Ha! Laat maar komen dat belastingsvoordeel. En het jaar 2010 ook.

  

   Zei ik music for life?
Oeps. Dat is al lang voorbij. Maar de strijd tegen die vettige muggen nog niet.
 
Eerstdaags stort uw zapnimf de bijdragen van 27 opdrachtgevers door naar het Rode Kruis Vlaanderen ( 000-0006566-67 voor als je zelf nog met een teveel aan duiten zit).
Tesamen bestelden zij 259 wijnetiketten, schreven een aantal onder hen in een mailtje dat het resultaat hen beviel (ikke blij). Eentje besliste dat die dingen weggeven zonde zou zijn en wilde er kaders in Ikea voor kopen. Hèhèhè.
 
Ook de mededelingen op de overschrijvingen waren meer dan eens aanleiding voor geniffel.
– ‘Zapnimf for life’ streelde toch een beetje de ijdelheid
– Eén gierige pin zond meteen haar kerstboodschap erbij : “MFL en een zaligen hoogdag’.
– Iemand liet haar zoon betalen en schreef er haar eigen naam onder.
– ‘Bijdrage voor uw schoon actie’. Dat koppel mag hier zelf eens achtergronden in ecoline komen schilderen op grote vellen aquarelpapier. Alles behalve schoon! Wel mooi natuurlijk. 😉
– ‘Kerygma-labels tegen mugbeesten’. Rarara.
– ‘Veel succes’ wenste iemand mij. Dank u bij deze zeer gemeend. Het heeft ook wel geholpen.
– ‘Ed blogt for life’ Dat weten we dan ook weeral.
– Oja en iemand die ze niet eens ontvangen had wist al vooraf waarvoor zij dokte : ’20 stuks geniale etiketten’.
 
259 etiketten die 270,70 euro opbrachten omdat sommigen onder u uit luiheid maar wat naar boven hebben afgerond.
Nu nog te pronken op dit blog, zeer binnenkort gestoken in 54 families die onder een klamboe slapen.
Als ze er nu maar geen spleten in maken!
 
Zoals ik in 2010 ook voor u zalige nachten wens en dagen gevuld met innerlijke rust, een sterke gezondheid en een maximum aan liefde.

Af(ant)asie?

  

   Dan zeg ik :
“Kijk eens onder de wasbak in de wiskunde.”
 (Op de vraag van puberzap of er nog shampoo is.)
 
Of :
“Waar is toch die dorpel van dat potje?”
Terwijl ik wroette in de afwasmachine.
 
Toen die veertienjarige zeilmeid op Sint-Maarten teruggevonden werd :
“Hoe kan een minderjarige op haar eentje het zwembad nu nemen naar daar?”
 
Hahahahahaha, wij – ongewilde grapjasjes – lachen hier wat af met onszelf. Jolijt jolijt!
 
Het gekke is dat die kromme woordenschat er vanzelf uitrolt en ook meteen als tureluurs geflipflap wordt herkend, waarop ik mezelf vlugvlug herhaal met verbetering en verbazing.
 
Het gegiechel kleurde ietwat groeniger getint toen mister-ik-google-effe-de-verklaring-van-tinternet een sluitende uitleg had voor mijn gedrag :
gisteren nog een verlichte hersenpan, vandaag stiekem gehersenbloed…
Of gefietsvald
Of gehersentumord
 
http://www.afasie.be/2.html
 
En morgen een totaaloverzichtje van mijn broodrooster tegen de malariamug…

Binnenkortgewiekt in de harige spelonk der wereldgruwelen. Nu de rest nog.

  

   Plots was het kerstavond. De wandeling door de sneeuw gloeide nog na op de wangen. De knie zeurde een beetje monotoon.
Zapmoose tjingelde er een beetje verloren bij. Vergeten eten in huis te halen. Vergeten plannen te maken.
 
Je kent dat wel, eenzaam met twee terwijl je vrienden sms’ten dat ze lekker samen hebben afgesproken, zonder ons. Een andere, ook zo’n sukkel die werd overgeslagen omdat ze een vriend heeft (of had, lees even verder), sms’te eveneens dat ze met haar kinderen aan de pizza zit : “Ik heb besloten van de relatie stop te zetten voor dat gigakerstfeest met zijn familie dat bij mij thuis gepland was.” Goed voor haar. Met al dat ge-sms, mijn belkrediet was natuurlijk op dus pakte ik ultra-ouderwets gewoon de hoorn vast en belde haar. Kerst is nooit wat we ervan verwachten. Vier jaar geleden piste ik nog haar gang onder van het lachen, nu krikten we elkaar op en foeterden op 2009 dat vlug achter slot en grendel mag verkommeren.
 
De kerstboom (ja, dat nieuwe plastieken gedrocht – wat was I thinking toen?) ziet er niet uit.
(Ik voel mij nu bij het schrijven meer meisjemetdezwavelstokjes dan op kerstavond. Plaats mijn woorden gerust in perspectief.)
 
Aan kerstcadeaus doen werklozen en gehandicapte fietsers niet mee. Dat stond flessendopvast op voorhand.
Tot ik bij de boekenboer ‘Sprakeloos’ van Tom Lanoye opmerkte en mijn beginnende hebzucht rijpte tot een snood actieplan : ik zou mijn goesting kopen en verpakken voor moose. Principes dienen om opzij geschoven te worden… als je nu per ongeluk over een pakje valt, dan kan een ander daar toch bezwaarlijk lastig over doen, zeker? Zo lag er twee dagen op voorhand een cadeau onder de boom aka brok mottige kunststof. Moose verzenuwachtigde met het uur. Wat deed dat cadeau, ondanks afspraken, daar?
 
Op een van onze tochtjes naar het postkantoor, liet moose mij achter met een te versturen pakket en ging alvast de auto wegglijden van de parking tweehonderd meter verder. De verpakking voldeed niet aan mijn te verzenden vorm en ik baande me meteen terug een uitgang doorheen de massa. Minstens driekwart uur wachtte ik op onze bolide met mijn levensgezel achter het stuur.
Bijna was hij levensgezel af.
Bijna lifte/wandelde ik naar huis.
Bijna had ik een kuil in de sneeuw geschroefd met mijn withete coleire.
“Hoezo schat? Je staat hier al een tijdje? Sja.”
 
(Voor iemand die de volgende opmerking over communicatie zou willen maken : nee, hij had de zijne op de keukentafel vergeten en de mijne was toen al geldloos)
 
Thuis hoorde ik enkele uren later het geritsel van inpakpapier en ineens lag daar een kleinigheid bij onder dat groene misbaksel. De lelijkaard was gaan shoppen terwijl ik een halve dag stond te bevriezen op een druk kruispunt.
 
Maar bon, het werd donker en onwennig, want met kerstavond niet echt iets te doen hebben, dat zit niet in de cultuur ingebakken. We besloten van ons te wagen aan ‘The Godfather’-marathon op dvd onderwijl het binnenschrokken van een omelet met snee brood. Strak plan.
Waarom we dan de laatste helft van seizoen vier van ‘Prison Break’ keken…? Jaaaa seg, verloopt bij u alles zo superconsistent misschien?
 
Bij het verwisselen van de schijfjes, bedachten we dat we -eey, surprise surprise-, nog iets hadden voor elkaar. Ik bloosde een beetje bij het idee dat het mijne eigenlijk voor mezelf was, maar alla, hij kan toch ook lezen hè? Daarbij, hij was er wreed content mee. Mijn betere helft heeft nu zelfs tijd om te lezen!
Wat kreeg uw dienaar van die lieve lieve bijslaap?
 
EEN NEUS- EN OORHAARTRIMMER, lieve bloglezertjes! Een neus- en oorhaartrimmer, jaja,nogmaals voor diegenen die daarnet van ongeloof de letters over hun scherm zagen dwarrelen.
 
Maar mohow, eigenlijk was dat ook een geschenk aan zichzelf, verklaarde hij. “Omdat ik telkens zo hysterisch kan doen over een millimeter neushaar die schoorvoetend de buitenwereld verkent.”
’t Is waar. Dat ik daarover al geen -tig blogverhalen aan heb gewijd, het blijft een raadsel. Eén van de zeven wereldgruwelen : neushaar elders als onzichtbaar diep in de neus. Vlak achter oorlog, honger, ziekmakende muggen en lepra. En eigenlijk aids ook. Of natuurrampen, sluipschutters die zich vergissen van slachtoffer, een vuil onderbroek net als je gefilmd wordt bij het onderuit gaan op de jetski, gestoord worden als je op de wc zit, een schoonvader met duizend dia’s en een avondvullend programma in zijn kop…
 
Kortom, peis en vree daar bij zapmoose op kerstavond. En neushaargeplukt op oudjaar!
 
Nog een tijdsbesparende raad aan iedereen van goede wil : sla dat vierde seizoen van Prison Break over want dat scenario hangt met haken en ogen aan elkaar.
Amateurs!

Zo opgezogd, zo geschreeven, zo voos, maar o-zo content

  

   Als je jezelf betrapt op het schrijven van ‘opgezogt’, dan mag je een pauzeke inlassen, zeg dat zapnimf het gezegd heeft.
 
Om het nuttige aan het aangename te paren, vlam ik u willens nillens met een tussentijdse balans om de oren :
 
Aantal bestellingen tot nu : 238
Virtuele opbrengst : nog ietsjes meer, want sommige mensen ronden af naar boven.
 
Binnengekomen pecunia  (vanmiddag toen ik eens keek tijdens mijn vorige stop) : € 64
 
Aantal kaartjes reeds onderweg naar u, u en u : 123 (HONDERDDRIEËNTWINTIG ! gelezen?!)

Bewezen : bloggers wonen in gehuchten waar ik, toch wel aardrijkservaringsdeskundige (want ik heb ooit vrijers gehad verspreid over het gehele land), nog nooit heb van gehoord. De Gentenaars zijn in de meerderheid om mij aan te schrijven en eentje ervan heeft bovendien het lef om mij uit te lachen met mijn prijsgegeven naam (overschrijving). Bij deze geven we Jimmy Frey een ferme stamp onder zijn hol.
 
Huidige toestand van uw zapnimf, behalve begiftigd met een ouderwetse naam : stinkend, slaaptekortig (’s nachts werkt het best) en al twee keer buiten geweest, waarvan één keer naar de post. Het lief vond dat dat een blogpost waard was. (Jubel ingetogen, jaja, hij schrijft terug. Ook al wist u helemaal niet dat hij ook blogde…)
 
Ergernis van de week : Mijn blauwtintige ecolines zijn leeg! De zilverinkt doet het niet meer naar behoren. De stiften haperen soms. De sneeuw moet eerst smelten vooraleer ik mijn materiaal kan aanvullen.

Stommiteit van de maand : zeggen dat het voor het goeie  – dood aan de muggen!- doel was. Ik ware van dat geld reeds onder de pannen of in Londen, als de Eurostar zou marcheren.
 
Tegen wie zou ik nog iets willen zeggen ?
Tegen mezelf : Wat voor een stomme vraag is me dat nu?
 
Dat uw aanvraagjes naar wens moge zijn!
Dat ik morgen de tijd vind om eens uitgebreid te badderen. 

Nog niet in uw bus, al wel op mijn fototoestel…

 

Ik voel mij zo keihard NIET Madame Zsazsa!

  

   Oja, tientallen aanvragen zouden binnenstromen, medebloggers zouden linken (zoals ze dat bij iedere scheet, iedere roze week, iedere kerstboom die op foto moet, ieder initiatief, immers doen), ik zou mijn kerstavond moeten opgeven, kalligrafieën met een hete kroket in de bek en tenslotte zou ik zo’n (op voorhand geschatte) honderd euro kunnen doorstorten voor het goede doel.
 
Want :
Iedereen geeft toch wel eens een fles wijn (of andere drank) cadeau?
En anders kan het dienen als een bladwijzer of een wenskaart.
Iedereen houdt van ‘net een beetje anders’?
Iedereen wil malaria de wereld uithelpen?
Voor één euro kan je toch niet sukkelen?
En zo gemakkelijk, de post levert het pakketje af aan de deur.
 
Allez. Daarop hoopte ik.

 
Welgeteld één concrete vraag heb ik gekregen en die is de deur alweer uit naar zijn bestemming.
Dit voelt aan als een complete mislukking. Ik ben teleurgesteld, had verwacht dat dit wél succes zou hebben. 
 
 Mijn irl-vriendenkring zal in de toekomst nogal moeten zuipen…
 
Ze kunnen kiezen uit :
– If you can dream it, you can do it (Walt Disney)
– Het leven is een groot pak kleine dingen (Oliver Wendell Holmes)
– Ons leven is wat onze gedachten ervan maken (Marcus Aurelius)
– Alles verslijt door gebruik, behalve ervaring (Turks spreekwoord)
– Eenvoud is onuitputtelijk (krishnamurti)
– Geluk bestaat erin te verlangen wat men heeft (Gaby van den Berghe)
– Blijf kalm, over 100 jaar is het allemaal voorbij (Ralph Waldo Emerson)
– De afstand tussen hemel en aarde is niet groter dan één gedachte (Mongools gezegde)
– Alles is moeilijk voor het gemakkelijk wordt (Bela Bartok)
– Optimisme is een verstandelijke keuze (Diana Schneider)
– Hou ouder je wordt, hoe geweldiger je bent geweest (Coco Chanel)
– We hebben altijd onze dromen nog om het onbereikbare aan te raken (Jos Vandeloo)
– Verjaren is een dag zweven tussen gisteren en morgen (?)
– Het prettige van de toekomst, is dat ze met één dag tegelijk komt (anoniem)
– Je bent niet meer piep, maar toch ook nog niet stok (?)
– Hoe langer je jong blijft, hoe korter je oud zal zijn (?)
– Jeugd is geen leeftijd, het is een geestestoestand (Samuel Ullman)
– Er is geen sleutel naar het geluk, slechts een ladder (?)
– ’t Geluk vliegt, wie een beetje vangt, die heeft het (Fernand Lambrecht)
– Het hart is tot alles in staat (Molière)
– Geluk heeft geen meervoud (Peter Bamn)
– Het heeft geen belang hoe oud je bent, het komt erop aan hoe je oud bent (Maria Dressler)
– Verbeelding is het oog van de ziel (Joseph Joubert)

       

 
Aanbod blijft tot middernacht oudjaar (mail).
Misschien verandert er nog iemand van gedachte?
Misschien heb je geen idee waarover het gaat?
Voor één euro wil ik uw wijnetiket maken ten voordele van Music for life.
Uw woorden, die van mij, of die van hierboven.
 
 
(Dit zijn mijn zelfgemaakte stempels voor het ‘feestvarken’, de ‘opkikker’, de gevierde, de liefde, de vis en de krul.
Makkelijk in gebruik en onderhoud : plak een figuur uit een rubbervel gesneden op een houtje, voila.)
 
   

*zap kruist stillekes haar vingers*

Het kon erger in de niet-sprookjesachtige wereld

  

   Een week geleden werden we uitgenodigd door iemand die verzwegen had dat ze in een sprookjeshuis woonde. De ontvangst was van die aard dat we niet meer buiten te krijgen waren. Een hele week lang kwebbelde mijn oraal orgaan over de concurrentie die de Efteling erbij had gekregen, daar in Gent, en de gastvrijheid van zijn bewoners. Er ontbraken nog wel enkele trappen, maar tot het zover is, kan men de feeërieke verdiepingen ook per ladder bereiken.
 
Onze eigen thuis, toch ook een beetje vastgezette trots in onze borstkas, doet sindsdien wel heel erg aards aan.
Nog aardelijker werd het toen ik donderdag wat knullerig over haar korst schoof en sindsdien gekluisterd ben aan tafel, zetel en bed.
 
Maar! Maar!
Al zit ik nu hier allesbehalve toverachtig, ik mag niet klagen, de idylle bevindt zich aan de andere kant van het raam. Ik zoek naarstig naar kabouters…
 
(En een ladder zou ik op dit moment ook niet echt zien zitten…)  

  

Schijt een flamingo roze?

  

   Het zelfuitgeroepen potentiëel in huis wil nog beter doen dan zijn zus vorige week :
 
“Groeit kaas aan bomen?”
 
Er bubbelen in mij nu twee bedenkingen :
– Met zo’n titel zou eender welk kinderboek een bestseller worden.
– Iemand geïnteresseerd in de adoptie van een 13-jarig tuigje van de richel? Niet geschikt voor de opruim, vreet als een sprinkhanenplaag en heeft een beperkte kennis van zuivelprodukten.

Doorheen een forenzendorp als een gracieuze zeekoe. Op buik.

  

   “Hoe schattig… een verdwaald sneeuwvlokje,” blies ik wolkjes vanop de fiets donderdagmorgen omtrent kwart voor acht.
 
Twee kilometer verder zwoegde ik pedalo en berijder door een gemene sneeuwstorm.
Uw zap werd dynamisch aangevlogen door scherpe ongeleide vriesprodukten.
Uw zap volhardde en pendelde als een bevroren yeti haar arbeidsgemeente binnen. U kent dat wel, zo eentje met een straat en voorrang van rechts. Zooooo ordinair…
 
Dankzij de pots van de dochter, herkenden mijn oren nog steeds het geluid van een automotor.
Geheel anticiperend op de impuls redeneerde ik vol empathie : ” Als die auto subiet voor mij moet stoppen, gaat hij schuiven en halveert hij mij.”
Dat zouden we niet willen! Alzo geschiedde dat ik allebei mijn remmen dichtkneep…
 
Fantaseer slow motion :
Stuuuuuur trekt naar rechtsssss
Wiel gaat plat op de grond
Zap neemt tegen haar zin een betrekkelijk onelegante duikvlucht langs linkerzijde… (vergeet armen te spreiden)
… maakt buiklanding…
pfoef, buik heeft genoeg dempende veerkracht,
maar de linker knie die de buik vooruitging knotst onnodig hard op het asfalt.
Als de sierlijkste zeeolifant ooit, schuif ik nog een metertje naar… naar, alsof dat er wat toe doet, naar een pijngrens, terwijl ik glijdend word ingehaald door mijn handtas die de uitgang van het fietsmandje heeft gevonden en wedstrijd houdt met het kettingslot : om ter verst het kruispunt op.
 
Eerlijk toegegeven, dat wilden we ook niet!
 
De auto waarvoor ik in eerste instantie deze belachelijke buiteling maakte, stopt (stopt verdomme! En zonder accidenten!) en vraagt of het goed met me gaat.
“Jawel hoor,” lieg ik met de kaken vol sneeuw en bemerk dat rechtkrabbelen op ijs niet echt iets is voor mensen met een bmi hoger dan gemiddeld. Sacoche bijeenzoeken ook niet. Ik hink de vélo weer op en rij stoer als een ijspegel de schoolpoort binnen.
 
Na de middag pikkelde ik met een knie XXXXXL de auto van de opgetrommelde vader in, rechtstreeks naar het ziekenhuis.
 
Mijn moeder heeft het mij heel mijn adolecentenleven ingeprent. Iedereen weet dat je je daaraan best houdt. Je kan nooit voorspellen wanneer het jou gaat overkomen…
Donderdagmiddag 14:00 u, röntgenafdeling ziekenboeg.
Bij het afstropen van mijn broek piepte er een geladderde panty (tegen de kou) op, met een megaonderbroek erover (tegen het afzakkend kruis) en vervolgens mijn allerlelijkste versleten echte slip (tegen allerlei vijanden!).
 
Vrienden van de blog : Denk vanaf nu na over uw onderoutfit, voor je het beseft, sta je ergens net niet naakt.
 
Besluit : Eén afzichtelijke directoire zonder weerga. Oja, ook nog een gekneusde knie en wat werkonbekwaamheid.
 
 
 
Veel tijd om uw bestellingen af te werken!

Etiket music for wijn-life van vrienden (zonder malaria) op te vrolijken

    
   Iets wat oorspronkelijk bedoeld was om de heersende dipjes onder de bloggers intiem weg te knuffelen, mondde uit in een luidruchtig festijn. Een synergie van bezielde ego’s, geholpen door plassen alcohol en hapjes om boven zichzelf uit te stijgen in iets wat de literatuur zou omschrijven als complete chaos, maar wij benoemen als gesjellige boel. Er figureerde ook nog een ‘stoeme thee’ in en Chelone kieperde chocoladetaart ondersteboven, die ondergetekende vervolgens fatsoeneerde door de geplette delen eraf te lepelen, maar door de ondankbare gastvrouw werd vingergewezen als ‘het gezabber van zap’ (lees : pak de roze taart dus).
 
Komkom. De binnenskamerse dronkenschap floreerde (bij de niet Bobs welteverstaan), maar ze bleef een immense graad van lolligheid behouden.
Afijn. Als je er niet bij was, zorg dat je volgende keer een knoert van een depressie kan boventoveren, zodat je ook een geldig excuus hebt om mee te komen zwelgen. Zeg niet dat je het niet wist.
 
Uw zapnimf kon haar wederhelft inschakelen voor een ideetje dat rijpte, zo toerollend naar het jaareinde. Ze zochten voor iedere genodigde een overeenstemmend lied en lieten het gezelschap raden wie het refrein toebehoorde. Er hing ook een presentje aan vast. Een flesje wijn met de toegespitste liedtekst als etiket.
 
U snapt er natuurlijk niks van? Aha, gelukkig ben ik zo’n stoefer die van alles foto’s neemt!
 
Als u op de titel/liedtekst klikt, komt u bij de blogger terecht voor wie hij gerecycleerd werd. Wenst u de youtube/muziek, tik op de uitvoerder.

 

                                                                                                                                                                                                                                Etiketten :
Born to be wi-i-i-ild!     (Steppenwolf)
And I will walk 500 miles, and I will walk 500 more      (The Proclaimers)
Oh girls just want to have fun      (Cindy Lauper)
Let me tell you ‘bout the birds and the bees and the flowers and the trees      (Jewel Akens)
Alle you need is love and understanding      (Roger Glover & guests)
Heaven must be missin’ an angel     (Tavares)
I want to break free     (Queen)
Don’t worry, be happy    (Bobby McFerrin)
I’m the toughest    (Peter Tosh)

 
  

Ontegensprekelijk bent u bij het bereiken van deze alinea al volledig noordloos van extase.
 
(beetje ruimte voor de bewondering)
 
Ik ook, ik ook. Daarenboven ben ik allerminst bescheiden, volgepropt met creativiteit en bijna arm. Zielig bedelstafarm.
Daarom ga ik u het geheim van het wijnetiket verklappen. Arme dutsen doen wel eens meer aan mondvoorbijsprekerij.
En ook omdat ik soms jaloers ben op Mme Zsazsa en al die volgelingen die haar adoreren in haar reactievergaarbak met honderden tegelijk.
– Ge pakt een aquarelpapiervel van heel groot en beschildert dat nat in nat met uw potjes ecoline.
– Als dat droog is, spuit je je bus milieuvriendelijke haarlak erop leeg (fixeert).
– Met pen en inkt, maar in geval van bulk, met goud- of zilverstift, schrijf je er iets passends op in vrije cursief.
– Wijn naar keuze ontdoen van het etiket vooraan en plakkie plak eigen maaksel erop.
 
Joehoe! (klapklap) Nu terug wakker worden! Nieuws.
 
Voor de prijs van één euro en een postzegel wil ik uw eindejaarsfles opluisteren met uw zelfgekozen woorden (of mijn voorgekauwde woorden) in goud of zilver op zelfgeschilderde achtergrond. Geschikt om te scoren bij familie, vrienden, kennissen en zelfs onbekende drankorgels.
U schrijft een reactie (ahja, niks voor niks hè, think zsazsa), vervolgens een mailtje met de details en ik stuur u na betaling per post (update : zei ik hier echt post?? Bedoelde netbanking natuurlijk) de gevraagde hoeveelheid etiketten die u eigenhandig op uw zelfgekozen wijnfles bevestigt met een prittstiftje.
 
Waarom zou u dat nu willen?
Omdat ik uw euro’s integraal ga doorstorten naar Music for life! (En achteraf laat weten hoeveel dat was)
Ik zei : MUSIC FOR LIFE. Malariatoestanden enzo… af te kopen met een etiketje.
 
Zeg nog eens dat sukkelaars geen goei ideeën hebben…

Awoert aan het interactieve toilet : er drijft al genoeg shit boven

  

   Het is een tienimini onderwerpje hier in huis.
De huisgenoot die naar daklozen in karton wijst op het journaal, wijst en snikt : “Dit is mijn toekomst!”
 
Nochtans, in onze begingedachten waren we optimistischer over diezelfde toekomst.
 
In een notedop verhaalt zich dat zo :
 
Begin september krijgt moose een evaluatie op het werk waar hij zelf kop noch staart aan krijgt. Vier maanden geleden nog de juiste man op het -ahum- meest prestigeuze project en ineens deugde hij langs geen kanten meer. De pluspunten van weleer hadden zich in een draai van 180 graden tegen hem gekeerd. Ze beukten op de man en niet op de bal. Twijfel, het losergevoel, de ontreddering, ze sloegen genadeloos toe. En allen tegelijkertijd.
 
Daarbovenop bleef het bijkomende opdrachten en deadlines regenen. Uw zapnimf miste haar moose tijdens weekendnachten, zaterdagen, ochtend- en avondspitsen, want haar wederhelft klopte overuren, schreef verslagen, computerde zichzelf een hersenreorganisatie, berekende programmeursuren, tekende grafiekjes, en goot zijn bevindingen in anderstalige boekdelen tegen maandag negen uur om dan te constateren dat baas-zeikerd zichzelf een weekje congé had gegund. Er plakte net geen post-it op de glazen deur : ‘Gefopt! Leg maar op mijn bureau, moehahahaha! Ik ben er even niet.’
 
Andere mensen denken op hun examen traanlaten bij het amateurtoneel aan de Woefie die is heengegaan toen hij over zijn plastiek been struikelde op de draaitrap. Of verbeelden zich een losgevolleybalde vingernagel en de pijn die daarbij hoorde. Niet dat ik ooit acteer of ambitie heb in die richting, maar stel dat ik een traan op commando moet laten biggelen, gegarandeerd herinner ik mij de periode en de impact van de woorden die mijn lief gedurende maanden heeft moeten verwerken. Kort geschetst ; ik huilde septembers en oktobers pluviometer tot aan de rand vol. Plaatsvervangend zeer en verontwaardiging heet dat. Toesj pas mon vrijer!
 
Penibele omstandigheden doen een mens in actie schieten. Terwijl moose zich tandenknarsend door zijn opstapelende werk groef, besliste hij dat hij deze mensonterende praktijken achter zich moest laten en op een dag snuisterde hij weerom in de Vacatures en de Job@’s van deze wereld.
Zoals het sprookjes betaamt, vond hij er alras een ‘sollicitaat’ dat hem paste als op maat gemaakt. Het eerste gesprek verliep vlekkeloos. Uw zapnimf juichte en smeet vervroegde vuisten in de richting van alle rotwerkgevers. Leedvermaak en scenario’s werden gebrouwen (met snuifjes venijn), immers, slechts weinigen die het huidige project van moose konden verderzetten zonder hem.
 
“En zeg het hen maar hè?! Hoe deze manier van personeeltje-schijten hen als een boemerang terug zal treffen, daar waar het pijnlijk wordt.”
“Vergeet ook niet te vermelden tegen klojobaas dat uitkafferen een teken van onmacht is. Waar staat hij nu hè hè hè, nu jij ribbedebie bent?”
“Nuldebotten psychologie in die firma! Erg erg!”
 
U begrijpt, ik liet mij even vlieden in euforie en het deed verdomd goed. Ze nekst job was immers in de poket, want er volgde nog een tweede gesprek, met hoge pief van de afdeling himself. Hm. Hoge pief vertelde dat er nog iemand was. Moose had concurrentie.
 
(’t Is vlak voor dat tweede gesprek dat moose toch wel onverwacht de zak kreeg. Project werd in ijskast geduwd, nieuwe bazen, nieuwe wetten. Het vermoeden rijst dat er de voorbije maanden gepoogd is om moose het zo moeilijk te maken dat hij uit zichzelf zou opstappen. Twee dagen nadat hij het op te leveren deel had afgerond, mocht hij opstappen. Vier maanden uitbetalen is natuurlijk nog altijd duurder dan iemands ego in die mate te martelen totdat die breekt…)
 
We hoeven mekaar hierover geen sissie te noemen, wie moose kent, weet gewoon dat die onklopbaar is. Vooral als er -tig vereisten waren en hij aan bijna allemaal voldeed. Wie o wie kan deze ongenaakbare dan nog treffen? Ik had er het volgende woord voor van buiten geleerd : ‘incontournable’. (Voor alle duidelijkheid, dit zijn mijn woorden, moose zelf is een beetje bescheidener.)
 
Gisteren bereikte hem per email het bericht dat petrochiempje hem geen jobaanbod deed. Dadaaaaa, dubbele vakantiedagen. Salut hoop op werk dat in het verlengde ligt en bovendien dicht bij huis. Wuif maar met het handje naar iets dat ‘zelfvertrouwen’ heet…
 
Dezelfde gisteren sympathiseerde de wc met onze sores en weigerde nog door te spoelen. Shit happens met hopen.
 
 
Ik hoor god nu iets over hoogmoed en val in mijn oor echoën.
Gelukkig ben ik ongelovig.
Godzijdank?

Afschaffen die handel (of hem bij papa organiseren)

  

   Volgens mij zijn examens uitgevonden om de ouders te pesten…
We zoeken hier met zijn allen wat tijd om te ademen tussendoor.
 
Zegt puberzap tijdens het middagmaal : “Seg moeder, ik vond die hesp van het merk ‘Jambon’ toch lekkerder hoor.”
 
Ojee, haar proefwerk Frans morgen zal weer grandioos verlopen…

Arm maar proper en een geweldige vriendin

  

   Genoeg compassie opgewekt met de C4 van je vrijer, zap.
Soms heeft dat spel ook zo zijn voordelen :
 
Tegen geweldige vriendin : “Wij zijn arm maar proper, bovendien een stukje jarig ook nog. Mogen wij een paar dagen gebruik maken van uw faciliteiten daar op de zeedijk?”
 
Raad eens? In plaats van dat ene pietluttige maandagje vakantie dat moose oorspronkelijk geboekt had, bleek hij ineens ook dinsdag en woensdag (en eigenlijk vier maanden zo verdertellen) ertussenuit te kunnen knijpen.
 
“Joehoe, we grijpen een paar dinges en we zijn ribbedebie!” luidde ons motto.
 
Chance dat wij onze autozetels kunnen neerlaten zeg!