Slakken kakken op hun dooie gemakken

  Als je onze ecologische voetafdruk zou meten, zou die nog binnen de perken blijven.
De kinderen buiten beschouwing gelaten. Moose zijn woon-werkverkeer vergetende.
We zagen in geen tijden een vliegtuig in het echt, onze vakantie speelde zich af in een diameter van 50 km en ik draai de waterkraan dicht als ik mijn tanden poets. Áls ik mijn tanden poets. Óf mijn voeten was.
En wij fietsen. (Ook : laten onze fietsen stelen, maar dat telt niet, want dat hoort bij puntje kinderen.)

Groen hein!
Zo ook onze brievenbus, waarin een heel ecosysteem huist, bestaande uit genoeg geslakte, huisloos of niet, om de amuse-gueules te verzorgen van een decadent trouwfeest. Met torentjes lookboter : njammie ende slurp.
Dat zwijmelt allemaal heel erg sympathiek op het eerste zicht. Tenminste als het zicht naast de gleuf klaarstaat om de post te signaleren vooraleer hij ten prooi valt aan die papierdorstige monsters.

Goh, toen kwam de dag dat ik bijsluitend formulier ingevuld moest terugzenden naar de kinderbijslag.
Het deed me een beetje denken aan : “Maar juf, de hond heeft in mijn huiswerk gebeten/de baby heeft op mijn maaltafels gekwijld/ons moeder werd boos en heeft eraan getrokken terwijl mijn stylo nog in het gaatje stak…”

Kijk, het doet ook nog zijn gevoeg op onze briefwisseling! Schaamtelijk beest!

Als ik daar nu eens hard op trap, spreken we dan van een echte ecologische voetafdruk?

PS : Vanmorgen oud papier vergeten mee te geven. In de brievenbus ermee?