Welke wielrenner ruist daar door mijn struikgewas?

  “Er sluipt een coureur door onze hof.”
Vijf hoofden draaien een kwartslag naar rechts.We zitten aan het avondmaal.

Waarlijk, zo’n dertig meter van ons vandaag zwemt een wielrenner in een knalrode tenue gecompleteerd met helm, zijn schoolslag op zijn knieën doorheen het struikgewas.
Dat is een beetje hallucinant, hoor. Straks begin je mensen ervan te verdenken dat ze zulke zinsbegoochelingen in scène zetten opdat ik erover zou kunnen bloggen. Net toen ik hem wil aanmanen tot voorzichtigheid : “Let op voor teken, voor je het weet heb je er negen!”, merk ik dat hij zijn focus richt op de rododendrons die de scheiding vormen met de buren.
“Buurman?”, gewaag ik me door de open terrasdeur naar het ploeterend figuur.
Ofwel hoopt hij nog dat we hem verwarren met een gemuteerde rosse eekhoorn.
Ofwel belet de inspanning van het struikzwoegen hem tot antwoorden.
Ofwel is hij doof.
“Halloooo!”, probeer ik nog een keer, “steekt hier ook een strategie achter? Achter dat verstoppertje spelen?”
Deze keer vindt de clandestiene bosjesman dat hij mijn beleefdheid genoeg op proef gesteld heeft.
“Excuseer, ik ben de schoonbroer van de buurman. We zijn elkaar kwijtgeraakt bij het mountainbiken.” Daarmee is de kous af.

Ja en?
Is hij van een mountain gestuiterd? Dan ga je van verdriet rollebollen in andermans modder?

Zijn poort is afgesloten? Ooh.
En nu maar hopen dat de sleutel nog steeds onder het potteke ligt, hè maat!?

Ach ach, ik vergeef het hem en buurman ook, zich zo kwijtmaken.
Het is slechts negen jaar geleden dat ik een tikkie onrechtmatig alsook onbesuisd zijn erf opstormde.