Koning (be-) Tut (-eling)? Ze zou niet durven.

  – “Allo?”
– “Allo terug.”
– “Wat staan wij hier te doen?”
– “Wij moeten bewijzen dat zapnimf en haar vaste bedgenoot keihard werken aan hun beschavingspeil, want daar moest ze gisteren zonodig over koketteren.”
– “Imagobouwen? Worden we daar voor ingeschakeld? Hoe stom. Waarom wij?”
– “Sja, omdat die sukkels die voor de reconstructie van de grafkamer stonden met hun koptelefoon, nog veel meer bewogen op hun foto staan. Daarom.”
– “Terwijl wij hier dus cultuur staan te veinzen op een blog -als ik het had geweten, ik had een hemdje aangetrokken dat beter bij het uwe paste- kijken wij naar…?”
– “Het grootste verguld schrijn waarin Toetanchamon in verstopt zat. In de verte zie je dat het er eigenlijk vier waren die net in elkaar pasten en Toetanchamons stenen sarcofaag omsloten.  Ze zijn voor zover bekend de enige exemplaren in hun soort, ofschoon…”
– “Stop stop! Dat die mensen die hier komen lezen eens zelf gaan zeg, straks denken ze nog dat we onderwijzer zijn!”
– “Maar dus, moesten we nog iets nuttigs tekstballonnen? Mijn oor begint rood te worden.”
– “Euh… zeggen dat het een verplicht nummer is om naar de tentoonstelling ‘Toetanchamon zijn graf en zijn schatten’, klinkt weer zo pedant zeker?”
– “Ja, maar dat past wel bij haar : wijsneuzerig.”
– “Bij deze dan : Gaan! Doen! Niet overslaan! Nog tot 6 november.”
– “Zou ze eigenlijk weten dat dat helemaal geen telefoon is waar wij zogezegd in leuteren?”
– “In dat geval hebben wij alles aan elkaar gedacht.”
– “Prettige dag verder.”
– “Insgelijks. Straks ook naar het Atomium?”