Fris, monter en hupseflups 2008 – 2009 tegemoet

  

   De vakantie kreeg abrupt een einde. 

Gisteren. Met een ‘keitoffe’ karweidag.

Uw zapnimf haast en spoedt zich dan altijd naar het rommelkot om de grasmaaier vanonder het puin te zoeken wegens besmettelijke buren en het idee dat elektrisch duwen over iets dat van heel ver naar gras ruikt nog het minste kwaad is van al die verderfelijke klussen (dakgoot leegmaken, speelplaats borstelen, kapotte lampen vervangen op een plafond van drie meter hoog, het zand in de zandbak zeven…). Helaas waren de collega’s die in die buurt meestal het onkruid uittrekken op pensioen, druk bezig de verlengkabel door te snijden met behulp van de hagenschaar in het hofke vooraan of gewoonweg elders. In alle eenzaamheid nam ik die stinkende gauwe tussen de klimop dus ook maar voor eigen rekening. Vijftig meter in buigstand onkruid uittrekken, een mens zou voor minder een grote doos antidepressiva doorzwelgen. Terwijl ik daar wat beteuterd naar mijn gele handen stond te loeren en het in één ruk betreurde dat ik geen wratten heb aldaar, hoorde ik mijn beroepsgenoten in de voorbijgang tegen elkaar kwinkeleren :

“Oooh, wat heb ik er terug zin in!”

“Ja, ik sta ook te popelen om terug te beginnen!”

“Na twee maanden is het altijd leuk om te starten met een verse klas.”

Blablabla.

   

Vandaag stond er een megavergadering op het programma. Mijn rug voelde alsof hij op minstens vijf plaatsen gebroken was en er was iets raars aan de gang met de spieren in mijn billen. Die leken een eigen leven te leiden. Een pijnlijk.

“Oeoemja, wa-ah-ah-t heb ik goesting in een nieuw schooljaar.”, mompelde ik tegen de tachtigjarige versie van mezelf in de spiegel.”

En ik wenste mezelf doornroosje.