
Die vriendjes van je kinderen hebben op hun beurt de zaterdag nadien uitgekozen om allemaal tegelijk een wederomfeest te organiseren, zodat je als ouder met weinig tijd zes keer op een dag op en neer mag rijden want hey, rond hetzelfde tijdstip gaan vieren zou natuurlijk helemaal saai worden. Waarmee de opwinding nog niet gedaan is, want per ongeluk ligt de enige verbindingsweg van zapdorp naar dorp b (van de feestjes) in puin tot september en mag je tesamen met de inwoners per auto van vijf achterliggende dorpen samen door een omliggende flessenhals zodat zo’n ritje algauw drie kwartier in beslag neemt (maal zes dus!)
Op al die omwegen spring je de eerste de beste supermarkt binnen en met dat goed mag je dan de bij elkaar geraapte tussendoorse kwartiertjes staan kokerellen voor het familiefeestje van morgen, tafels en stoelen terug naar het midden van de tuin sleuren, je verwaarloosd kot onder handen nemen.
Nog een reden om nakomelingen te bannen : op het einde van het schooljaar moet je hun rapport gaan afhalen. Iedere school kiest daar blijkbaar donderdagavond voor uit. Sta je nog te luisteren naar het geleuter van de ene klastitularis … blablabla a-attest, proficiat… (als je dat rapport dan bekijkt kan je amper geloven dat je die ‘Einstein’ ooit zelf hebt gebaard, net met de hakken over de sloot is blijkbaar ook al reden om ‘proficiat’ te kwelen.) ondertussen moest je al een kwartier op de proclamatie van de ander hebben gezeten en voor of na wip je ook nog even binnen om het rapport van de overige twee uit de handen van hun juf te sleuren.
Niet doen! Rampetampen met condoom of spiraal is ook leuk en veel goedkoper!
Omdat terugduwen niet meer kan nadat je onvoorzichtig bent geweest, probeer je dan toch maar het beste van dat pedagogisch levensproject te maken. Waarbij het overschrijden van grenzen wel eens kan leiden tot een sanctie. Ingekort : de oudste mocht niet naar een fuifje. Ook niet nadat ze je blijft bestoken in al dat van hot naar haar geloop met sms’jes om je tot andere gedachten te brengen. Wel mocht er een vriendinnetje blijven slapen.
Ze gingen die avond eens door de straat wandelen op hun hoge hakken en daarna slapen. Ja eey, in mijn jonge tijd deed ik ook eigenaardige onverklaarbare dingen. Een uur later besefte ik dat haar fiets mee was gaan wandelen. Mijn boodschap op haar gsm kreeg geen gehoor. Nog een uur later leek het of die twee met fiets het begrip ‘onze straat’ heel ruim interpreteerden. Mijn boodschap op haar gsm kreeg uiteraard weer geen reactie. Mijn sms : ‘We komen jullie zoeken‘ wel. Leugens en nog eens leugens vooral. Het werd een donkere nacht van zoeken, vriendinnetje naar huis brengen, nog meer inperking van vrijheden en ingehouden boosheid.
Het internet werd voor enkele dagen afgesloten en ik had op het eind van de dagen geen fut meer om het te repareren.
O o o, wat kreeg ik terstond spijt dat ik mijn moeder destijds heb uitgelachen met haar : ‘Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen.’
En nog eens o, wat dank ik de bedenker van het co-ouderschap!
Tot over twee weken, kindjes, mama gaat lekker blogjes bijlezen!
Schattige kus en zwaai zwaai.
(Kijkt vooruit naar haar zee van tijd)
Zei ik al dat de oudste vlak voor afscheid nog eens vlug een klad nagellak op onze nieuwe tafel heeft gesmeerd? En met dissolvent verwijderd? Baai baai vernis.
*Een ongebruikt spoor doorheen het bos met ocharme twee keer een droge beekbedding te overkruisen. Het is minder onverantwoord dan het leest.
De weergaloze fratsen van ene zapnimf 
