Prutflubber

  

   Ik las.
Ik las enkele blogs en hun reacties. (Ik begon drie keer een zin met ik.)
 
Toen dacht ik :
 
Hoe populair, kwalitatief, humoristisch, stijlvol, zelfrelativerend, feitenwerpend of al dan niet in een correct Algemeen Nederlands en in een aanvaardbare stijl opgesteld een blog mag zijn, hij betekent in wezen niks*.
De echte vraag die we ons moeten stellen : hoe geslaagd zijn we als mens?
 
 
 
Oeps. Andere vraag alstublieft! Momenteel is het hier in huize zapmoose niet beter gesteld dan twee flubbers prut die, bedolven onder de stress van het werk, serieuze pogingen doen om de essentie van het leven niet uit het oog te verliezen.
(Maar we kussen nog, het is nog niet helemaal hopeloos.)
 
 
* Mijn irl vrienden en kennissen zijn niet het minst geïnteresseerd in het volgen van deze blog. Niet egostrelend, maar wel handig, je kan er zonder schroom over schrijven.
* In mijn omgeving weet praktisch niemand wat dat is, een weblog. Tot zover het grote belang ervan in een groter geheel.
* Een blog moet fun blijven, het zou wel zonde zijn als je de proporties uit het oog verliest voor… ja waarvoor eigenlijk?
* Zou ik nog vijf lezers overhouden als ik iedereen wegfilter die zelf een blog heeft en komt lezen uit wederzijdse beleefdheid? Tutut, niet tegenspreken, want iedereen weet, als je zelf even niet meer schrijft, het ook niet kan opbrengen om dagelijks zoveel tijd te spenderen aan het lezen van anderen.
* Lees meer boeken!

Over beesten en zwammen

  

   Slechts een greepje uit het assortiment.
Vervolg vorig stukje.
Opdracht : Kiek tien beesten en vijf paddestoelen.
Wat een onderschatting van onzentwege, poefh.

foto’s van Moose, Menck, Stef Flater, Beo.

 

   
 

Patrick eet zijn bord niet leeg (en als ik dat had geweten, ik peerde een kotelet tegen zijn oren)

  

   Dat we geen zeventien meer zijn, hebben we geweten.
Het geheel zapmoose sleurt zich al twee dagen voort op allerlaatste krachten. Tot vijf uur met Laleña blijven keuvelen is gezellig en desastreus tegelijk.
 
Vier redenen om eens te vloeken achteraf.
 
1. De roosters! Met stip de roosters de dag nadien. En wie mij in het reactievak gaat tegenspreken met gazettenpapier, gras en een nacht trekken… die komt voortaan iedere day after demonstreren hoe soepel dat verloopt, van zwart naar blinkend.
 
2. Euh… omdat we geen zeventien meer zijn dus : stram, koppijn en geen stem meer. Hel!
 

3. 
             

4. Niet alle bloggers zijn even fijntjes opgevoed als u of wij :
 
a) Dat laat zijn gerief zomaar achter in de hoop dat wij binnenkort het containerpark gaan bezoeken.
Wat ze dan laten slingeren, is geeneens onze maat/geraakt niet meer in onze kast/is van een andere supermarktketen dan diegene die wij frequenteren. 

 
b) Onder het mom : moet ik er een tekeningetje bij maken? (pijltje lege rollen naar vuilbak en volle rol naar houder)

   
 
c) Wie Kent rookt of sigaren… de asbak stond voor u op tafel, die grote vlakte waarop u zat met dat bodempje gazon heet : tuin.
 
 
Veel meer redenen om te besluiten dat dit voor herhaling vatbaar is :
 
De sfeer zat er al vroeg in. Het regende. Hoera! Slechts luttele minuten, ook hoera.
Het vertrek werd uitgesteld want de pick-nick was nog niet gearriveerd en bij die veertig sandwiches, misten we ook nog Beo en zijn zonen. Toen dat euvel verholpen was, kon de hoop (Margo & smurf, Elke, Ionesque, Stef Flater, Tulp & zoon, Agnes & Patrick, Beo & zonen, minizap, zoonzap & moose) zich in gang zetten.

  
Maar er geraakte nog volk bij. E., de wederhelft van Casa Murphy-auteur Veerle werd haast uit zijn zopas geparkeerde busje gesleurd, klaar of niet, en Laleña poterde de eerste kilometer op vier wielen om aan te pikken bij de groep.
Patrick en Agnes werden door mij abusievelijk verward met een tros getuigen van jehova’s die eveneens hun eigen traject in de buurt wandelden. En vervolgens verdacht iedereen zapmoose ervan, strikvragen in de bundel te laten sluipen. Alsof wij dat zouden durven. Allez, behalve de visvraag (een mannetje! : Wat is ZIJN geslacht?) en de ramen tellen, zat er niks van het soort in. Wij menen het echt wel goed met jullie.

                           
 
Er werd gevraagd om gedurende de wandeling ook oog te hebben voor tien beesten en vijf paddestoelen. Dat was een kleintje voor de deelnemers : het paard op het bord van het ruiterpad, de snippen die in onze living, de krokodil op de trui van een kleine, de schrik voor het gebrek aan levende exemplaren, zat er flink in. Het resultaat van deze opdracht is weliswaar (wat had je anders gedacht met een Menck, Stef, Beo, Patrick, Ionesque en Laleña aan de fotografeerknop) uitmuntend gelukt.

                       
 

 

Ondertussen lummelde de logistiek van deze gebeurtenis, bestaande uit Huisvrouw, Veerle en mijzelf, wat rusteloos in onze tuin tot het onze beurt was om in gang te schieten ; een pauzeplaats in elkaar te boksen aan het fort van Brasschaat. Dat rijdt dan in iets met vierwielaandrijving en de vorm van een tank, maar dat stukje aardeweg met bultjes… dàt zag ze amper zitten, die dysfunctionele : “Amaai maat, dat moet zowat de eerste keer geweest zijn dat ik 13 km per uur reed!” We vergeven haar d’r gezaag omdat ze toch wel tien (!) stoelen uit mijn auto heeft helpen sjouwen.

            

     (opdracht : groepsfoto met je voeten van de grond)

 
           
Tijdens het recuperatiemoment werden Margo en smurf eventjes aan het sportpaleis afgezet en terug gehaald. Ondertussen had groep twee zijn weg naar onze erf gevonden. Een bende moedigaards om met kleuters al die kilometers te vreten. We sommen op : S’been & dochters, Estelle, Winedevil en vier petotters, Menck, Chelone, Puberzap, krulzap met vriendinnetje.

              

 

            
 

 

 

 

 

                

  Oja, vond het genootschap ook nog tijd om een hond te redden. Niet te schatten, die bloggers.

(Opdracht : Neem een groepsfoto die op de site mag verschijnen. Wie onherkenbaar wil zijn, moet creatief zijn)

Terug samengesmolten in onze hof, vonden we daar Madame in conversatie met het buurmeisje en later troffen we er ineens ook nog Tijdtussendoor, Breeg en Brunello aan. Estelle mocht dan wel geweldige voorafjes voorzien hebben, ze aarzelde geen moment om mijn pannenlappen te laten verkruimelen tot één gat aan haar paëllapan. Met die deerne ambiance genoeg, later zou ze nog haar been tot bijna moes vallen.
 
Onderwijl liep dat etentje volledig uit de hand ;
– Patrick at zijn (derde) bord niet leeg.
– Huisvrouw werd overvallen door een vlaag van mottigheid.
– Niemand herkende zijn eigen vlees nog en graaide maar van het plateau wat hem het lekkerst leek, pas toen ik na een anoniem stuk rib en andermans lam en een onbekend worstje, mijn eigen biefstuk in Brunello’s mond zag verdwijnen, besefte ik, dat ik zelfs geen maagplaatsje meer overhad om mijn vlees op te eisen.
– Een van de twee architecten uit het gezelschap zag in een halve ogenblik dat mijn bakstenen niet horizontaal staan (en dat mijn goot mij last gaat bezorgen… de dakwerkers onder u mogen zich altijd aanmelden). Achttien jaar lang accepteerde ik die muur als zijnde perfect en sinds zaterdag zie ik iedere keer ik er passeer, schuine stenen in mijn blikveld… aaaaargh.
– De vrouwelijke koters verzorgden een optreden.
– Het gelach en over-en-weer getak werd luidruchtiger, wijniger en gevatter… of net niet.
– Karel kwam speciaal na een veertienuurse vanuit Frankrijk een einde aan deze dag breien.

 
Ook de zaps vonden de dag memorabel. Het is hen helaas niet gegeven van namen te onthouden. Terwijl de verhalen aan tafel zondag borrelden, beschreven ze u als : die mens die uit de bijbel ontsnapt is, die rooie, die kerel met die pet, de man van de tuinmadam van overlaatst. Iemand die zichzelf herkent?

Nog meer Patricks eet zijn bord niet leeg op :

http://margogogo.wordpress.com/2009/09/13/patrick-eet-zijn-bord-niet-leeg/

http://kielzog.wordpress.com/2009/09/15/patrick-eet-zijn-bord-niet-leeg/

http://madameblogt.wordpress.com/2009/09/13/patrick-eet-zijn-bord-niet-leeg/

http://chelone.wordpress.com/2009/09/14/patrick-eet-zijn-bord-niet-leeg/

http://tijdtussendoor.blogspot.com/2009/09/patrick-eet-zijn-bord-niet-leeg.html

http://disfunctionelehuismoeder.skynetblogs.be/post/7287932/patrick-eet-zijn-bord-niet-leeg

http://breeg.wordpress.com/2009/09/13/patrick-eet-zijn-bord-niet-leeg/

http://nextnext.wordpress.com/2009/09/14/patrick-eet-zijn-bord-niet-leeg/

http://eenjaarvrolijkheid.blogspot.com/2009/09/patrick-eet-zijn-bord-niet-leeg.html

http://stefflater.wordpress.com/2009/09/13/patrick-eet-zijn-boord-niet-le/
 
Merci allen.
Volgend jaar een fietstocht?

(foto’s van oa. Moose, Menck, Stef Flater, Beo)

Het ei in onze broek groeit

  

   De ene schrijft zichzelf uit, tesamen met haar om te likkebaarden dessert, de andere kan onverwachts toch komen en neemt mee : een origineel idee.
De Vraag en met de vraag de schrik, rijst of de placenta van Mme Zsazsa het tot hier gaat halen want Laleña dreigt moederkoekpaté te bakken.
WE HEBBEN VOORAFJES GENOEG, LL! Huisvrouw doet het zowat in haar broek.
 
Heb nog eens kritiek op mijn minder gelukt avondlijk menu. Dat komt er nu van sè. Krijg je dat soort voorstellen.
 
Bon, om u een paar klikken te besparen :
 
Update
 
– Tulp (D) en zoon
– Huisvrouw
– Veerle-Casa Murphy en partner
– Beo en zonen
– Margo en smurf
– Chelone
– Menck
– Elk(e) jaar vrolijkheid
– Stef Flater
– S’been + partner + dochters
– Estelle Folle + Winedevil + kinderschare
– Patrick droomt en Agnes
– Breeg (later)
– Madame en Meneer
– Ionesque
– Tijdtussendoor (later)
– Laleña
– zap + moose en bloedjes
 
De vis is reeds in gereedheid gebracht en hij dient niet voor op de bbq! (gnègnègnè)
Het markeerlint ligt klaar.
De opdrachten zijn geprint.
Stoelen en tafels worden verzameld.
Oja, de tent staat er nog, vermits Beo ook komt.

Potkots aka maaltje beton, eten met uw ogen dicht

  

   Waarschijnlijk is het geen geheim dat mijn nutritieve begaafdheden amper een bedenkelijk niveau halen.

Wat me niet belet om op andere blogs met grote ogen naar geslaagde kookresultaten te staren. Na meer dan drie ingrediënten flipt uw zapnimf pardoes tot in het keldergat. Zoveel eetwaar om tegelijk te prepareren kan zij niet aan. Trouwens, Aldi heeft in zijn kruidenrek enkel muskaatnoot, zout, peper, paprika en iets groens. Teveel exotica op uw eten is er mijns -beperkte- inziens ver over.

 

Snapt u nu waarom u altijd uw eten zelf moet meebrengen naar hier?

 

Maar we hadden het over aardige keukenactiviteiten. Eentje waar een bak champignons aan te pas kwam in een pan. Uw zapnimf dacht die een beetje op te leuken met kippenkruiden. Jaahaa, ook al weet zij dat paddenstoelen niet eens van ver banden hebben met kippen, toch vond zij dit een grandioos idee, het uitvoeren waard. Die euforie duurde tot zij het resultaat proefde. Zoutzoutzout!

 

‘Ach, wie thee in een vaas kan bereiden en aardappelen als plastieken kunstwerk kan verkopen, die is allicht vindingrijk genoeg om de wegwerp van de groenten te vermijden’, troostte ik mezelf tijdens een wolkje aanstormende radeloosheid. 

Zo geschiedde dat ik binnen grijpafstand nog een bloemkool de magnetron in stompte, daarna een handvol geschilde aardappelen en ter neutralisatie van het zout mixte ik het geheel alsof we allen de nakende maaltijd tandloos waren.

Moose smeet nog een bevroren gemarineerd lamschijfje op de tafelgril. (Whoewoe! Dat is doen alsof we barbiekjoewen, maar dan op elektriciteit.)

 

Tegen alle verwachtingen in : LEKKER MAAT!

 

Misschien moet ik in ’t vervolg nog een beetje aan de lay-out van de presentatie werken?

  

  

Concentreer je! Sssst. Hier komt de vraag

  

   Precies een maand geleden is moose peter geworden van zijn neefje.
Dezelfde dag nog raceten we in ‘eurofie en gelukkig dol’ met het fototoestel en onze op voorhand gekochte cadeau naar Kortrijk alwaar het jochie with a little help from our friends – de verpleegster-vroedvrouwen-gynaecoloog met de lepels, klepperdeklep, zijn eerste kennismaking met de wereld bewerkstelligde.
 
We zouden welhaast durven zeggen : Mijn (zus’) kind, schoon kind!
 
De plannen voor een nieuw kiekenkot (die kleine gaat graag kippen zien), de zandbak (spelen moet ‘m), de leegkoop van de alternatieve speelgoedwinkel (de sint komt eraan! Kerstmis!), staan al preventief gegrift in het eindejaarsgeheugen.
De kinderen maakten tegoedbonnen die allemaal in hun eigen voordeel uitdraaiden : goed voor een logeerpartij en de baby mag mijn kamer lenen dan, goed voor papfles te geven, goed voor ermee te gaan wandelen, goed voor hem voor te lezen…
Derhalve kroop ik maar in knutselmodus, want een week later was onze tweede ontmoeting gepland.
 
En nu komt het. Denk goed na alvorens je antwoordt :
 
“Raad eens hoe de baby heet? En waarom heten ze altijd alleen de drie biggetjes welkom?”

1. We pakken een schoendoos en beplakken die met een schoon papiertje (handgeschept) en een fotootje van spruit.

 

  
2. We maken zelf stempels op een heel eenvoudige manier : rubbervelletters uitsnijden met breekmes en in spiegelbeeld op een houten blokje plakken. Die gebruiken we met ofwel een inktkussen op papier (fixeren met haarlak) ofwel met textielverf die we aanbrengen met een penseeltje op de stempel.
 
3. Kaartje mag niet ontbreken :
“Jouw ogen zullen alles nog gaan zien :
de peter, de bloemetjes, de wereld om je heen
en in je dromen…
alle soorten wonderen misschien.”

              

  

4. Deurbord met klemmen onderaan om foto’s of kaartjes te hangen.
 
 

  
5. Zelfgevouwen doosjes (poepsimpel) met foto’s van de week voordien. Foto beer moest foto oortje (was prachtig) zijn, maar vervloek deze mooie zomer, op het moment toen ik deze handenarbeid buiten aan de terrastafel bezigde, waaide mijn kleinnood tussen de houten planken van het terras, verloren tot in de eeuwigheid. Uit coleire heb ik wat wind doormidden geknipt met mijn schaar.
Deze doosjes kunnen voor alles dienen, de eerste tanden, haarlokken, vingernagels of snottebellen.
Wij hadden ze gevuld met wensen in de symbolische voorstelling van :
– geluk vinden in kleine dingen (houten lieveheersbeestjes)
– communicatieve vaardigheden (voorpaneeltje van gsm, ooit gevonden)
– een vederlichte geest en lichaam (pluimpjes)
– veel inzicht en doorzicht (fietsgloeilampje)

          
 

 6. Fotoboek mag niet ontbreken. Met eerste foto.

            

 

  
7. In de winkel voor 10 euro te koop. Dit pakket kostte waarschijnlijk nog geen euro. Kaasdoosje bijhouden, beetje sneldrogende gips bij Brico ( 3 euro voor 1 kg), vershoudfolie, roerstokje en dito bakje en hupsakee klaar!
En nu wil je ook nog weten waarvoor die verzameling dient? Een hand en een voetafdruk van het boeleke en liefst voor zijn voetzolen en handpalmen groter zijn dan de omtrek van het kaasdoosje.

 
 
8. Body, t-shirt, (broekje) in zakje. Bestempeld.

 
 
9. CD’s :
– Ukkepuk (naam) slaapt : rustige muziek, van onze collectie naar de zijne.
– Peter waakt : boodschapmuziek – al dan niet onnozel. Don’t worry, be happy, All you need is love, Born to be wild ( van… eddem?)
– En toen kon cd 3 toch niet meer ontbreken?

            
 

  
De zus was een beetje ontroerd bij het openen. Dat vond ik wel schattig.
Het was al een heel pak minder toen ze twee weken later per telefoon haar verslag deed over  ‘die twee minuten gipsvoetje drukken’, die uiteindelijk een hele namiddag in beslag hadden genomen.
Het bad daarna was toch lekker, hè hummel?
 
 ————————————————————————————————————————
 
(Peeës : In het latere najaar zou ik misschien een cursus ‘cadeaudoos’ willen opstarten. Niet alleen voor geboortes, maar er zijn ook nog ideeën genoeg voor jarigen, communicanten, gepensioneerden, huwelijken, beste juffen en meesters…
Een systeem van vijf tweewekelijkse avonden, met mogelijkheid om iedere avond ook apart te kunnen komen. Voor materiaal zou ik zorgen (veel speciaal papier). Ik heb enkele jaren geleden eerder een cursus ‘creatief met papier’ gegeven, maar ik twijfel of voor zulke dingen vraag is. Regelmatig word ik wel eens gepolst, maar dan denk ik : tussen willen en echt komen is nog een wereld van verschil.
Zou ik het wagen?)

Vroeger, toen de geuren en sappen nog onbesuisd gewisseld werden

  

   Hij : “Mmmm, je ruikt weer precies zoals vroeger.” *snuffel snuffel*
Ik : “Dat doet me eraan denken dat ik eergisteren mijn haar had moeten wassen.”

Wij zijn niet kleurloos. Straks misschien wel opgebrand.

  

   Na dit.
En dit.
En dit.
En dit. (Dan bedoel ik de muurstrook boven onze kop, slimpies.)
En het terracotta+bruin+nikskleur in onze living…
 
…waagden we ons deze zomer aan de herbekleuring van de overloop.
 
 
 
Tesamen met de laatste fase van de kurk. Weetunog? (als u niet meer weet)
 
Maar waarom bouwen ze aan zo’n overloop een kathedraal van een traphal, zowel naar boven als naar beneden? Die oppervlakken verschuiven we naar een later schilderstadium, als we er echt zin in hebben. (Jaah, écht zin! Superzin! Duizelingwekkende zin!)
Ondertussen hopen we stilletjes dat we niet gaan zelfontbranden, telkens als we de overloop passeren.
Feeling hot hot hot!

Zapmooses Verschrikkelijke Wandelzoektocht

  

   Hij is klaar!
Hij is getest!
Hij wordt daags voordien nog eens getest!
En hij is ge-wel- dig!
 
Zapmooses Verschrikkelijke Wandelzoektocht!
 
Gij, gij en gij, die pretenderen van hier wel eens te komen lezen en nog niet gereageerd hebben, het is helemaal niet erg dat je de anderen niet kent (dat was vorige keren ook zo). Laat je niet door je verlegenheid tegenhouden. Want ik voorspel nu al dat het weer weergaloos genieten zal zijn!
 
En voor wie ons niet gelooft : hieronder blad één van onze voorbereide arbeid.
 
 
Welkom gij allen!
De wandelzoektocht van zapmoose is een feit. En jullie nemen eraan deel. Moehahahahahaha.
Tijdens deze x km (’t valt niet te meten) zullen jullie blootstaan aan een waaier van gevaren waarvoor onderstaande foto (genomen tijdens de wandeling) jullie uitdrukkelijk waarschuwt.
 
 
 
 
Maar bloggersvolk is straf volk en de verwachting is toch dat de meesten het overleven.
 
Worden jullie desondanks toch neergeschoten, aangevallen door die ene kolonie reuzenratten, door scheurbuik overvallen of volkomen dolgedraaid, dan zijn er nog steeds de noodnummers : (effe gewist voor de openbaarheid)
 
Gezwind wordt indien nodig hulp gestuurd, maar vergeet niet dat de gebieden die jullie zullen exploreren behoorlijk ontoegankelijk zijn. Heb geduld en bij beren, speel dood.
 
De wegbeschrijving is genummerd met WB1, WB2, … het is je enige hulpmiddel om terug ter bestemming te geraken. Draag zorg voor dit plan en kijk uit je doppen.
 
Tijdens de wandeltocht krijgen jullie verschillende opdrachten. Die staan gerangschikt in chronologische volgorde en volgende de nummering O1, O2, …
Vier opdrachten echter zijn niet gebonden aan een vaste lokatie. Die kunnen jullie uitvoeren de hele zoektocht lang. Ze tellen dubbel in de eindafrekening.
 
AO1 : fotografeer (ff gewist)
AO2 : Als je komt, dan weet je het…
AO3 : Blablablabla
AO4 : Amuseer jullie!
 
Daarnaast willen we jullie parate kennis ook hier en daar opkrikken. Die weetjes tussendoor vinden jullie in het cursief in een kadertje tussen de opdrachten door.
 
En om het helemaal onverteerbaar te maken, zitten onderweg ook nog enkele mini-macrootjes verstopt.
 
Pang!
The Game’s on!
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ 
 
Waar wacht je nog op? Uw mail moest al weg zijn naar : zapnimf@gmail.com
 
Wie me wel al geschreven heeft, die krijgt eerstdaags een mailtje met praktische zaken als daar zijn : adres en route, wat mee te brengen naast je glimmende uitstraling.
 
Een eerste schrijven hierover vind je : hier of hier
Kort : Wandeltocht + BBQ (eten zelf meepakken, drank voorzien wij)
 
Ik voel nu al dat je er spijt van gaat hebben als je hem gemist zal hebben! Ik ben een voelertje!

Drie! Drie!

  

   Wow zeg!
Postte ik vandaag niet minder dan twee stukjes.
Wat zie ik in de statistieken? Alleen het meest recente wordt gelezen.
We zijn nooit te stom om te leren.

Of net wel. Zie titel.

Verboden voor bomma’s om op 31 augustus te sterven

  

   De bomma was doodgegaan.
Of ik voor één keer de poort wilde opendoen, want vijfhonderd keer met een brede glimlach “goeiemorgen!” kakelen, dat zag ze niet zitten.
 
We spreken één september 2009, zeven uur ’s morgens en ene zapnimf die de sms van haar collega leest.
So?
EEN SEPTEMBER? POORT? Rinkel rinkel?
So?
DUIZEND AGRESSIEVE OUDERS DIE ALLEN EERST DOOR DIEZELFDE POORT WILLEN DRUMMEN! En nog net niet u omver-speekselen met  : “Mijn kind, schoon kind en gij staat in zijn actieradius, dus buig!”
 
Sleutel : check
Glimlach : check
Moed : in schoenen
Schrik : om het hart
 
De klok gaf nog enkele minuten voor half negen maar het gejoel, gebrul, gejouw bereikte mijn gevoelig oortje al vanop honderden meter. Voorzichtig gluurde ik het hoekje om. Die ene vader met het haviksoog had een glimp ontvangen van mijn kuif en bulderde : ” ’t Is tijd, Sjoonieke (Shauny?) pakt uwen boekentas, schatteke.”
Lawaai van een meute die zich in stelling zet zwol aan.
De pezewever in mij streed met mijn aanstaande gelynchte ik (als ik niet meteen in huppelpas over die immense speelplaats hinkte) over wel of niet de mensen iets te vroeg welkom te heten. Ik bibberde grif met mijn sleuteltje naar de massa toe. 
 
“Jullie zijn zo vroeg vandaag?” grapte ik nog flauwtjes vooraleer ik met poort en al knotsenbol achterover werd geslagen.
Dat stroomde.
Dat gulpte.
Dat hobbelde.
Tussen dit geweld probeerde ik me krampachtig staande te houden met al mijn goeiemorgentjes in het wilde weg en zonder weergroeten. Fietsen te leiden naar hun juiste plaats (Nee, ineten is hier, rij Dorpstraat is midden, afhaalrijen zijn in kot, Parklaan is zoektunogergenseengat).
 
In omgekeerde richting vlotte het veel minder. Tot een kwartier na het gewoonlijke belsignaal (en wanneer de poort op niet speciale dagen onherroepelijk sluit), strompelden opgeluchte -ha, vandaag begint mijn verlof sè- , ongelukkige en melancholieke ouders naar de buitenkant van het schoolterrein. Om daar met mede-begrijpenden verder opgelucht, ongelukkig of melancholisch te wezen. De meest geharde onder hen zullen blijven kleven tot het middaguur.
 
Op mij lagen 15 klassen dossiers te wachten om herschikt te worden. Hoera!
Op weg daarheen merk ik twee figuren tegen het raam van de eerste kleuterklas.
Moeder en vader appelspijs die hun kind niet eens verdekt bespiedden met de handen rond de ogen tegen het raam.
“Maar ons kindje weent! Ze heeft ons nodig!” protesteerden ze hevig bij het wegloodsen.
 
Volgens mij heb ik dat koppel daarnet in bloggenland gevonden…

Het stuur dat de maag perforeerde en een brok zapnimf katapulteerde naar de nabije oneindigheid. Allez, bijna toch.

  

    Met mij gaat alles prima hoor!
Echt toppie. En rupsepluf. En sjeek-joor-boddie eens door de kosmos en bevrucht de provincie met lach en gibber…
 
… moest ik mijn fiets op dag twee van het nieuwe schooljaar niet in froezels hebben gereden.
Precies daar waar de middel of noweir begint.
 
Een ijzerdraad van de gemeente -ontsproten uit een houten paaltje verstopt in een beukenhaagje- ligt dwars over het fietspad. Uw zapnimf ondergaat hoe dat ding zich rond het tandwiel slingert en in één ruk door hare hartelijkheid op een haar na over het stuur.
Stel u een achterwiel voor en alles wat er zoal in het midden ervan kan zitten gebroken, uitstekend en krommig naar alle kanten.
 
Terwijl je de depannagedienst oproept, tevens je vader met fietsenrek op auto, zegt je gsm dat het heel spijtig is, maar de centen van je belkaart zijn op. Ja, daar in de middel of noweir. (Gelukkig kennen vaders de route.)
 
Bij de polies wil er niemand naar mijn geabimeerde rijwielachterkant komen kijken. Liever sturen ze me meteen door naar de gemeente : “Ze zijn verwittigd. Jullie mogen komen.”
Hier begint het verhaaltje de allures te krijgen van een beschamende film met bijeengescharrelde figuranten :
Dienst Verzekeringen : “Politie? Wij weten van niks.” Vijf mensen kijken om ter oenigst naar elkaar, hun telefoon en vervolgens naar ons. “Probeer eerste balie.”
Eerste balie : “Accident met gemeentemateriaal? Derde balie : technische dienst.”
Technische dienst : “Waarover heeft u het? Vult u het kaartje in : waar en waarmee het gebeurde. O? Uw fiets? Dat is dienst verzekeringen.”
Dienst verzekeringen : “De politie zou een verslag moeten doorsturen. Daar komen jullie van? En jullie moesten naar hier komen? Zondermeer?”
Vijf koppen kijken nog eens om ter oenigst naar elkaar.
“Mja, dan moet u maar een briefje of mailtje sturen naar ons.”
“De fiets? Neenee, wij hoeven die niet te zien. Een bestek van de fietsenmaker binnenbrengen, maar het kan wel maanden duren vooraleer u uw geld van de reparatie zal recuperen. Daag mevrouw!”
“Wat zegt u? Of een vervangfiets ook terugbetaald wordt? Iedere dag 11 km naar uw werk en geen openbaar vervoer?”
Vijf paar ogen draaien oenig mee met de ventilator aan het plafond.
“Euh… neen, niet verzekerd. Pechpech. Dag mevrouw!”
 
En toen werd de gloednieuwe fiets (op slot)  van mijn collega in onze school naar buiten gedragen voor het raam van het bureau van onze directeur…
 
Dacht ik : “Oef, de mijne staat veilig kapot te wezen bij de hersteller tot volgende woensdag!”
Joebedidoe joebedidee dus! Als vanouds.