Waar vind ik de nooduitgang?

   

   Beste facebookgebruiker,
 
Alhoewel het uw schuld is dat ik in de shit verzeild ben, kreet ik u nu toch nederig om hulp.
 
Daarstraks ontving ik via mail voor de tigste keer een uitnodiging om vriendjes te worden met iemand op facebook.
Tegelijkertijd toeterde die Tulp langs de telefoon in mijn oor hoe jolig het toch wel was om iedere dag onzin van twee zinnen te plaatsen en te lezen bij anderen. “En foto’s, ja foto’s van Toms reis. Kunt ge zijn opgepikte Chileense schone bewonderen. Volgens mij is daar een hoek af. Goh, ik heb zo moeten lachen met huppeldepup, die schreef… ja, ik weet het allemaal niet meer zo precies, ga dan zelf kijken hè? Daarbij, heel uw lagere schoolklas zit er ook op. Tof jong!”
 
(Ik dacht meteen aan Martine met wiens moeder ik het ooit aan de stok had. Moeke kwam in volle speeltijd over het hek gekropen om kleine zapnimf hardhandig te prikken in het borstbeen : “Gaamoemartiengerustloate verstoan?”)
(Ik dacht meteen aan Ilse, wiens moeder ik – lelijk lelijk – eens heb uitgelachen. Omdat ik vond dat het moeders verboden moest worden belachelijke hoofddeksels te dragen.)
(Eigenlijk dacht ik aan de helft van de klas waar ik meer dan gewenst ambras mee kweekte. Ai, stel dat Jaklien daar ook rondwaart. Zou die nog weten dat ik mijn naald verticaal op haar stoel hield toen zij net ging zitten?)
 
“Maar dan moet ik mij registeren?” mokte ik.
“Wat is dat nu? Registreren. Dat is toch maar efkes een paar dingen invullen zeker? Dan kan je eens komen loeren.”
 
Zapnimf is toch zo beïnvloedbaar.
Dus klikte zapnimf op de uitnodiging van S.
Zapnimf vulde voor- en achternaam in : zap en nimf
Zapnimfs scherm vulde zich met hopen fotootjes : drie vierde van haar ooitse correspondenten en dat zouden allemaal haar vriendjes kunnen zijn!
Zapnimfs volgende scherm vroeg of ik heel mijn adresboek wilde uitnodigen.
Uitnodigen? Waartoe? Valt er iets te feesten?
De profieltjes bleven oppoppen. Mieke Vogels, Johan Vande Lanotte, Saïd El Kadraoui, Kathleen Van Brempt en nog honderd onbekende koppen zouden ook wel in aanmerking kunnen komen om mijn virtuele sociaal leven op te smukken.
Zapnimf sloeg al die schrikaanjagende kaders over. Ze wilde enkel uit nieuwsgierigheid eens gaan spieden.
Geen minuut later was zapnimf de ontstelde eigenaar van een facebookstekkie met één vriendje, diegene op wiens link ze om te beginnen had geduwd.
 
DE PLURKEN!
Zowat alle toeters en bellen heb ik afgelopen om mezelf weer te ontfacebooken, maar de annulatieknop bleef onvindbaar.
Ik wil daar terug vanaf! Huuulp!
Help eens een zapnimf!
 
PS : Mijn laatste woorden waren nog niet koud van bovenstaande noodgeschreeuw of er verscheen al een mailtje van een medeblogger :
 
Hoi zap!
Sympathiek!
Veel plezier op facebook.
 
 
Plezier heb ik genoeg (en druk ook) met mijn in het echt aanraakbare vriendjes.
Haal mij alstublieft terug van dat ding! Geef mij instructies.
Voor al mijn voormalige klasgenoten wraak komen nemen…
 
PS2 : De volgende dient zich al aan. Iemand waar ik nog nooit van gehoord.
 
Ik word gestalkt. Red mij. Nu!

Zoem zoem zoem

  

   Gedichtendag vandaag.
Uw zapnimf zal het geweten hebben, ze mocht voor de hele lagere school de gedichtendag vorm geven.
De poëet zit elders deze keer.
Mijn keuze voor het eerste leerjaar :
 
Zo lief…
 
– zoen zoen zoen,
doet de bij.
– dat is fout, lacht de dar.
(dat is de man van de bij)
en bij zoemt zoem zoem zoem.
wat doe jij nou?
– maar ik hou van jou,
zucht de bij.
dus zoem ik zoen zoen zoen.
ik kan er niks aan doen.
 
 
Riet Wille
Uit : Wie dit leest wordt een beest
De Eenhoorn, 2006

Zinken – verdrinken – bij de pinken – laat maar klinken! (badvervolg)

  

   Daar lig je dan ter simulatie,

geënsceneerd in een zinkoperatie,

te wachten op bubbelinspiratie

wars van dochterlijke intimidatie

wanhopig vermijdend : seksconversatie.

 

Voor ieder wat wils informatie…

Een top drie variatie

… van de onderwatermelodie!

En voor wie zijn adem lang kan inhouden, nog een vierde!

Arme papa… letterlijk

  

   Als het over zijn papa gaat, spreekt zapzoon graag verhullend :
 
“Papa heeft weer een avontuur beleefd. (lees : papa is door zijn eigen stommiteit tegen de lamp gelopen)
Moeke kwam op ons babysitten (lees : in het oog houden dat we niks afbreken en of we weer niet van boven in het trapgat naar beneden overgeven) want papa en H. moesten naar een etentje (lees : zwelgpartij).
Op de terugweg kwamen ze toevallig politie tegen. (lees : alcoholcontrole stond op de loer) Papa moest blazen. Hij had een beetje te veel gedronken (lees : zonder ‘beetje’). H. had er ook eentje te veel op (lees : en nog een portootje en nog een portootje). Ze moesten de auto laten staan, maar die politiemannen wilden papa en H. nog naar huis brengen met de combi. (lees : de politie, uw vriend!) Toen werd papa een beetje onvriendelijk tegen de meneren. (lees : hij verloor zijn zelfbeheersing en veroorzaakte een fikse rel, waarom daar hebben we het raden naar. Hoe een grote mond kan je opzetten als je gewoonweg dik in de fout bent gegaan?) Daarna mocht hij niet meer mee. (lees : “Gij hebt geluk dat je geen pv wegens smaad nog aan je broek hebt hangen.”) Ze hebben iemand gebeld die hen naar huis heeft gebracht. (lees : urenlang gezocht naar iemand die niet te zat was om hen te vervoeren).”
 
Voor de eindzin van zijn verhaaltje vond zapzoon geen verbloeming :
“Hij heeft een boete van € 450 gekregen.”
 
Jaja, papa, je grote voorbeeld!
(Mag ik ook eens een eufemisme gebruiken ja?)
 
Enne… heeft hij eigenlijk die parkeerboete en die snelheidsovertreding van enkele weken geleden al betaald?

Een vrije opvoeding is ook maar niks

  

   In mijn eigen snoezelwereld dobberde ik de realiteit naar de achtergrond. Gelegen in een hectoliter warmte en schuim. Met de bedoeling die daad ongestoord te voleindigen.
Echter, zo had puberzap het niet begrepen. Ongeschreven huisregels gelden in haar optiek slechts in één richting.
“Even mijn cellulitis met een smeersel inpappen.
Nee, in jullie kamer is er te weinig licht om goed in de spiegel te kijken.”
Als zij haar puur vleespak bewerkt, is de badkamer wél verboden terrein. Met haar bh als krachtveer tussen de deurklink en het handvat van het medicijnkastje gespannen.
Maar protesterende moeders zijn er om te negeren en puberzap wreef zalven op onbestaande oneffenheden.
 
Blijkbaar bracht mijn naaktheid haar op ideeën want na het verslag over hoe ze uit de schoolrefter waren gegooid door de directeur opperde ze ineens :
“Enne, hoe is het eigenlijk met jullie seksleven gesteld? Bloeit dat nog een beetje? Want ik hoor de laatste tijd niks meer. (Het rotjoch slaapt – of zou toch moeten slapen ipv luisteren – pal boven onze slaapkamer).
“Ugh ugh”, deed ik. Noest keuterend in mijn oor met alles dat in een oregaatje past.
“Er zit water in mijn oren. Lastig hoor!” Waaraan ik nog seconden heftige overbodige gebaren plakte.
En ik vroeg vooral niet : “Wat zei je ook alweer schat?”
 
Op eenzelfde elan ging zij verder :
“Dat heb ik vorige week ook aan papa gevraagd. Zo met N. die nog op hun kamer slaapt.”
Het laatste vocht verdween miraculeus uit mijn gehoorgang.
“En?”
“Och, hij lachte eens raar.”
Terwijl ik nog betekenis trachtte te geven aan ‘raar lachen’, begon zij het onderwerp te sturen naar zichzelf en haar vriendje. Een waaier van erotische bewoordingen circuleerden indringend boven mijn badwater.
“Awel hè mama, Yannick, die zorgt…”
 
Maar mama was toen al flink bezig te pretenderen alsof zij verdronk.
Blub. Spetter. Slok.

Zweven tussen het onuitgesprokene

  

   Nele,
 
De familie van Oulematou Niangadou krijgt geen schadevergoeding omdat zij geen geldige verblijfsvergunning had toen ze vermoord werd.
Het papiermaatje won ‘De Bedenkers’.
Obama’s eedaflegging was een sterk staaltje van redenarij en ontroering bij zijn toehoorders.
Gaza likt zijn wonden nu het er (voorlopig?) rustiger aan toe gaat.
Iemand die ik niet ken heeft ‘De Gouden schoen’ gewonnen. Witsel iets.
Kevin Van der Perren schaatst naar brons op het EK.
Laurent Nkunda is opgepakt in Rwanda.
Dendermonde en de rest van het land is in rouw, maar waarom wil je nu vast niet weten.
 
Dit is wat je afgelopen week gemist hebt. Niets in vergelijking met wat je persoonlijke ervaringen hadden moeten zijn.
Ik heb vooral jou gemist. In gedachten.
Stom. Want ik zou je geen seconde gemist hebben, mocht je in plaats van in een kunstmatige coma te liggen, gewoon drie maanden thuis met je pasgeboren dochter met buikkrampjes gezeten hebben. Je handen in je haar omdat je ’s nachts ook wil slapen. Je vragen stellen over al dan niet borstvoeding, je andere dochter van vier die de aandacht naar zich wil toetrekken. Ik zou je feliciteren en verder vinden dat je groot genoeg bent om je plan te trekken. Een collega en oud-leerling tegelijk die zich voortplant, simpelweg een heuglijk feit dat een namiddag lang hoeraatjes zou krijgen.
 
Precies een week vandaag slaap je je artificiële rust.
Tesamen met het geboortekaartje in mijn schoolbakje hoorde ik van je toestand. Bevallen, problemen, naar de intensieve afdeling, een ontsteking van je hartspier, de vrees dat je niet zou reageren op de medicijnen omwille van je eerder ziektebeeld, coma, schrik bij iedereen.
Lichtpuntjes (bloeddruk iets hoger) circuleerden in ons korps en doofden (gisterenavond weer minder). Terwijl jij daar zweeft tussen het onuitgesprokene, spreken wij hoop uit. En verdriet. En ongeloof. En medeleven.
 
Word weer beter, Nele.
En ontwaak.
Laat onze bonzende harttonen een leidraad zijn voor de jouwe.
We missen je.
Iedereen die jou kent, mist je.

Zoetnimf, zjapnimf

  

   “Waarom ruik jij naar snoep?”
Moose snuffelde een einde aan de uitslaapmorgen.
– “Euuughmmmphhhh?”
Zijn neus begroef zich in mijn nek.
– “Rood snoep…”
Hij snoof plekjes.
Ik kronkelde mezelf een holle rug,
– “Zoet snoep…”
strekte me uit,
– “Rode neuzen of…”
nam een pose in die er vanuit de lucht hoogstwaarschijnlijk belachelijk uitzag, maar in mijn hoofd toppieverleidelijk.
– “Ik weet het!”
Ondertussen vormde ik reeds een gesmolten laag rondom hem.
– “Dropdingen! Rode veters, kattentongen, jappen!”
– “En nu wil jij mij natuurlijk he-le-maal, to-taal en vol-le-dig opvreten?” kirde ik.
 
– “Nee. Ik lust dat niet. Smerig!”
 
 
Grimmige gedachtennota aan de pudding die ik intussen verworden was : dat kerstcadeau van zijn moeder – dagcrème met amandelolie voor droog vel – aansmeren tijdens een ochtendlijk toiletbezoek, is niet voor herhaling vatbaar.

Grrrr

  

   Je betrapt jezelf op zulk een luiheid dat je al tijden zonder belkrediet op je gsm rondloopt. En iedereen vindt dat hij/zij een sms moet duimen die een vraag inhoudt.
 
Dàt is grrrr.

’t Werd per ongeluk zilver

  

   (Weeral ergens een weekend)
Soezelend wiegde ik me in het doorgebroken ochtendlicht. Mijn ogen nog lang niet paraat om de dag te beginnen. Ik genoot de sensatie van het hoofdkussen. Ik koesterde de warmte van de bedpartner. Traag meanderde zich een koetjes en kalfjes gedachtenstroom op gang :
“Mijn sok heeft een gat.”
“Wie zit er in bad met de radio te luid?”
“De totale kostprijs van een kind tussen nul en vijfentwintig jaar bedraagt 205 000 euro volgens de Standaard. Help, ik heb er vier.”
“En een ervan zit mij nu te ergeren met haar (puberzap, ik herkende de badkamergeluiden) lawaai.”
“Hebben we al eten voor straks?”
“Vandaag heb ik geen goesting om te spreken.”
 
Woordenloos probeerde ik die boodschap over te brengen naar moose, het grote telepathiewonder van ons twee, maar hij stond nog op uit.
Dus hielp ik mijn ambitieuze voornemen al meteen naar de vaantjes en zei :
“Vandaag heb ik geen goesting om te spreken.”
en riep :
“Zet die tjingeltjangel stiller, puberzap!!”
Zo. Daarmee was alles gezegd. Ik verzonk wederom in stilte. Zwijgen is goud.
 
Het werd echter zilver.
Ik pleitte, taterde, discussiëerde, praatte, converseerde, haalde uit, palaverde, kwinkeleerde, kwebbelde, ouwehoerde, opperde, spuide, verkondigde, ventileerde, stortte uit, vertelde, vermeldde, beweerde, drukte uit, merkte op, keuvelde, kletste, snaterde, deelde mee, slaakte, verdedigde en verklaarde.
 
Ja eey, vergeet u nooit dat een veeleisende kroost constant aandacht vraagt, dat de weekinkopen in je boodschappentas krijgen met gebarentaal net iets te veel van het goede is en dat je vier vrienden die dag had uitgenodigd?
 
Maar weet dat ik eigenlijk geen goesting had om te spreken.

Bacteriënhappen in een broeierige biotoop

  

   Weekend
en enkele halfdooien in een broeierige biotoop.
Ik vergaarde snotdoeken in aaneengekoekte pakken,
jongleerde kwistig met lepels gore hoestsiroop,
poogde keelpijntjes per honing te verzwakken.
 
Sinussen, koppijn en koorts heb ik gestreeld,
met een handoplegging op zeurende buiken,
tonnen moederlijke compassie toegespeeld,
louter om venijnige virussen te fnuiken.
 
Eén tweede zapmooseclan in een zucht geveld.
Ach, ’t kan nog altijd erger, bijvoorbeeld plus braakselgespat,
op de schaal van onaangenaamheden is ’t dat wat vooral telt,
maar dat deel hadden ze gelukkig (vrijdag) al bij hun vader gehad.
 
En te midden de ophoping van al dat ongezond leven,
fladdert uw zapnimf zonder diarree en steevast ijzersterk,
ondanks het bacteriënhappen weeral gespaard gebleven.
Héél spijtig want ’t is donderdag doorlichting* op ’t werk.
 
 
 
*Een triumviraat van omhooggevallen inspecteurs die u graag het vuur aan de schenen leggen.

Een derdehandse 2010? Dan zijt ge pas echt passé!

  

   Het mag ook eens.
Uw zapnimf als lichtend voorbeeld. Ik kan mij ergere zaken inbeelden, een muggenbeet op een net niet krabbaar plekje bijvoorbeeld, ik zeg maar iets.
 
Onlangs blonk er in mijn mailbus zo’n doorstuurgrap. De vrijetijdsbesteding van de mens die geen blijf weet met zichzelf, u bent van dat soort gesel waarschijnlijk ook niet gevrijwaard. Maar de persoon die de moeite had getroost om dat ding mijn kant te gooien, bleek (wel… – zie later -) over een lange termijngeheugen te beschikken :
“Kennen we dat mens van ergens?”, schreef ze.
 
Dit was mijn ‘rondje flonkeringen voor iedereen’  (klikklik) uit 2006. Het overkwam – echtigintechtig – de zus van een vriendin.
 
En hieronder zie je hoe iemand anders aan dat verhaal een eigentijdse interpretatie heeft gegeven en het op het weurld waaid wep heeft gekeild.
 
Ik had eind van de week een afspraak bij de gynaecoloog.
Vroeg in de ochtend kreeg ik een telefoontje van de assistente, dat er een
Afzegging was en of het me schikte al om 9.30. Ik zei ja.
Ik had net alle gezinsleden naar school en werk gestuurd, toen ik zag dat
Het al 8.45 uur was.
Ik had 35 minuten nodig om bij de praktijk te komen, dus ik had niet veel
Tijd meer.
Zoals alle vrouwen, ben ik erg op de hygiëne, vooral bij een bezoek aan de
Gynaecoloog, maar nu had ik echt geen tijd meer voor een uitgebreide
Wasbeurt.
Ik rende de trap op, gooide m’n nachtpon in de hoek en maakte het
Washandje,wat op de rand van de wastafel lag, nat en haalde het snel door
M’n ‘onderkant’.
Ik gooide het washandje in de wasmand, trok snel iets aan, sprong in de
Auto en racete naar de dokter.
Bij de dokter moest ik even wachten voordat ik opgeroepen werd.
Aangezien ik de routine wel kende, sprong ik op de tafel, keek naar de muur
Aan de andere kant en wenste dat ik in Parijs was of ergens  duizenden km
Verder weg in een paradijselijke omgeving.
Ik was een beetje verbaasd toen de dokter zei: ‘Jeetje, we hebben wel
Extra moeite gedaan vandaag ‘
Ik gaf geen antwoord. Toen ik buiten kwam slaakte ik een zucht van
Opluchting en ging naar huis
De rest van de dag was ook routine :  boodschappen, schoonmaken en eten
Koken.
Mijn zes jarige dochter was aan het spelen in haar kamer, toen ze ineens
Uit de badkamer riep : ‘Mam, waar is mijn washandje?’ Ik zei dat ze een
Nieuwe moest pakken.
‘Neeee!!!’schreeuwde ze. Ik moet die hebben die hier op de rand van de
Wastafel lag.
Daar lagen al mijn glitterdingetjes op ! ‘
 
“Owkeey”, denk je dan, “een onbekende met een raar gevoel voor hoofdletters, die je script wat heeft gepimpt. Kan gebeuren.”
 
Een poosje later word je geconfronteerd met opnieuw een gepikt idee van je. Ditmaal door een kennis. Een kennis waaraan iets schort aan haar herinneringsvermogen.
 
Eindejaar 2008 stuurde ik haar dit.

 

Haar beste wensen zagen er exact een jaar later zo uit. (Als je slim was geweest, had je naar mij desnoods een roodborstje op een besneeuwde tak gestuurd, maar toch niet dit?)

 
 
Ik zeg het maar, Y, als je mijn creatieve beginselen volgend jaar nog eens recycleert, weet dan dat ze derdehands zullen zijn. De grondslag ervan vond ik op de boekenbeurs, weliswaar opgesmukt met mijn eigen draai, maar toch… 
Dan zijt ge pas echt passé!

Gekocht uit een folder. Bovenaanzicht

  

   Twee weken nadat hij zijn geest had gegeven, stond bij thuiskomst de nieuwe diepvries onder de carport.
 
– “Eindelijk zeg, gedaan met iedere dag winkelen.”
– “Dat spel is nog flink ingepakt ook.”
– “Laat ons de isomo en de plastiek errond houden tot hij binnen staat, zo beschadigen we hem niet.”
– “Zwaar jong! Ik heb een idee. De twee skateboarden van de zaps eronder en dan rijden we hem die tien meter.”
– “Auw, oe, pffft, zweet. En dat noem jij een goed idee? Mijn rug, mijn rug!”
– “Pas op! Die wielen leiden een eigen leven. Dat was mijn téén!”
– “De pingpong tafel staat in de weg! Opgelet voor die balk!”
– “Ai ai ai, ik ben geplet! Schuif dat ding verder!”
– “Als ge nog eens zo’n prachtige vondst hebt, schat… we pakken de skateboarden van de kinders…”
– “Kijk uit, precisiewerk hier, je hebt nog net twee millimeter over.”
– “Daar kan ik niks aan doen. Dat rijdt hier maar raaaaaak!”
– “En hoe gaan we die diepvries nu binnenkrijgen over de drempel?”
– “Kiepen.”
– “Kiepen?”
– “Gij naar onder en die surfplankskes opheffen langs één kant.”
– “En dan?”
– “Ik probeer die bak dan naar binnen te tillen hè?”
– “En dan?”
– “Op een dekentje, dan kunnen we hem daarop verder trekken als we hem uitgepakt hebben.”
– “Auw, oe, pffft, zweet. Mijn rug! Mijn rug!”
– “Wat een lomp gewicht.”
…
 
(Scheur, knip, ontmantel)
– “Schijt nu een floeren aap!”
– “Daar staan eigen wieltjes onder bijgod.”

Arme waterman

  

   Hij die de andere kant van het bed warm houdt, zuchtte diep :
“Ik voel het, het is volle maan, dat wordt deze nacht weer een van woelen en keren.”
 
Meteen kwam mijn qui-vive opzetten, hij nam in dezelfde ruk zijn borsthaar onder de loep om me ervan te vergewissen dat deze echte vent niet stiekem verpelsde buiten die zone. Alle gewoonlijke krulletjes zaten nog op zijn plaats, oeferdeoef.
 
“Hoezo volle maan”, vroeg ik de nog steeds meer mens dan weerwolf, “wat kan dat nu voor gevolg hebben op je slaapritme?”
“Ik kan het niet verklaren, maar rustig slapen is er dan niet meer bij. Onrust binnenin.”
“Zozo, innerlijke bewogenheid. De eb en de vloed die op je systeem werken. En jij die zo’n zeventig procent uit water bestaat… klots klots iets? Arme man!”
“Arme man? Ja eey, ‘k ben bovendien ook nog WATERMAN!”

Doe eens iets geks. (In een) Wak-kaaah! (trappen)

   “Laat. Ons. Eens. Iets. Geks. Doen. Dit. Weekend!” wipte hij me bij ieder woord van de grond, ergens in een onschuldige omhelzing, zijn onderlijf als een schurkende hefboom gebruikend.
“Je breekt mijn rug!” kreunreutelde ik. “Wat dacht je van ‘Carnivale’ op dvd bekijken?”
De kolder in zijn kop strekte zich verder uit dan dat. Actie! Buitenlucht!
Ik begon een beginnende midlifecrisis te vrezen, tien jaar te vroeg, maar zijn plannen werden al gauw concreet :
Hij zette de wekker op zeven uur. Veel straffer hoefde voor mij al niet meer. Helaas, wie ben ik?
Hij greep de slee uit het tuinhuis.
Hij sleurde mij vanachter het koffiezetapparaat net op het moment dat ik constateerde dat onze koffie op was. Maar het mocht nog waanzinniger. Uw zapnimf werd op een krammikkelig houten sleetje gedwongen want hij wilde glij-ij-den! En lo-o-pen op ijs. Joehoe! Dat de kinderen bij hun vader verbleven was slechts bijzaak : “Zap, jij bent gemaakt om op een slee als een koningin getrokken te worden… doorheen de Kalmthoutse Hei, maar eerst een testrit in eigen hof.”
“Er hangt geen koord aan de slee.”, probeerde de koningin nog omwenteling in de situatie te krijgen. Wat ze hierbij over het hoofd had gezien, was dat de kinderen enkele dagen voordien het glijtuig van een springtouw voorzien hadden. Leve de erbarmelijke eigenschappen van het hedendaagse springspeelgoed! De plastieken kabel rekte en knapte en uw zapnimf zat nog steeds met haar ogen dichtgeknepen voorovergebogen vastgeklampt aan de houten latten op dezelfde plek als voorheen, geen millimeter opgeschoven.

Dan maar een Kalmthoutse Heide zonder slee, zonder koffie (vervangen door een thermos warme chocomelk), maar wel met zonsopgang. En glij-ij-den en lo-o-pen op ijs!

Het Stappersven lag er koud en verlaten bij. Slechts drie andere gekdoeners die ook op de gedachte waren gekomen om in min negen te zoeken naar een rijzende zon. Moose was nochtans in zijn nopjes. Naarmate de wind harder sneed, ontdooide hij in sneltempo :
“Heb je al eens gedanst op ijs?”
We dansten op het ijs.
“Heb je al eens op je kont geschoven op een zelfgemaakte schaatspiste?”
We schoven op een vrijgemaakte piste.
“Kijk kijk, eenzaam plekje onder een boom. Heb je al eens de liefde bedreven op een bedje van dennennaalden?”
Ineens was ik het die wilde glij-ij-den en lo-o-pen op ijs. Het visioen van een dichtgevroren vulva gaf me vleu-eu-gels!
Het leek me ongezond om te willen voldoen aan al de grillen van je lief, in de plaats daarvan tekenden we een hartje, ook een vorm van liefde bedrijven. En zottigheid.

Ondertussen vonden meer en meer toeschouwers de weg naar de natuur. Eentje sprak ons aan : “Hebben jullie de vos gevonden?” Ik wees naar de lepe plots hupseflupse vos, met overvloed van streken naast mij, maar dat was niet waarop de meneer doelde. Al moeten we er in onze onwetendheid best wel als vossenkenners hebben uitgezien, want het volgende koppel dat naar ons toekwam, stelde ons een soortgelijke vraag. Dé vos! Wie had er nu nog niet van gehoord? Wij. En moose kneep er zowaar de beker van onze thermos van kapot.

De verdere uren bewandelden we heide, beklommen we de brandtoren, morsten we chocomelk door uit de tuit van de thermos te drinken, hupten we van graspol tot graspol op een door schaatsers gevormd binnendoorwegje en toen verdween het been van moose met een krak. Van ons tweeën zag vooral ik de lol ervan in. Hij was meteen verzadigd van broek, sok, schoen en gekdoen.

“Zot zijn doet geen zeer,” murmelde ik nog, “het is alleen ijskoud.”, wanneer hij bij de auto het slootwater uit zijn sok wrong.

En het volgend moment lig je in bed te vechten over wie het gaat bloggen

  

   Hij heeft gewonnen.

Vijverijver

  

   Kind één huppelt voorbij het raam met een schuurborstel.
Vlak daarachter zeult kind twee met emmers. De derde volgt met de kruiwagen en nog twee veeginstrumenten.
Mijn blik volgt van achter het glas verbaasd hun traject, dat leidt hen naar onze vijver. Ik probeer mij te herinneren tijdens welke zeldzaamheden die zaps ooit binnenshuis een borstelsteel vastpakten en er bovendien nog iets constructiefs mee aanvingen.
 
Alsof ze een half uur tevoren elkaars mooie hoofdjes hélemaal niet verrot hebben geslagen, borstelen ze nu in opperste harmonie de ijspoel. Logisch toch?
De vergaarde sneeuw wordt gecollectionneerd in emmers die op hun beurt weer worden geleegd in de kruiwagen. Vanzelfsprekend!
Daarop gaat die kruiwagen enkele meters over het gazon waar hij omgezwaaid wordt. Uiteraard.

 
“Hebben jullie hiermee ook nog een bedoeling?”, vraag ik hen, buitendeurs gedreven door nieuwsgierigheid.
 
Overlopend van verstandhouding zoeken hun ogen elkaar en eenparig draaien ze zes pupillen ten hemel : simpele! Snap jij nu niks?
 
Simpele droop terug af stelde zich geen vragen meer. Een bevroren plas vegen… allicht, dat doet iedereen!

Toch ook wel blij dat we geen kerstballen in een conifeer hangen… nog lelijker!

  

   Creatief met kerstboom? Gefopt!
Niet eens van ver.
Met papier, ja, met ecoline, met pen en inkt, met frulsels, met gedachten, met penis, maar niet met groen.
(En dan nu eindelijk een zin met een onderwerp én een persoonsvorm erin?)
 
Om niet getroffen te worden door het alziend oog van de groene moraal en vooral omdat ik telkens weer de kerstboomophaling schijn te missen, dump ik het overblijfsel van wat ooit als  florissante spar binnengesleept werd, meestal losjes in een zelfgegraven putje in de tuin. Biddend dat het deze keer zal mislukken. Hey, zelfs de cactussen gaan dood ten huize zapmoose, wat zou een stompje kerstboom dan overleven?
 
Driewerf awoert! Bewijs!

1996 : tien meter hoog

 

1999 en 2000 : ook al vele meters schaduw

 

Vier jaargangen :  weetnietmeer

 

2000 en zoveel

 

geeuw!

 

Oeps! Ahaaaa! 2008! 
     
Maar maar! Er is kentering op komst!
Er valt dit jaar de eerstkomende tijd geen kuil te graven.
Ons huidig exemplaar ziet toch al ros achteraan…
Ik heb in de solden een plastieken groene reus gekocht met fikse korting. Moehaa!

In vervoering door de vervoermaatschappij

  

   Theoretisch gemeten is zapzoon een snuggere kerel.
Zo nu en dan brengt dat zijn arrogantie op het randje van aanvaardbaarheid. Pasjaneigingen (‘ik kan de tafel niet dekken… moet studeren’), neerkijken op  zijn zussen terwijl hij zichzelf koelte toewappert met een bewijsstuk dat rapport heet en een eigenwaan die alleen een beginnende puber kan ontwikkelen. Naast Jef Hoeyberghs dan.
 
Ergens daartussen popt er geregeld een zapmoes op om de grensoverschrijdingen met een opgestoken vingertje terug tot normale proporties te laten slinken. Kordaat edoch liefderijk. Een die communicatievaardigheden promoot die de sociale omgang met de wereld buiten het zoonzaplijf gangbaar maakt. En hem na een dovemanspoging vervolgens wel eens toebijt : “Pokkejong, toontje lager!”. Doof is doof, dan kan het geen kwaad.
 
Om het helemaal ondraaglijk te maken, vermenigvuldigt pedanterie zich als het in aanraking komt met het air van een vriendje. Kapsones in het kwadraat. In die hoedanigheid zette ik het tweetal een tijdje geleden af aan een bushalte. “En zoek maar een extra lange film uit! Uw moeder heeft nood aan enkele pretentievrije uren.”
 
Een (hoogstwaarschijnlijke) gruwelprent later, mocht ik twee hoopjes schim van wat ik ooit eigendunk noemde, terug oppikken. Hij die zich twaalf jaar geleden een weg baande doorheen mijn schede, keek daarbij behoorlijk droefgeestig.
“Wat nu?”, informeerde ik, “is de film jullie niet goed bekomen?”
“De cinema  was in orde, maar al de rest…”
Van de rest bestond er een dubbeltje, waarop een inspecteur van de Lijn netjes zijn proces-verbaal had ingevuld : Vastgestelde overtreding nummer één : geen geldig vervoerbewijs/bewijsstuk dat recht geeft op gratis vervoer. Nog op te hoesten : zeventig euro.
 
Zoon zou nog vele malen als een hamburger op de bbq, in elkaar krimpen telkens hij een oog op de zeventig liet vallen. Want die vormden ontegensprekelijk een flinke afroming van zijn pecuniareserves.
 
Ik foeterde.
Ik spelde : crimineeltje – schoelie – deugniet.
Ik gniffelde stiekem in mijn vuistje, er was slechts een busrit voor nodig om een macho in spe de nek om te draaien.
En toen luisterde ik.
 
Zijn tienbeurtenkaart werd terug uitgespuwd door de paal die er doorgaans zijn stempel op drukt. Het machien deed raar. Omdat hij ook niet alle wijsheid in pacht heeft, wist hij niet wat te doen. (Ik : “Naar de buschauffeur stappen, tiens! Oenemeloen! Oneerlijke donder!”) Dus ging hij maar zitten. Bij het zien van de drie beren van controleurs, sloeg de schrik hem om het hart en de paniek toe. Ze vroegen zijn paspoort, maar hij had niks bij zich waarmee hij zich kon identificeren. Braafjes dicteerde hij al zijn gegevens. (Ik : “Allez, toch nog half eerlijk, mijn opvoeding is niet helemaal voor niks geweest.) Hij mocht zijn verhaal doen en daarop nam een van de mannen zijn kaart en hervalideerde ze, maar schreven een pv uit in plaats van er een rit af te halen. Oja, hij kreeg ook nog een foldertje met daarin alle uitleg over de administratieve boetes en of ik alstublieeeeft een mailtje wilde schrijven naar boetes@delijn.be om er alsnog onderuit te komen? Alstublie-ie-ie-ie-ft?
 
Ik liet hem anderhalve week gaar stoven in zijn eigen angstzweet (‘Schrijf het dan zelf!’), genoot van zijn nieuwe status als onderdanige en toen overtrof ik mijzelf, gezeten achter het toetsenbord :
 
“Blablabla… verlegen jongetje van twaalf, rijdt zelden met de bus… geleuter… uw materiaal liet het afweten… toch niet zijn schuld?… bladvulling… totaal overdonderd, niet weten wat doen (beetje autistisch soms)… arm joch, zo geïntimideerd door drie (3!) controleurs… ja, mijn beste, je zou zelf ook in je broek doen van de bibber!… letterhinkstapspring… en zo eerlijk, zooooo eerlijk van meteen al zijn paspoortgegevens mee te delen (hoeveel zijn er zo è è è?)… slijm… verschoning, excuses… hij zal het nooit meer doen… zo’n lief, timide zoontje… een voorbeeld voor ons allen meestal…”
 
Na een dikke maand viel er dit in de brievenbus :
 
Geachte,
 
Wij hebben intussen tijdig uw reactie ontvangen.
Wij aanvaarden de door u aangevoerde argumentatie als een verzachtende omstandigheid.
Om deze redenen wordt u geen administratieve boete opgelegd en klasseren wij het dossier.
Wij wijzen er u op dat bij een nieuwe identieke vaststelling binnen de twaalf maanden u wél een administratieve boete zult krijgen.
 
Sindsdien hoef ik bij overtreding van het huisregelement nog enkel ‘boete’ en ‘wie heeft de kastanjes voor jou uit het vuur gehaald?’ te lippen en zapzoon schikt zich wonderbaarlijk naar de regels.
 
Leve onze Vlaamse Vervoermaatschappij!
Zij brengt mij in vervoering!

Goed voornemen nummer drie

 

   Het beddengoed verschonen vooraleer het begint te sti…

SNEEUWUITROEIER WORDEN!
 
Toch als ik de deur uit moet met de auto. Vijftig minuten slibberen om 12 km verder een paar jong voor de schoolpoort te gaan afgooien…
Beloven ja, met hun opwarming.
 
Hoewel?
Ik ga er nog eens over nadenken.

Sneeuwgenieter zijn in eigen hof, is soms ook niet echt slecht.

Goed voornemen nummer twee

  

   Mezelf krampachtig blijven wijsmaken dat ik alleen maar voor mezelf een blog bijhoud.
 
Want ik ben het weeral waard!
( De lezers zijn blijkbaar op. De statistieken vertonen de voortekenen van een schrikbarende ondergang.)