Een halve draai rechts… onmogelijk in een bros

  

   Gelukkig is hij gezegend met een latlengte sluik haar.

Het vergemakkelijkt de gang van zaken als je er je moederhand in mikt, halve draai rechts en hem op die manier zijn fiets opsleurt voor het leukste festivalletje ooit : Pulptuur. Vijf podia variëteiten, gemoedelijke sfeer en massa’s plezierig volk om na zoveel tijd weer te omhelzen. Dit alles in eigen dorp. Zijn wij eventjes gelukzakken.

   

Zoutzakzoon protesteerde met huid en haar. Nader bepaald de huid rondom zijn spreekorgaan. Neen neen, hij wilde niet mee, hij had voor zichzelf een opgevulde dagplanning uitgestippeld : voor de tv en achter de pc. Wauw!

Er werd een compromis gesmeed : we verplichtten hem. Simpel. Als het echt zo zou tegenslaan als zijn visioenen hem opdrongen, mocht hij naderhand nog eenzaam en even slecht gezind terugfietsen. Ervan overtuigd dat hij een uurtje later het rijk toch weer voor hem alleen had, nam hij geen drinken of trui mee.

   

Luid fluitend begaf de familie zap naar de plaats van actie. Uitgezonderd eentje dat honderden meters achterop fietste met een lange lip. Uitgelaten stuikte de familie zap doorheen het park, uitgezonderd eentje dat mokkend achterop hinkte. Terwijl de zappies zichzelf allen een aparte bron van vermaak hadden gezocht, vond zoonzap dat hij meer levensvreugde in zijn lamlendige toestand zou injecteren als hij bij ons zou blijven met zijn oneindige gezeur over alle regels van oncooligheid die hij ontdekte bij iedere oogopslag.

Het leven van een twaalfjarige is hard. Dat van zijn opvoeders niet te harden. 

   

Toen wandelde er een mirakel voorbij. Ik nam een duik en vatte het bij zijn enkels.

“Adriaan…”, hijgde ik zonder zijn onderstel los te laten, “doe je ouwe juf eens een plezier en neem zoonzap op sleeptouw.”

Als klasgenoot van zapzoon en net oud-leerling, durfde dat joch niet anders dan te gehoorzamen aan mijn gebiedende wijs. 

Of hoe je zoon kwijtmaken kan vergeleken worden met een waterval in alle tinten opluchting. Ons genieten kon eindelijk ook van start gaan.

   

Het gezelschap waar we deel van uitmaakten, koos voor de sfeer. Wat er op neerkomt dat, ondanks de vijf plaatsen van amusement, we de hele namiddag niet van die paar vierkante meters die het dekentje bestreken, weg te slaan waren. Zon, babbels, elkaar en het gevoel dat dit de hemel is. Af en toe kwam er een zap (of andermans kind) aangewaaid om even snel weer door te stuiven naar nieuwe horizonten. Behalve zoon, die de hele dag spoorloos bleef.

Voor Bart Cannaerts, de winnaar van Humo’s Comedycup, wilden we nog wel eens de benen strekken en de traanklieren activeren. (Zijn stukje over Luc Beaucourt was hilarisch.)

   

Ondertussen werd het 21.30u, het uur dat de Paranoiacs geprogrammeerd stonden. Niet dat ik daar zo ondersteboven van ben, maar nu we daar toch waren…

Te omschrijven als pokkeherrie en dan blijf ik beleefd.

Onze aversie tegen teveel beweging in acht nemend, bleven we plakken achteraan het veldje, veilig dicht tegen de dranktent.

   

Tot een van de vriendinnen haar rondhotsend oog toevallig een eigenaardigheid opmerkte :

“Daar daar, zie dat jongetje stoer doen op het podium.”

En een andere : “Euh… kennen we die niet? ’t Is kerdju eentje van zap!”

Moose en ik, wij bleven stil… in stilstand… in bijna hartstilstand.

   

  

  

 

   

(Met dank aan de gsm van Adriaan.)

   

“Bedankt mama, dat je me gedwongen hebt, kwetterde hij (dorstig, koud en breedlachend) op de weg terug naar huis.”

  

Ik denk erover van hem een bros te scheren…