Het vrouwtje in het bed naast mij zag eruit als een overjaarse PJ Harvey. Eentje met tattoos op armpjes als trommelstokjes en de hebbelijke gewoonte van overal Dag Allemaals en Story’s te laten slingeren. Twee keer naar de wc en ik was weer helemaal bij in het roddelcircuit.
PJ was minder fortuinlijk op de afdeling gesukkeld. Dat weet ik, want dokters zijn zo begaan met de privacy van hun patiënten dat ze eerst met een ruk het gordijn tussen ons sleuren om met daarna met overmaat van decibels denigrerend op arme PJ in te beuken :
“Mevrouw, gij denkt toch niet dat gij vandaag naar huis moogt? (Dat was precies wat ze net met een nauwelijks hoorbaar stemmetje hardop haar gedacht had gepiept. Ook al omdat iemand, behorende tot de medische staf, haar dat had ingefluisterd.)
Uw bloedwaarden zijn niet in orde, je staat op de lijst voor nieuwe nieren, je hebt geen lever meer (zegt moose, ik heb dat niet gehoord, ik vraag mij af of dat kan.) En dan wilt gij naar huis? Laat me niet lachen.” (Niemand die dat voor te lachen vond, ik kan het u verzekeren)
PJ werd kwaad van onmacht en ik stilletjes samen met haar. Dat komt als een batterij ego’s binnengewerveld, om in drie seconden alle hoop in te slaan. Slaan ook, zonder acht, op hoe de patiënt zich voelt. Ze waren met vijf. Zoals altijd gehaast. En oppermachtig. En degoutant.
Vooral ook als je weet dat PJ de dag nadien, zonder noemenswaardige bijkomende onderzoeken -bloedwaarden waren nog altijd flut, de blaassonde ging mee naar huis en ze woog op de gram 40,400 kg- wel ontslagen werd. Spijtig voor haar moest ze op deze feestdag (11/11) nog een apotheker van wacht zoeken om haar te voorzien van blaassondes.
Dezelfde dikdoende heelkundige roedel stormde de laatste dag van mijn verblijf niet eens per ongeluk mijn kamer binnen.
“Hoe gaat het met u?” reutelde de opperhersteller der menselijk ras zonder iemand voor te stellen.
“Met mij gaat het uitstekend en wie ben u? U bent niet mijn diëtist (waarop ik zat te wachten), u bent niet mijn dokter, u bent niet de assistente van mijn dokter, wie bent u dan wel? Diegene die voor vandaag op de rekening komt te staan?” (ok, dat laatste was niet luidop.)
Zou dat de bedoeling zijn om achteloze ziekerdjes zo te intimideren?
Maar terug naar PJ.
Van slechte wil kan ik haar echt niet betichten, ze hielp me in mijn operatiekleedje toen ik er kop noch staart aan kreeg, ze wees op praktische zaken en ik kon haar dingen vragen. Kortom, ze was een ancien. Bleek dat ze reeds een maand gebruik maakte van residentie C425 te Wilrijk. Daarvoor ergens nog eens twee weken. Een logische gevolgtrekking daarvan was dat zij het bevel voerde over de afstandsbediening en over de radio. Op zich is dat geen probleem, ik ben niet hebberig als het op gedeelde media aankomt. Dat de radio al schetterde om half 8 ’s morgens, toen ik me nog bol en grootmagig installeerde, was hooguit een weinig irritant voor een rustliefhebber als ik.
Echter, een half etmaal later, wanneer ik volkomen groggy, van de wereld nog slechts flarden opnemend de kamer terug binnenreed, kon ik de tv op doven- en gehoorgestoordenstand niet eens matig appreciëren. PJ en haar bezoek waren zich van geen kwaad bewust. Moose vroeg of de tv wat stiller mocht, maar even later had er toch weer iemand +++++ geduwd.
De volgende morgen hervond PJ haar vreugde. Ze mocht huiswaarts keren. Dat uitte ze met een streepje muziek op volle kracht. En ten slotte wilde ze nog ons afscheid nog kracht bijzetten met een sterk staaltje van ironie. De meis mat een pink breed, haar buur lag daar voor de komende vier dagen zonder een kruimel eten en hoe vierde PJ ons laatste half uur samen?
Eerst ‘verblijdde’ ze me televisisch met een lekkerbekkende Jeroen Meus in Dagelijke kost.
En alsof dat niet genoeg was, schakelde ze na Jeroen rad over naar Piet -wat hebben we geleerd vandaag- Huysentruyt.
Dank je wel, PJ, succes nog met de ingewanden en bol het nu rap af!
