Vijverijver

  

   Kind één huppelt voorbij het raam met een schuurborstel.
Vlak daarachter zeult kind twee met emmers. De derde volgt met de kruiwagen en nog twee veeginstrumenten.
Mijn blik volgt van achter het glas verbaasd hun traject, dat leidt hen naar onze vijver. Ik probeer mij te herinneren tijdens welke zeldzaamheden die zaps ooit binnenshuis een borstelsteel vastpakten en er bovendien nog iets constructiefs mee aanvingen.
 
Alsof ze een half uur tevoren elkaars mooie hoofdjes hélemaal niet verrot hebben geslagen, borstelen ze nu in opperste harmonie de ijspoel. Logisch toch?
De vergaarde sneeuw wordt gecollectionneerd in emmers die op hun beurt weer worden geleegd in de kruiwagen. Vanzelfsprekend!
Daarop gaat die kruiwagen enkele meters over het gazon waar hij omgezwaaid wordt. Uiteraard.

 
“Hebben jullie hiermee ook nog een bedoeling?”, vraag ik hen, buitendeurs gedreven door nieuwsgierigheid.
 
Overlopend van verstandhouding zoeken hun ogen elkaar en eenparig draaien ze zes pupillen ten hemel : simpele! Snap jij nu niks?
 
Simpele droop terug af stelde zich geen vragen meer. Een bevroren plas vegen… allicht, dat doet iedereen!