Wat voor een kinky opgeblazen peutengedoe is me dat nu weer?
“Geef zes saaie onbetekenende details vrij over jezelf.”
Als er een gelegenheid komt aanwaaien om dolkjerugsteekje te spelen… ze zullen het niet laten, hè Huisvrouw? In mails klink je nog als : “Mag ik vriendin tegen je zeggen, o supernimf?” En ik mezelf maar inhouden om iets anders te schrijven dan : “Ok, je mag eerstkomende woensdag mijn tenen likken.” Neen, beleefd als ik ben forceer ik mijn pinken om ‘ja hoor, huisvrouwie’ terug te plokken via de dezelfde weg. Truttemie.
Laat het toeval nu wezen dat uw zapnimf uit één homp te verwaarlozen saaiheid bestaat. U maakt het zelfs bijna dagdagelijks mee. Slaapverwekkend vervelend tot in het kwadraat. Dat pikt eens een open monumentendag mee, dat wordt na jaren opgevist door verloren gewaande ouwe buurmeisjes, dat ontdekt dat de cola light op is en schiet in paniek. Dat soort. Niks van belang om over te rapporteren dus. Anderen springen nog wel eens van een berg met stoffen vleugeltjes of krijgen af te rekenen met het energieverlies dat de huidige maatschappij zo kenmerkt of kweken hun eigen deliriums. Spannend!
Helaas, een ander toeval in hetzelfde universum heeft uw zapnimf ingefluisterd dat het haar lotsbestemming is om al die niksigheden in quasi onleesbare zinnen te gieten. En u, dommekloot, leest dat dan ook nog. Waarmee u medeschuldig bent aan het ontstaan van de vicieuze cirkel die hier, hetzij een tikkel ironisch, ‘weergaloze fratsen’ heet.
Maar kom. Dat is het einde van de wereld niet. En nu de deeltjesversneller alweer op zijn gat ligt, zit dat ook niet zometeen eraan te komen. Tijd om mezelf te focussen op een ander zwart(geblakerd) gat. Indien u er niet zo expliciet achter had gehengeld, lieve Huisvrouw, en als ik er al niet minstens een vierde van mijn bloggies eraan gewijd had, dan zou ik met klem verzwijgen dat de term ‘oorverdovende flatulerende ontsnapping’ mij niet geheel onbekend is. De parabel van de talenten indachtig, probeer ik heden ten dage dit gegeven te ontwikkelen tot het het niveau van neusverdovend heeft bereikt. Hoewel, eerlijk is eerlijk, deze kunde zou ik niet op mijn uppie kunnen bolwerken. Mijn dank ging de laatste keer uit naar mijn gierige zus die vond dat een Chinese rijsttafel voor vijf personen volstond om tien hongerige familieleden te voeden. Nadat neefjes, bompa en de snelle beslissers met de bovenste laag uit de bakjes hun innerlijke mens versterkten, bleef er voor uw zapnimf vooral veel ajuin over. Moet ik er een tekeningetje bij maken? (veel wolk)
Gerelateerd aan deze problematiek, hoest ik losjes uit de mouw nog twee nietige en onbenullige details. Liegen en lachen. Weliswaar mij ingegeven door de druk van de gemeenschap. Naar het schijnt is het niet zo heel erg netjes om uw darmstelsel toe te laten waar het op dat moment hoge nood aan heeft. Stomstomstom. Liever dan petomanie te vereren als een gevarieerde kunstvorm, loopt de gecultiveerde mensheid dubbel van de kramp louter omdat het niet hoort van ongevraagd geluid/geur te produceren voor zijn beurt. Welk een ramp zou zo’n lucht kunnen toebrengen aan het binneninse persoon? Aan het inwendige stelsel van het scheetstimide individu met een lek! Dit vraag ik mij dus af. Gewoon hypothetisch. Want ook al dient uw zapnimf zich in dichtbevolkte gebieden al eens aan te passen aan haar medemens er is een grens aan haar toegevingen. Ze aarzelt bijgevolg niet om het leugen om bestwil te hanteren. Haar bestwil. “Maar Ingrid! Wat doe je nu?!” is een populaire. Of berispend : “Poes!!!” (gelet dat er een poes aanwezig is.) Of druk gesticulerend : “Ikke niet hoor!” en een onschuldig iemand vorsend viseren. Schijnheilig wegkijken wil ook wel eens helpen.
Onze lieve Heer weet hoezeer ik omtrent deze hele reutemeteut serieus tracht te blijven, maar het lukt me nooit. Even ongezond als uw onderste winden terug te zenden waar ze ontstonden… uw met decibel gepaard plezier onderdrukken. Ik weet het, het is zoooo schorem gelinkt, zo gespuisachtig, zo goedkoop, zo pariaminded, maar de hinnikende lach is mijn deel bij gebeurtenissen als bovenstaand. ‘Trek eens aan mijn vinger’, het zou bij wet verboden moeten worden. Ik zou clandestien opereren.
Bleve het maar beperkt tot dit unicum (ok, een regelmatige eenmaligheid, maar soit), mijn omgeving zou het mij nog kunnen vergeven, denk ik. Maar op gebied van lachen weet ik geen maat te houden. Doe uw ogen dicht want wat volgt is mijn intiemste geesteloos detail : ik ben zo’n sul die met zichzelf lacht. Vergeet iedere verwijzing naar relativering. Neenee, letterlijk. Walgelijk ergerlijk zoals in : nounou zapnimf, jij bent me er eentje, whoehahahahaha! Wat ben ik toch goed! Gnuifgnuif. Hihihihi, heb ik dat zelf uitgevonden? Er is duidelijk iets misgelopen bij het uitdelen van de ego’s. O o o, wat erg! Streel streel.
In mijn voordeel zou ik willen pleiten dat ik thans opgescheept zit met een egostrelend geboren moose die het nalaat van deze kwaal hardhandig de kop in te drukken. Als hij er mij al eens op wijst, is het steeds te liefdevol. Alweer mijn schuld niet dus!
Naast het aaien van mijn ik, doet hij dat op gepaste momenten ook wel eens met mijn andere kant, bekend als voeten.
Hoe vervuld met afschuw keek ik destijds naar de prentjes in een roddelblad dat toen zijn winst opstreek door de publicatie van Fergie (nog iemand die zich haar herinnert?) met een tenenlikkend kaalhoofdig minnaarssujet aan haar ligbedeind naast een zwembad. Hm. Tij kan keren, ik was nog erg jong en onervaren. Hier verschijnt alweer mijn gegibber als er tenenkusjes uitgedeeld worden, lebbers en zachte bijtbewegingen. Haha! Ziehier, dat is nog eens een onbeduidend detail dat u niet wilde weten hè? Zapnimf ondergedompeld in (blote)voetenfetisjisme!
Het laatste onnozele weetje over mijzelf, is er eentje waar anderen mij op attent maken. Zelf ben ik me daar geheel niet van bewust. Volgens zij die het kunnen weten ben ik best een toffe griet, een meid die een gesprek – als het niet over kwantumfysica gaat – kan volgen, een deerne die zich kan manifesteren in meervoudige situaties, een moeder met principes, iemand met een minimum aan culturele bagage. En toch, nog steeds de kenners aan het woord, zou ik helemaal niet zo overkomen.
“Gij zijt precies een van ’t kantje! Een vettige troela. Een hersenloos schepsel. Dikke mee met haar twaalf stielen en dertien ongelukken. Proletarisch seksbeslust geteisem. Als ge u leest toch.”
Ja? Echt?
Geen idee waar dat beeld vandaan komt.
Wie het stokje past, trekke het aan.
Voormiddag
