Waar vind ik de nooduitgang?

   

   Beste facebookgebruiker,
 
Alhoewel het uw schuld is dat ik in de shit verzeild ben, kreet ik u nu toch nederig om hulp.
 
Daarstraks ontving ik via mail voor de tigste keer een uitnodiging om vriendjes te worden met iemand op facebook.
Tegelijkertijd toeterde die Tulp langs de telefoon in mijn oor hoe jolig het toch wel was om iedere dag onzin van twee zinnen te plaatsen en te lezen bij anderen. “En foto’s, ja foto’s van Toms reis. Kunt ge zijn opgepikte Chileense schone bewonderen. Volgens mij is daar een hoek af. Goh, ik heb zo moeten lachen met huppeldepup, die schreef… ja, ik weet het allemaal niet meer zo precies, ga dan zelf kijken hè? Daarbij, heel uw lagere schoolklas zit er ook op. Tof jong!”
 
(Ik dacht meteen aan Martine met wiens moeder ik het ooit aan de stok had. Moeke kwam in volle speeltijd over het hek gekropen om kleine zapnimf hardhandig te prikken in het borstbeen : “Gaamoemartiengerustloate verstoan?”)
(Ik dacht meteen aan Ilse, wiens moeder ik – lelijk lelijk – eens heb uitgelachen. Omdat ik vond dat het moeders verboden moest worden belachelijke hoofddeksels te dragen.)
(Eigenlijk dacht ik aan de helft van de klas waar ik meer dan gewenst ambras mee kweekte. Ai, stel dat Jaklien daar ook rondwaart. Zou die nog weten dat ik mijn naald verticaal op haar stoel hield toen zij net ging zitten?)
 
“Maar dan moet ik mij registeren?” mokte ik.
“Wat is dat nu? Registreren. Dat is toch maar efkes een paar dingen invullen zeker? Dan kan je eens komen loeren.”
 
Zapnimf is toch zo beïnvloedbaar.
Dus klikte zapnimf op de uitnodiging van S.
Zapnimf vulde voor- en achternaam in : zap en nimf
Zapnimfs scherm vulde zich met hopen fotootjes : drie vierde van haar ooitse correspondenten en dat zouden allemaal haar vriendjes kunnen zijn!
Zapnimfs volgende scherm vroeg of ik heel mijn adresboek wilde uitnodigen.
Uitnodigen? Waartoe? Valt er iets te feesten?
De profieltjes bleven oppoppen. Mieke Vogels, Johan Vande Lanotte, Saïd El Kadraoui, Kathleen Van Brempt en nog honderd onbekende koppen zouden ook wel in aanmerking kunnen komen om mijn virtuele sociaal leven op te smukken.
Zapnimf sloeg al die schrikaanjagende kaders over. Ze wilde enkel uit nieuwsgierigheid eens gaan spieden.
Geen minuut later was zapnimf de ontstelde eigenaar van een facebookstekkie met één vriendje, diegene op wiens link ze om te beginnen had geduwd.
 
DE PLURKEN!
Zowat alle toeters en bellen heb ik afgelopen om mezelf weer te ontfacebooken, maar de annulatieknop bleef onvindbaar.
Ik wil daar terug vanaf! Huuulp!
Help eens een zapnimf!
 
PS : Mijn laatste woorden waren nog niet koud van bovenstaande noodgeschreeuw of er verscheen al een mailtje van een medeblogger :
 
Hoi zap!
Sympathiek!
Veel plezier op facebook.
 
 
Plezier heb ik genoeg (en druk ook) met mijn in het echt aanraakbare vriendjes.
Haal mij alstublieft terug van dat ding! Geef mij instructies.
Voor al mijn voormalige klasgenoten wraak komen nemen…
 
PS2 : De volgende dient zich al aan. Iemand waar ik nog nooit van gehoord.
 
Ik word gestalkt. Red mij. Nu!

Zoem zoem zoem

  

   Gedichtendag vandaag.
Uw zapnimf zal het geweten hebben, ze mocht voor de hele lagere school de gedichtendag vorm geven.
De poëet zit elders deze keer.
Mijn keuze voor het eerste leerjaar :
 
Zo lief…
 
– zoen zoen zoen,
doet de bij.
– dat is fout, lacht de dar.
(dat is de man van de bij)
en bij zoemt zoem zoem zoem.
wat doe jij nou?
– maar ik hou van jou,
zucht de bij.
dus zoem ik zoen zoen zoen.
ik kan er niks aan doen.
 
 
Riet Wille
Uit : Wie dit leest wordt een beest
De Eenhoorn, 2006

Zinken – verdrinken – bij de pinken – laat maar klinken! (badvervolg)

  

   Daar lig je dan ter simulatie,

geënsceneerd in een zinkoperatie,

te wachten op bubbelinspiratie

wars van dochterlijke intimidatie

wanhopig vermijdend : seksconversatie.

 

Voor ieder wat wils informatie…

Een top drie variatie

… van de onderwatermelodie!

En voor wie zijn adem lang kan inhouden, nog een vierde!

Arme papa… letterlijk

  

   Als het over zijn papa gaat, spreekt zapzoon graag verhullend :
 
“Papa heeft weer een avontuur beleefd. (lees : papa is door zijn eigen stommiteit tegen de lamp gelopen)
Moeke kwam op ons babysitten (lees : in het oog houden dat we niks afbreken en of we weer niet van boven in het trapgat naar beneden overgeven) want papa en H. moesten naar een etentje (lees : zwelgpartij).
Op de terugweg kwamen ze toevallig politie tegen. (lees : alcoholcontrole stond op de loer) Papa moest blazen. Hij had een beetje te veel gedronken (lees : zonder ‘beetje’). H. had er ook eentje te veel op (lees : en nog een portootje en nog een portootje). Ze moesten de auto laten staan, maar die politiemannen wilden papa en H. nog naar huis brengen met de combi. (lees : de politie, uw vriend!) Toen werd papa een beetje onvriendelijk tegen de meneren. (lees : hij verloor zijn zelfbeheersing en veroorzaakte een fikse rel, waarom daar hebben we het raden naar. Hoe een grote mond kan je opzetten als je gewoonweg dik in de fout bent gegaan?) Daarna mocht hij niet meer mee. (lees : “Gij hebt geluk dat je geen pv wegens smaad nog aan je broek hebt hangen.”) Ze hebben iemand gebeld die hen naar huis heeft gebracht. (lees : urenlang gezocht naar iemand die niet te zat was om hen te vervoeren).”
 
Voor de eindzin van zijn verhaaltje vond zapzoon geen verbloeming :
“Hij heeft een boete van € 450 gekregen.”
 
Jaja, papa, je grote voorbeeld!
(Mag ik ook eens een eufemisme gebruiken ja?)
 
Enne… heeft hij eigenlijk die parkeerboete en die snelheidsovertreding van enkele weken geleden al betaald?

Een vrije opvoeding is ook maar niks

  

   In mijn eigen snoezelwereld dobberde ik de realiteit naar de achtergrond. Gelegen in een hectoliter warmte en schuim. Met de bedoeling die daad ongestoord te voleindigen.
Echter, zo had puberzap het niet begrepen. Ongeschreven huisregels gelden in haar optiek slechts in één richting.
“Even mijn cellulitis met een smeersel inpappen.
Nee, in jullie kamer is er te weinig licht om goed in de spiegel te kijken.”
Als zij haar puur vleespak bewerkt, is de badkamer wél verboden terrein. Met haar bh als krachtveer tussen de deurklink en het handvat van het medicijnkastje gespannen.
Maar protesterende moeders zijn er om te negeren en puberzap wreef zalven op onbestaande oneffenheden.
 
Blijkbaar bracht mijn naaktheid haar op ideeën want na het verslag over hoe ze uit de schoolrefter waren gegooid door de directeur opperde ze ineens :
“Enne, hoe is het eigenlijk met jullie seksleven gesteld? Bloeit dat nog een beetje? Want ik hoor de laatste tijd niks meer. (Het rotjoch slaapt – of zou toch moeten slapen ipv luisteren – pal boven onze slaapkamer).
“Ugh ugh”, deed ik. Noest keuterend in mijn oor met alles dat in een oregaatje past.
“Er zit water in mijn oren. Lastig hoor!” Waaraan ik nog seconden heftige overbodige gebaren plakte.
En ik vroeg vooral niet : “Wat zei je ook alweer schat?”
 
Op eenzelfde elan ging zij verder :
“Dat heb ik vorige week ook aan papa gevraagd. Zo met N. die nog op hun kamer slaapt.”
Het laatste vocht verdween miraculeus uit mijn gehoorgang.
“En?”
“Och, hij lachte eens raar.”
Terwijl ik nog betekenis trachtte te geven aan ‘raar lachen’, begon zij het onderwerp te sturen naar zichzelf en haar vriendje. Een waaier van erotische bewoordingen circuleerden indringend boven mijn badwater.
“Awel hè mama, Yannick, die zorgt…”
 
Maar mama was toen al flink bezig te pretenderen alsof zij verdronk.
Blub. Spetter. Slok.

Zweven tussen het onuitgesprokene

  

   Nele,
 
De familie van Oulematou Niangadou krijgt geen schadevergoeding omdat zij geen geldige verblijfsvergunning had toen ze vermoord werd.
Het papiermaatje won ‘De Bedenkers’.
Obama’s eedaflegging was een sterk staaltje van redenarij en ontroering bij zijn toehoorders.
Gaza likt zijn wonden nu het er (voorlopig?) rustiger aan toe gaat.
Iemand die ik niet ken heeft ‘De Gouden schoen’ gewonnen. Witsel iets.
Kevin Van der Perren schaatst naar brons op het EK.
Laurent Nkunda is opgepakt in Rwanda.
Dendermonde en de rest van het land is in rouw, maar waarom wil je nu vast niet weten.
 
Dit is wat je afgelopen week gemist hebt. Niets in vergelijking met wat je persoonlijke ervaringen hadden moeten zijn.
Ik heb vooral jou gemist. In gedachten.
Stom. Want ik zou je geen seconde gemist hebben, mocht je in plaats van in een kunstmatige coma te liggen, gewoon drie maanden thuis met je pasgeboren dochter met buikkrampjes gezeten hebben. Je handen in je haar omdat je ’s nachts ook wil slapen. Je vragen stellen over al dan niet borstvoeding, je andere dochter van vier die de aandacht naar zich wil toetrekken. Ik zou je feliciteren en verder vinden dat je groot genoeg bent om je plan te trekken. Een collega en oud-leerling tegelijk die zich voortplant, simpelweg een heuglijk feit dat een namiddag lang hoeraatjes zou krijgen.
 
Precies een week vandaag slaap je je artificiële rust.
Tesamen met het geboortekaartje in mijn schoolbakje hoorde ik van je toestand. Bevallen, problemen, naar de intensieve afdeling, een ontsteking van je hartspier, de vrees dat je niet zou reageren op de medicijnen omwille van je eerder ziektebeeld, coma, schrik bij iedereen.
Lichtpuntjes (bloeddruk iets hoger) circuleerden in ons korps en doofden (gisterenavond weer minder). Terwijl jij daar zweeft tussen het onuitgesprokene, spreken wij hoop uit. En verdriet. En ongeloof. En medeleven.
 
Word weer beter, Nele.
En ontwaak.
Laat onze bonzende harttonen een leidraad zijn voor de jouwe.
We missen je.
Iedereen die jou kent, mist je.

Zoetnimf, zjapnimf

  

   “Waarom ruik jij naar snoep?”
Moose snuffelde een einde aan de uitslaapmorgen.
– “Euuughmmmphhhh?”
Zijn neus begroef zich in mijn nek.
– “Rood snoep…”
Hij snoof plekjes.
Ik kronkelde mezelf een holle rug,
– “Zoet snoep…”
strekte me uit,
– “Rode neuzen of…”
nam een pose in die er vanuit de lucht hoogstwaarschijnlijk belachelijk uitzag, maar in mijn hoofd toppieverleidelijk.
– “Ik weet het!”
Ondertussen vormde ik reeds een gesmolten laag rondom hem.
– “Dropdingen! Rode veters, kattentongen, jappen!”
– “En nu wil jij mij natuurlijk he-le-maal, to-taal en vol-le-dig opvreten?” kirde ik.
 
– “Nee. Ik lust dat niet. Smerig!”
 
 
Grimmige gedachtennota aan de pudding die ik intussen verworden was : dat kerstcadeau van zijn moeder – dagcrème met amandelolie voor droog vel – aansmeren tijdens een ochtendlijk toiletbezoek, is niet voor herhaling vatbaar.