En de zapnimf, zij ploe(g)(ter)de voort op een olifantenpoot

   Uw zapnimf trappeleerde haar tweewieler dinsdagavond vol goede luimen door een Kempische gouw.
De zon scheen, de personeelsvergadering was op een ordentelijk uur geëindigd en die witte broek kon ik morgen nog eens aantrekken.
Terwijl ik dankbaar pedalen duwde, omdat rampspoed tot hiertoe de mijnen had overgeslagen, dook ik de fietstunnel in. Langs de andere zijde had iemand hetzelfde concept tot uitvoering gebracht. Omdat mijn qui-vive behoorlijk is aangescherpt, kneep ik op tijd mijn remstelsel dicht, vermeed een collisie en en en… viel doodleuk aan nul per uur -doef- opzij. Zeer onflatteus. Zeer zelfs.
Tegelijk met de boenk piste ik een lekje in mijn broek en bedacht ter plekke dat ik nog nooit van iemand heb gehoord die vallen en plassen in dezelfde zucht doet. Als dat niet triestig is! En vies. En eigenlijk verborgen te houden, maar ik ben niet into heimelijkheden. Alsof ik nog steeds hoop dat er op een dag een lotgenoot opstaat die in mij de voorbeeldmessias herkent en we samen een beweging (de olijke pissertjes?) kunnen opstarten. Gekleed in witte broeken.

Uw zapnimf pauzeerde op haar rug in een donkere tunnel, allesbehalve goedgezind. De zon scheen op een ander en die witte broek kon ik onder geen beding morgen nog eens dragen.
Tot overmaat van ramp begon de binnenzijde van haar enkel te kloppen en kreeg ze een kramp in haar bovenbeen, ge ligt comfortabel of ge ligt het niet, en bij het hoekje stond de jongeling die oorzaak was van deze lamentabele toestand onzeker te stamelen over fietsbellen.

Bij het vastmaken van de fiets aan een paaltje (je dacht toch niet dat die het nog deed?), beet er een heel gemeen insect intraveneus in de wreef van mijn toch al gehavende voet. (Jaja, ik typ dit met een olifantenpoot, heb meelij.)
Dat werd hinkelpikkelen die resterende 4 kilometer naar huis, maar joepie… daar verscheen als bij wonder de buurvrouw in haar mooie wagen.

Ze wuifde vriendelijk bij het voorbijstuiven…