“Er sluipt een coureur door onze hof.”
Vijf hoofden draaien een kwartslag naar rechts.We zitten aan het avondmaal.
Waarlijk, zo’n dertig meter van ons vandaag zwemt een wielrenner in een knalrode tenue gecompleteerd met helm, zijn schoolslag op zijn knieën doorheen het struikgewas.
Dat is een beetje hallucinant, hoor. Straks begin je mensen ervan te verdenken dat ze zulke zinsbegoochelingen in scène zetten opdat ik erover zou kunnen bloggen. Net toen ik hem wil aanmanen tot voorzichtigheid : “Let op voor teken, voor je het weet heb je er negen!”, merk ik dat hij zijn focus richt op de rododendrons die de scheiding vormen met de buren.
“Buurman?”, gewaag ik me door de open terrasdeur naar het ploeterend figuur.
Ofwel hoopt hij nog dat we hem verwarren met een gemuteerde rosse eekhoorn.
Ofwel belet de inspanning van het struikzwoegen hem tot antwoorden.
Ofwel is hij doof.
“Halloooo!”, probeer ik nog een keer, “steekt hier ook een strategie achter? Achter dat verstoppertje spelen?”
Deze keer vindt de clandestiene bosjesman dat hij mijn beleefdheid genoeg op proef gesteld heeft.
“Excuseer, ik ben de schoonbroer van de buurman. We zijn elkaar kwijtgeraakt bij het mountainbiken.” Daarmee is de kous af.
Ja en?
Is hij van een mountain gestuiterd? Dan ga je van verdriet rollebollen in andermans modder?
Zijn poort is afgesloten? Ooh.
En nu maar hopen dat de sleutel nog steeds onder het potteke ligt, hè maat!?
Ach ach, ik vergeef het hem en buurman ook, zich zo kwijtmaken.
Het is slechts negen jaar geleden dat ik een tikkie onrechtmatig alsook onbesuisd zijn erf opstormde.
donderdag, 25 augustus 2011 om 7:54 pm
Dat zou ik toch niet graag hebben, maar ja, wij zijn nogal op onze privacy gesteld wegens het vaak bloot lopen en geen aanstoot willen geven …
vrijdag, 26 augustus 2011 om 1:09 am
Wij liggen wel eens bloot, maar toen kwam er geen coureur langs maar iemand anders.
Ik recupereer even :
(Ikke)
‘t Was zonnig en met voorbedachten rade.
Zoetjes drukte ik je startknop.
Lager gelegen gebieden smeekten om genade.
Daarop ontblootte ik die driftkop.
Het ontbrak je aan een boutade,
je mechanisme kwam in volle bloei.
Ik sloeg je vreugdeknuppel gade,
een liefdesstengel in ware wildgroei.
‘t Werd hevig en niet te versmaden,
het gebruik van je apparatuur,
zo op het terras voor de facade,
net uit het zicht van de gebuur.
Plots vertoonde je instrumentarium een blokkade,
je spurtte naar binnen luid vloekend in vierendertig talen.
Verbouwereerd aanhoorde ik je heuse tirade,
tot ook ik de ex zag die kinders’ spullen op kwam halen.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
(moose)
Uit het zicht van de gebuur (vervolg)
Met rode kop, probeerde ik mijn blouse dicht te knopen
terwijl mijn ex nietsvermoedend naar de voordeur kwam gelopen.
Giechelend maar wel gekleed hield ik hem staande,
mijn joligheid inschattend vroeg hij, wat is hier gaande ?
O niets, o niets, de zon, een glaasje wijn of twee
klein beetje zat misschien, maar voor de rest, hoe is’t ermee ?
Matig maar, alles gaat zijn gang, niets te beleven.
Waarop ik proestend knikte : inderdaad, zo gaat het leven.
Een kwartiertje later, de ex was weer verdwenen,
konden we hitsig en vol goesting ons liefdesspel hernemen.
Tot met veel gebrul, gedjoek en zwarte rook
een verhuiscamion onze oprit binnendook.
‘t Is niet waar hé, godverdomme, nondedju!
Waarom leveren ze die sofazetel juist net nu!
De divan werd gelost, de verhuismannen vertrokken,
hopla, derde poging, om te vrijen zonder brokken.
Wee o wee, het mag niet zijn, nog voor de eerste lik,
komt de kat zich moeien, kopjes geven, arme ik.
Kwamen ook nog langs : vriendin D. en haar chauffeur:
‘k Kwam eventjes zien naar de livings nieuwe kleur !
En daarna nog -waarom niet- de drie kind’ren van hierneven,
of ze Krulzaps fiets mochten lenen, voor heel even ?
Kijk, beste mensen, een zoete inval thuis ‘t is best amusant,
voor wie gezegend is met het libido van een plant.
(Dat was uiteraard toen we nog jong waren, wij zijn niet zoals de burgemeester van Aalst.)
vrijdag, 26 augustus 2011 om 11:40 am
Schit-te-rent !!!!
Daarom dat onze tuin volledig is afgesloten en we, op zo’n momenten, voor niemand open doen ! 😉
vrijdag, 26 augustus 2011 om 6:44 pm
mwoehaha.
donderdag, 25 augustus 2011 om 8:11 pm
Vergissen van oprit is menselijk, vooral daar bij jullie; elke oprit is een straatje op zich.
vrijdag, 26 augustus 2011 om 1:14 am
Hoe heette die ziekte van jou ook alweer? Die ene waar je je altijd vergist van straatjes? 😉
vrijdag, 26 augustus 2011 om 6:43 pm
Volgens Menck heet dat ‘vrouw zijn’, geloof ik
donderdag, 25 augustus 2011 om 9:10 pm
gewoon een privaat oog dat de buurman moet betrappen op vreemdgaan,
Margo: je kan je daar niet vergissen door de unieke brievenbus! 🙂
vrijdag, 26 augustus 2011 om 1:15 am
Zeg gerust ‘lelijke’ brievenbus hoor zeezicht, dat doet de rest van de wereld ook nog steeds.
donderdag, 25 augustus 2011 om 9:52 pm
Ze maken wél serieus werk van de straatanimatie daar bij jullie!
vrijdag, 26 augustus 2011 om 1:17 am
Ze doen hun best.
Maar wij laten ons ook niet onbetuigd, soms.
zaterdag, 27 augustus 2011 om 8:27 pm
Ik herinner mij het voorval met de buurman nog levendig… z a l i g …