Poëzie is het troosteten van de dichtgesnoerde keel

Nog niet eens zolang geleden, kocht en las ik veel poëzie.
Dat was in de tijd toen ik als alleenstaande het leven versloeg.
Als er dan een manspersoon je alledaagse gewoonten overhoop haalt en het deelnemersveld uitbreidt en infiltreert, dan is er ineens geen behoefte meer aan lyriek omdat je hem zelf ter plekke beleeft.

De afgelopen week was een beetje hevig en ik wil mijn uitverkoren bard -Toon Tellegen- nog eens in het weblogje uitsmeren ter illustratie van van van… alles!

Uit : Alleen liefde

Nog één stap… zegt de een.
Nog duizend stappen… zegt de ander.
… tussen jou en mij, zegt de een.
… tussen mij en jou, zegt de ander.

De een neemt duizend stappen
en de ander zegt:
nu zijn het er nóg meer, nog tienduizend stappen!

De ander neemt één stap
en de een zegt:
een halve stap was al voldoende,
nu zie ik het.

Een held met ballen aan zijn lijf

Omdat het niet altijd van dat medisch gepampel moet zijn.
Omdat spidermanpakjes maar tot maat 158 gemaakt worden.
Omdat het gelukkig niet mijne pa is.
Tataaa… een held met kloten aan zijn lijf.

Ook een beetje omdat ik vandaag graag vrolijk 43 word.

Zwiep zwiep, kliefde ik mijn eerste maaltijd doormidden

Na vier dagen onvrijwillige geheelonthouding, doch zonder honger maar met een adem waarmee ik een varaan kon vellen door er met enige luchtverplaatsing ‘Aaaaghhhh’ tegen te blaffen, kreeg ik eindelijk mijn eerste maaltijd geserveerd : een lekje Fristie en een bodempje appelsap met zwarte koffie.

Dank je wel, lief keukenpersoneel om er een mes bij te geven.
Oeoeoeoe, wat heb ik mijn Fristie in kleine partikels gesneden, mijn appelsap doorkliefd. Zwiep zwiep.

Dit werd mijn middageten: wortelmix, aardappelpuree, soep en pudding. En nog steeds geen diëtiste in velden of wegen te bekennen. Gemakshalve veronderstelde ik dat dit mijn toekomstige porties zouden worden. Zeer erg fout gedacht. Ik at -behalve van de soep, die ging er helemaal in- van alles een kleine helft en wist meteen hoe maagoverlast voelde. Help, straks scheurde mijn nieuwbakken maagje!

“Achjaaaa, je moet het wel zelf voelen dus, wanneer je moet stoppen met schransen”, was het advies van de vermagerteef.

Verder schreef ze me één vitaminepil per dag voor, twee tot drie weken gemixt eten en beschuitachtigiets ipv brood en dus de raad van op tijd te stoppen met eten. Wat me tot hiertoe goed gelukt is. (Lees : -14 kg)
Uw zapnimf overleeft sindsdien op twee broodmaaltijden, één keer warm eten en drie tussendoortjes bestaande uit fruit, soep en melkprodukt.

PJ, Huysentruyt, Meus… en ik, de arme kneus

Het vrouwtje in het bed naast mij zag eruit als een overjaarse PJ Harvey. Eentje met tattoos op armpjes als trommelstokjes en de hebbelijke gewoonte van overal Dag Allemaals en Story’s te laten slingeren. Twee keer naar de wc en ik was weer helemaal bij in het roddelcircuit.

PJ was minder fortuinlijk op de afdeling gesukkeld. Dat weet ik, want dokters zijn zo begaan met de privacy van hun patiënten dat ze eerst met een ruk het gordijn tussen ons sleuren om met daarna met overmaat van decibels denigrerend op arme PJ in te beuken :
“Mevrouw, gij denkt toch niet dat gij vandaag naar huis moogt? (Dat was precies wat ze net met een nauwelijks hoorbaar stemmetje hardop haar gedacht had gepiept. Ook al omdat iemand, behorende tot de medische staf, haar dat had ingefluisterd.)
Uw bloedwaarden zijn niet in orde, je staat op de lijst voor nieuwe nieren, je hebt geen lever meer (zegt moose, ik heb dat niet gehoord, ik vraag mij af of dat kan.) En dan wilt gij naar huis? Laat me niet lachen.” (Niemand die dat voor te lachen vond, ik kan het u verzekeren)

PJ werd kwaad van onmacht en ik stilletjes samen met haar. Dat komt als een batterij ego’s binnengewerveld, om in drie seconden alle hoop in te slaan. Slaan ook, zonder acht, op hoe de patiënt zich voelt. Ze waren met vijf. Zoals altijd gehaast. En oppermachtig. En degoutant.
Vooral ook als je weet dat PJ de dag nadien, zonder noemenswaardige bijkomende onderzoeken -bloedwaarden waren nog altijd flut, de blaassonde ging mee naar huis en ze woog op de gram 40,400 kg- wel ontslagen werd. Spijtig voor haar moest ze op deze feestdag (11/11) nog een apotheker van wacht zoeken om haar te voorzien van blaassondes.

Dezelfde dikdoende heelkundige roedel stormde de laatste dag van mijn verblijf niet eens per ongeluk mijn kamer binnen.
“Hoe gaat het met u?” reutelde de opperhersteller der menselijk ras zonder iemand voor te stellen.
“Met mij gaat het uitstekend en wie ben u? U bent niet mijn diëtist (waarop ik zat te wachten), u bent niet mijn dokter, u bent niet de assistente van mijn dokter, wie bent u dan wel? Diegene die voor vandaag op de rekening komt te staan?” (ok, dat laatste was niet luidop.)
Zou dat de bedoeling zijn om achteloze ziekerdjes zo te intimideren?

Maar terug naar PJ.
Van slechte wil kan ik haar echt niet betichten, ze hielp me in mijn operatiekleedje toen ik er kop noch staart aan kreeg, ze wees op praktische zaken en ik kon haar dingen vragen. Kortom, ze was een ancien. Bleek dat ze reeds een maand gebruik maakte van residentie C425 te Wilrijk. Daarvoor ergens nog eens twee weken. Een logische gevolgtrekking daarvan was dat zij het bevel voerde over de afstandsbediening en over de radio. Op zich is dat geen probleem, ik ben niet hebberig als het op gedeelde media aankomt. Dat de radio al schetterde om half 8 ’s morgens, toen ik me nog bol en grootmagig installeerde, was hooguit een weinig irritant voor een rustliefhebber als ik.
Echter, een half etmaal later, wanneer ik volkomen groggy, van de wereld nog slechts flarden opnemend de kamer terug binnenreed, kon ik de tv op doven- en gehoorgestoordenstand niet eens matig appreciëren. PJ en haar bezoek waren zich van geen kwaad bewust. Moose vroeg of de tv wat stiller mocht, maar even later had er toch weer iemand +++++ geduwd.

De volgende morgen hervond PJ haar vreugde. Ze mocht huiswaarts keren. Dat uitte ze met een streepje muziek op volle kracht. En ten slotte wilde ze nog ons afscheid nog kracht bijzetten met een sterk staaltje van ironie. De meis mat een pink breed, haar buur lag daar voor de komende vier dagen zonder een kruimel eten en hoe vierde PJ ons laatste half uur samen?

Eerst ‘verblijdde’ ze me televisisch met een lekkerbekkende Jeroen Meus in Dagelijke kost.

En alsof dat niet genoeg was, schakelde ze na Jeroen rad over naar Piet -wat hebben we geleerd vandaag- Huysentruyt.

Dank je wel, PJ, succes nog met de ingewanden en bol het nu rap af!

Hoe je eensklaps een lieve moeder wordt… en terug

De dag voordien was mijn aanspreektitel net iets van een lager allooi, maar het feit dat er in mij gesneden is, verandert de hele zaak.
Zie hoe de oudste bovenaan de toon zet, de andere meisjes haar in woordkeuze volgen en dan op het laatst een pragmatische zoon uitlegt waarom hij mij niet in vele regels mist.

Deze brief lag op het nachtkastje als ik tegen 23.00u (10/11) helder genoeg was om hem te ontdekken en te lezen. Lief en lachen. Lachen en lief.

Niet panikeren, ondertussen zijn ze weer helemaal hun puberige zelve. Alle vier.

Zuig hier een puntje aan, verenigde naaitotebellen der bloggenland, andere kak als een rokske

Mijn maagfileerdertje is niet alleen een begaafd chirurg, maar houdt zich daarnaast ook nog bezig met schetsen op kladblaadjes, de ambachtsman! De kunstenaar! Voor zijn leergierige patiënte, ja ikke, droedelde hij een naaipatroon als het ware, dat hij enkele weken later driedimensionaal nog eens overdeed op een levend model, weeral ikke. Ik ben een durvertje.

Ik probeer hem zo helder mogelijk te benaderen :

– Bovenaan wordt een miniatuurspijsverteringshokje geniet met het nietjesmachien.

– In een van mijn acht gaten (volgens mij was dat een groepsgebeuren – wilt gij nu eens? Ahja, welk gat? Ge zit met uwen arm in de weg, schuif eens op, jong. Doe niet zo moeilijk, ik maak gewoon nog een sneetje bij. Voila. François? Ook eens zien? Potert nog eens wat met die darm, hij zit in de weg. Toeme, mijn twee handen zijn al bezet, roept Tilleke er eens bij, dat ze daar nog eens een hol maakt…) in de buik zoekt men de dunne darm en trekt die, zwiep, tot aan het nieuw maagje en -vraagtnihoe- maakt dat er waterdicht aan vast. En nu gij!

– Hetgeen onderaan het vroegere orgaan voor de maaltijdverwerking nu hangt te bungelen, maken ze vervolgens vast aan de dunne darm, maar dan wat lager als oorspronkelijk, zodat de spijsverteringssappen -ik gok op gal en misschien nog wel wat- (we kunnen niet altijd even geconcentreerd opletten) er op die plaats bij kunnen. Dat is dus een latere vertering dan in uw normale organengallerij en dat maakt dat ik misselijk word, als ik een overdosis suiker tot mij neem. Zogezegd. Tot op heden heb ik dat nog niet aangedurfd. (ik ben een schijtluis, helemaal geen durver).

– En dan nu waar de entourage mij dagenlang heeft mee uitgelachen, omdat ik nabauwde wat de professor mij in alle ernst heeft verklapt : dat pijltje naast schattig fris… euh… groen… hm… kersvers maagje herbergt een hormonenzone die in mijn geval om de haverklap schreeuwt : ‘Geef me chocolade! Hier met die chocolat of ik doe je wat!’ dat dat gevoelige plekje uitgeschakeld wordt. Nah! Lach maar. Ja. Toe. Doe maar.
Weet dat ik sinds twee weken nu nog geen hunker naar zoetigheden heb gevoeld.

Wie laatst lacht… mag niet te hard lachen, want mijn uiterlijke wonden hebben de neiging om open te ploppen, maar dat is weer voer voor een volgende keer.

 

( gastric bypass / maagverkleining 14)

Moose mailt, zap zwaait met fototoestel tot het licht uit gaat.

10 november 2011 zal de annalen (de mijne dan toch) ingaan als zappie in ziekenhuis.
Zoals altijd kan zij de aerodynamische mail die moose rond stuurde met luizige foto’s verknallen. Maar laat u dat niet tegenhouden om mijn leefwereld binnen te vallen. Af en toe vul ik in cursief aan. We zouden niet willen dat u iets mist.

5u30: wekker loopt af

6u10: vertrek naar kliniek
6u20: terug thuis omdat de verzekeringspapieren nog op de diepvriezer lagen
6u30: iedereen trekt toch een autosnelweg onderweg naar een nieuw leven?

6u50: aankomst kliniek

6u55: inschrijven kliniek
7u00: terug naar auto omdat verzekeringspapieren nog in auto liggen + inschrijven kliniek bis

7u25: aankomst kamer (eenpersoonskamers waren op, kamer wordt gedeeld met soortement PJ Harvey van 55 zonder lever).

7u30: verpleegster komt nog wat bloed aftappen
7u35: verpleegster maant ons aan voort te maken met
– nog eens wassen, maar nu met isobetadine
– aantrekken van intergalactisch onhippe kousen
– aantrekken van kleedje waarvan de achterste helft ontbreekt (hier bestaat ook een foto van, maar om die te zien moet je me met de dood bedreigen)
– nog een aantal papieren invullen
7u37: verpleegster komt ons helpen om het wat sneller vooruit te laten gaan, operatie kan ieder moment beginnen
8u00: er gebeurt nog steeds geen fluit

9u00: er gebeurt nog steeds geen fluit

10u00: er gebeurt nog steeds geen fluit

11u00: er gebeurt nog steeds geen fluit
12u00: verpleegster komt melden dat de transportdienst ieder moment kan komen. Transportdienst? Zo dik is die nu toch ook niet?
12u05: transportdienstverpleegster komt langs en rolt het bed naar de OK.
12u10: zap is haar eigenste zelf en zemelt over
– waarom hebben ze die kousen nu niet in het zwart, hebben jullie geen andere leverancier?
– hoeveel dikke mensen hebben ze hier niet om te opereren en waarom zijn die kleedjes dan niet in XL? Hoezo één maat? Een maat voor niks!
– oe, als ik zo vervoerd word in dat bed, dan hebben jullie nogal een lelijk plafond zeg.
12u15: zap krijgt een muilpeer van de verpleegster en wordt de OK binnengereden
12u15 – 16u00: data ontbreekt

(Ik -zap- word in een wachtbox geparkeerd en zie over mij een zwarte mens snurken. Een leermeisje komt het infuus steken. Dat doet pijn en ik hou er twee dagen tintelende vingers van over, maar de toekijkende anesthesiste prijst haar voor haar bekwaamheid en ik doe er het zwijgen toe. Chirurg komt zijn kop laten zien en ik wijs nog eens naar mijn maag : geen armen afzetten aub. Een roedel assistenten komt mij halen en het is gezellig keuvelen over darmen en verdovingen. Ik voel mij een klein beetje Jezus, zo met mijn armen gespreid in twee gootjes. We praten dus over darmen, armen en verdovingen. Dan gaat het licht uit.)

16u00: operatie is gedaan, zap bekomt in de wakkerwordt kamer

(Schimmen manen me aan van te blijven ademen. Vervolgens gaan ze aan mijn voeteneind elkaar aanstoten met de ellebogen en blaten : die ziet zo rood? Kom eens kijken. Zou die ergens allergisch voor zijn? Ja, voor kwezels. Ik moet overgeven. Amaai, rap dat ze daar zijn met een vloeistof die het infuus ingaat. De twee (normale, weetjenog) samentrekkingen die ik nog wel ervaar, verscheuren mij. Letterlijk. Ik ga van mijn leven nooit meer braken! Ondertussen zwijmel ik nog talloze keren in slaap.)

18u45: zap wordt dan pas in haar eigen kamer gereden, ze wordt moeilijk wakker. Maar dat is anders ook zo.

19u45: Stilletjesaan begint ze consistente dingen te zeggen.
20u15: Bezoekuur is gedaan, ik vraag haar of ik morgen nog iets moet meebrengen. Ze antwoordt: een grote met mayonaise.

( gastric bypass / maagverkleining 13)

Het laatste avondmaal verprutst. Had ik maar een curryworst speciaal genomen of een boule de berlin of een kaastafel

“Ooooo, toeme, nu ben ik vergeten van het laatste avondmaal te fotograferen.”
“Alsof het zo speciaal was. Zoek een prentje op internet.”
“Oki.”

Eerlijk gezegd ziet dat er nog veel beter uit dan wat wij op deze vooravond van de grote verandering binnenspeelden.

“Waarom ben je niet naar de frituur geweest?”
“Waarom ben je niet uit gaan eten?”
“Waarom heb je het er niet flink van gepakt voor deze laatste keer?”
(aldus lieve vriendinnen aan de telefoon, dank u alle lieve vriendinnen die mij de laatste dag nog belden, sms’ten en mailden)

Tja. Omdat ik er niet aan gedacht had toen ik vorige week in de winkel stond en inkopen deed voor een hele week?

Plots maakte ik mij toch zorgen.
Ojee. Spinazie. Dat geeft altijd zo’n plompe groene ontlasting de avond nadien. Avond! Dan ben ik al onder het mes vandaan! En hebben de geneesheren al aan mijn darmen getrokken. Die darmen vol spinazie, aaaa juk! Help!

“Stomme, ze gaan u heus wel een lavement geven op voorhand. Doe maar een paar extra onderbroeken mee, want als je een blaasje voelt, is het te laat. Spurten naar het toilet is dat. Veeeel!”
(aldus ambetante vriendin aan de telefoon.)

Waarom heeft die knapperd dààr nooit over gesproken toen hij alle stapjes met mij doornam?

Zenuwen zijn één ding, maar zenuwen om stront zijn helemaal knudde.

Denk vooral morgen niet aan mij die een lavement (is dat zo’n darm in je poepgat?) ondergaat, lieve vriendinnen.
Ik was van plan om lekker boeken en tijdschriften te lezen tot er iemand mij hokus pokus geruisloos komt verdoven…

(Update : niks lavement natuurlijk. Vroeg ik op de operatietafel aan de assistenten hoe dat zat. Wij maken het stuk darm dat we nodig hebben gewoon ter plekke schoon. Nah! Ik kon nu zachtjes naar de overkant bewustelozen.)

 

(gastric bypass / maagverkleining 12)

Hij vond mij normaal, open, aanwezig, vlot, aansluitend en ik boerde in zijn gezicht

   3 oktober : Bespreking testen : glansrijk doorstaan. Niks dat niet gefikst kan worden.
10 oktober : Laatste afspraak met de chirurg/prof H., dat lekker dier. Hij geeft groen licht en regelt nog een afspraak met de anesthesist en een gastroscopie, allebei op 26 oktober.

“Nee, je kan niet zelf rijden als je verdoofd bent geweest voor de gastroscopie, neem iemand mee die je kan voeren”, tuit hij zijn betoverende lippen.

Thuis :
Pruttelend : “Jamaar, dat is een woensdag, dan heb ik wel een belangrijke vergadering in Brussel.”
Verongelijkt : “Wàt is nu het belangrijkst, ikke of uw onnozele vergadering??!”

Zo snorden zappelmoose, eentje ervan lichtjes uit zijn hum, in de vroege schitterende ochtend naar hun rendez-vous met de anesthesist. Dat bleek een heel mooi meisje van begin 30 te zijn. Dat humeurprobleem loste zich vanzelf op, maar de bedwelmingsdokter (moose nu, ik op 10 november -bedwelmd dat is) wilde mij uithoren over mijn eventuele hartproblemen. Of ik rookte, of dronk, mijn ouders corpulent zijn, of er hartstoornissen in de familie zaten, of ze eens mocht luisteren met de stethoscoop naar mijn longinhoud. Dat was dan dat en ik sleurde een ei zo na kwijlende appelmoose mee naar buiten.

Mij was de wrake. De kerel-dokter die aan de lopende band buisjes in keelholtes pookt, was in één woord eenlekkergeilstuknjammiedroomvoer. Driewerf eilaas dat ik hem van mijn minst goeie kant (links op mijn zij) kokhalsend tegemoet trad. Voor ik snoeperig kon knipogen, had de verpleegkundige al iets verdovends in mijn keel gespoten en duwde ze mij links op de brancard. Mega-appetijtelijke-artsie friemelde een mondstuk in mijn bek en hup daar ging de tube de maag in.
“Niet slikken, vooral niet slikken.” (slik! Auw!)
“De eerste vijf seconden zijn het lastigst, blijf ademen.” (tranen stromen naar één kant over de neusbrug)
“Ik ga nu de maag in en bekijk of alles er normaal uitziet.” (kots kots)
“Geen paniek, ik pomp wat lucht in de maag.” (boer nog een boer en nog en nog dat stopt niet)
“Heel goed, wat je nu voelt ben ik die tot tegen de 12-vingerige darm bots.” (ik ga dood!)
“Bijna klaar, ik ga een biopsietje nemen hieeeer en hieeeer.” (gulp speeksel, braak, boer, vanalles dat in het gewone leven niet getolereerd wordt)
“Dat was perfect, nog enkele seconden volhouden, dan trek ik hem eruit.” (raar abnormaal geluid, ben ik dat?)

De verpleegster geeft mij een doekje. Voor ik kan vragen waarvoor dat dient, merk ik dat ik mijn haar, mijn trui en mijn nek volgespuugd heb met innerlijke maagsappen. Nou, ik denk niet dat bink-esculaap mij erg verleidelijk vond de voorbije 4 minuten. (Zolang duurt dus een maagonderzoekje op zoek naar een schadelijke bacterie.)

Omdat moose zijn aversie bekend is voor alles wat geneeskundig een beetje griezelig oogt, had ik hem naar het hokje aan de overkant gedirigeerd, met zijn boek. Hij kwam er gezellig weer bij, net toen ik vroeg, wat die verdoving in de keel nu precies deed dat ik geen auto mocht rijden, want ik voelde mij toch kip. Kip volstaat, lekker hoorde nog niet tot de mogelijkheden.
“O maar, u mag best zelf met de auto rijden… Dat is als je volledige verdoving neemt, met infuus.” Infuus? Echte narcose? Ik gluurde eens stiekem schuldig naar moose en liet een beslommering dwalen over zijn ‘onmisbare vergadering’.

Maar niet te lang, want ik kreeg een brief (!) mee van mijn geneeskrachtig lustobject. Als de buitenkant hem niet direct beviel, mijn ingewanden vielen hem toch vast en zeker mee :
(zijn woorden)
Mooi (symmetrisch) (mmmm, niet echt, maar het benaderde het woord)
Vlotte (exploratie)
Aanwezig(heid van maagvocht)
Open (pylorus)
Normale (mucosa van bulbus)
Sluit goed aan (eigenlijk:  diafragma-insnoering in retrograad sluit zich goed aan om het toestel)

Besluit : keilieve griet met ravissante keel en gracieuze maag
Allez, in het echt stond er : Normale gastroduodenoscopie

Met de peristaltische contracties zit het ook wel snor.

En ook : Er werden biopsies genomen voor Helicobacter pylori. Indien positief dient deze geëradiceerd te worden met amoxicilline 1 g en 2 pd, in combinatie met Pantomed 40 mg 2 pd gedurende 7 dagen.

Jeetjemina. Niemand die mij contacteerde. Ik hoop maar dat ze me straks niet naar huis sturen. (nvdr : nee, maar dat wisten jullie ook al hè lezertjes?)

 

(gastric bypass / maagverkleining 11)

Dan nu één reden waarom ik niet heel dun wil zijn

Aan mij zullen ze nooit vragen om zulk een karweitje op te knappen!

 

Een rondje zielkunde voor mij, mijn vet en mijn trauma’s

   Onderhand zou ik toch al wel een korting mogen krijgen op de parkeerkosten. Voor de vierde keer holde ik naar een afdeling om me te laten doorlichten.

Op 22 september werd ik door een weinig empathische psychologe ontvangen. Per slot van rekening wist die mevrouw dat ik daar kom omdat ik een gewichtsprobleempje heb en dan hield ze mij een stoel voor waar je eerst om de armleuningen moet kronkelen (‘ploep’ heup 1 en dan nog eens ‘ploep’ heup 2) om dan behoorlijk verankerd te zitten voor de rest van het uur.

De sessie begon dus met haar excuses en mijn afkeurend geklik van de tong. De rollen moeten vanaf het begin duidelijk zijn, nietwaar.
Het moet gezegd, de dame deed haar best om te vissen naar vroegere inbreuken op mijn tere zieltje, maar ik moest heel hard nadenken en dan kon ik nog geen trauma verzinnen. Sorry hoor, ik schijn dat eenzame dikkertje te zijn dat nooit gepest werd.

Of ik soms zonder reden boos werd? (Euh… jawel, maar ik besloot die eigenschap een tikkie bij te schaven tot een niet schreeuwlelijk krel, maar iemand die heel soms eens uit haar slof schiet, per ongeluk, zo heel af en toe, nauwelijks, zelden, een keertje maar.)
Of ik last heb van PMS? Pré, après en pendant zelfs. Met tussenpozen.
Wat mijn verwachting/doel is van deze ingreep? In leven blijven? Een tweede carrière als model! Komaan, iedereen weet toch dat het juiste antwoord : de gezondheid vooruithelpen, is.

Naar het schijnt zal ik ook niet tot het ideale gewicht verdwijnen, maar tot 70% van wat ik eigenlijk zou moeten afbranden. Dat is allang goed hoor, ik ben niet zo veeleisend. Als ik terug kan dansen, fietsen, achter Menck met een bijl lopen…

Of ik al gedieet had. Hoe ik me daar (vroeger) bij voelde. Je mag eens raden.
Of mijn ouders dik zijn.
Of mijn kinderen dik zijn. (Vraag alstublieft niet hun geboortegewicht!)
Of we niet een klein beetje marginaal zijn. ’t Is te zeggen, ze verpakte de vraag als een hengelen naar mijn voedingspartronen.
Of mijn zelfgebakken brood zo lekker is dat ik er niet meer van kan stoppen met eten. (dit is een strikvraag, want ik had toen nog geen broodmachien)
Of ik niet gewoon een zwak karakter ben dat een gemakkelijke oplossing wil voor haar probleem : euh… ja?

Ondanks niet voldoen aan het clichébeeld van welbevinden (of net niet) en het ontbreken van het zwaard van Damocles, noteerde de bedrijvige psychologe dat ik mentaal de operatie aankon.

Dat dacht ik ook!
En zorg nu voor andere stoelen.

En toen zakte mijn onderbroek af.

 

(gastric bypass / maagverkleining 10)

Hoe zapnimf nog meer reusachtig werd.

Test test test.
Voila, mijn dagplanning voor 20 september, nuchter en hongerig.

In al die gangen van abdominale, metabole, hepatologie kundes, kreeg ik een ankerpunt bij de metabole ziekten en werd ik vandaar naar alle hoeken van dat ziekenhuis gestuurd en terug om het volgende briefje met mijn route op te halen. Georganiseerd waren ze wel, die rakkers van de gastro-enterologie.

Op halte één werd ik gewogen en gemeten. Raad eens, ik ben zowaar nog anderhalve centimeter gegroeid in mijn onwetende volwassen leven.
Ongelukkigerwijs ben ik ook in de breedte uitgedeind door al dat geneeskundig getalm. Sinds begin juli telde de verpleegster al 7 kilogram meer. Slik. (Of net niet! Nooit meer slikken!) Jeetje, dat ging me daar mentaal al weken de verkeerde kant uit. Probeer al dat lekkers maar te laten staan als je weet dat er binnenkort iets onomkeerbaars te gebeuren staat.
Voorts kwamen er nog wat tangetjes aan te pas om vetrollen te meten op armen, rug en buik. En weer een vragenlijstje natuurlijk, hoeveel  mijn kinderen wogen bij de geboorte. Shitterdeshit!

De volgende stop eindigde in een soort van futuristische glijbaan, waar je halverwege in blijft steken en waar een geroezemoesje gezoem je hoeveelheid vet meet. Dachten ze misschien dat ik zo zwaar weeg omwille van de hoeveelheid spieren?

De echograaf was ook weer zo voorspelbaar. Ik voelde hem aarzelen en hercontroleren en nog eens een veegje met die cameradop over de gel. “Bent u aan mijn lever aan het haperen?” vroeg ik, u blijft daar zo lang hangen. ‘Betrapt’, las ik op zijn gezicht. En hij mompelde iets over vervetting en wendde zich snelsnel terug naar zijn schermpje.

Als ik al onder de indruk was van de teletijdmachine van twee alinea’s hierboven, dan werd ik helemaal weggeblazen door de capsule die mij nu ging monsteren. Een half uur op voorhand kreeg ik radio-actieve vloeistof ingespoten en gedurende acht minuten hing er een onbeweeglijk blok aan een kraanarm op nauwelijks twee centimeter van mijn romp. Als je last hebt van claustrofobie, mensen, blijf dan vooral slank, want dit leek sterk op ‘pletten’. Mijn te volgen schema leerde mij dat deze kwelling diende om de lever en de milt te scannen. Die lever moet echt wel een koninginnenorgaan zijn, zo’n aandacht krijgen.

Ondertussen liep het tegen de middag en seinde mijn maag knorretjes naar het verplegend personeel dat het bijna welletjes geweest is. Bij de endocrinologie (ik lees het ook maar af van mijn papiertje) bood iemand zeer vriendelijk mij een drankje aan. Ik mocht zelfs kiezen, citroen of sinaasappelsmaak. Snakkerdesnak, een vruchtensapje zou weldadig smaken.
“Niemand die zei dat het lekker was hè?” smoesde de ineens niet meer zo goedaardige medische troela. Wat ik verplicht binnenklokte was een beker lopende oranje suiker. Het was tijd voor een bloedafname met glucosedrank om te zien of ik reeds onzichtbaar geveld was door suikerziekte. Terwijl mijn mond zowat dichtplakte van de siroop, werd mijn bloed mij in tubes om het kwartier ontnomen, daarna om het half uur en dit voor drie uur lang. De dame naast mij in hetzelfde schuitje en tevens in een gemakkelijke fauteuille snurkte de reageerbuizen van het schap. Uw voorzienende zapnimf had een boek bij, maar knikkebolde toch ook af en toe.
Op het eind spraken we van drie uur namiddag. De nagalm van “Neenee, om half twee ben je zeker van alles vanaf.” begon zuur te smaken. Goddank mocht ik vanaf nu wel drinken en eten. Ik pikte een plastieken bekertje en ieder toilet dat ik passeerde, dook ik binnen om het te vullen aan de kraan. In mijn tas zat één miezerige appel. Eén.

De kaken nog bol van vijftien beten appel achter elkaar, meldde ik mij aan bij de afdeling hartziekten, de laatste opgaaf van die dag… en 100 hartgemankeerden in die wachtzaal. Mijn bekertje had de tocht erheen in mijn tas niet ongeschonden overleefd, maar dat merkte ik pas toen de vensterbank waar ik neergezet had, verdacht begon te lekken. Uitgerekend dan sommeerde een kordaat iemand mij om haar te volgen. Een beetje gegeneerd keek ik bij het voorkruipen die talloze echte zieken niet in het oog. Op mijn blote lijf, werden een stuk of wat ECG-plakkers aangebracht en gedurende twee minuten draaide er een hartfilmpje en ‘plop’ zeiden die dingen en ze sprongen allemaal tegelijk als vlooien die een kat zien voorbijkomen van mijn lichaam.

Toen had ik het wel gehad voor die dag. Koppijn!

Uitslag op 03/10 :
– geen diabetes, zelfs geen begin (Hoera! Mijn grootste angst)
– een hart als dat van een sumoworstelaar, een kerngezonde worstelaar welteverstaan.
– vervetting van de lever, maar geen littekens. Littekens zijn blijvend, vervetting zal wegsmelten bij het vermageren.
– Beetje te veel vet aan het lijf, beetje veel te veel vet eigenlijk

“Maar zou je wel eens willen tekenen zodat wij een staal van de lever en een flinter vetweefsel mogen vergaren voor ons onderzoek naar obesitas?”
“Ja hoor, kan je ineens daar en daar en daar en hier ook wat vet mee afschrapen? Eigenlijk zo helemaal rondom. Dank u wel!”

 

(gastric bypass / maagverkleining 9)

Pist ‘m vol, zap

Die denken dat ik een paard ben ofzo?
Het bekertje om gedurende 12u de urine in te collecteren.

 

(gastric bypass / maagverkleining 8)

Blaast ‘m op, zap

De testjesdag kwam eraan.
Daags voordien kreeg ik de opdracht van nuchter een blaastest uit te voeren.
Die zou de geheimen van de lever moeten prijsgeven, die geblazen lucht in buisjes.
Het tofste van dat ding was dat je twee uur lang je niet mocht inspannen.
Rondlopen is inspannen.
Kuisen is inspannen.
Zelfs computeren vonden zij inspannen.
Zalig op je luie kont dvd kijken is niet inspannen, jeuj!

Oeps, ik las een paar weken te laat dat de testmaaltijd, het flesje met de vloeistof, in de koelkast bewaard moest worden.
Straks zegt dat ding dat mijn lever rot is.

 

(gastric bypass / maagverkleining 7)

Tussendoortje, voor als ik u verveel met mijn overgewicht

Heb je dit al gelezen?

Enige identificatie hoef je bij mij niet te zoeken, ik heb geen minderwaardigheidscomplex.
Raar einde.

Ik ben aidsvrije oermoeder, maar dat interesseerde geen kat

Sinds ik een burgertrut geworden ben die alle vijf botten in het UZA verwacht wordt voor de volgende afspraak, vertrek ik minstens anderhalf uur op voorhand, waar de gps zegt dat ik er in een half uur ook wel geraak. Het werd bewezen, één accidentje aan een afrit en hupla, de ring liep meteen potvast. En ik hoe langer hoe meer in paniek, want na drie kwartier stilstaan had ik het door dat ik niet meer op tijd bij de diëtiste zou geraken. Later die dag werd ik ook nog verwacht bij de testendokter en van beide had ik het telefoonnummer van hun secretariaat. Zoals je van iemand nonchalant als ik ben, kan voorspellen, piepte de batterij van de gsm het einde van haar levensduur met tussenpozen.
“Ik moet bellen, ik moet bellen, ik moet nog kunnen bellen”, mantra-de ik de hoop weer levendig. Dan praat ik maar wat sneller en efficiënter.
Met één oog op de rijbaan en het ander kaatsend tussen blad en mobiel, kwam ik inderdaad terecht bij iemand van het universitair ziekenhuis Antwerpen.
“Mijn batterij gaat zo meteen uitvallen”, ratelde ik, “ik sta vast in de file en kan niet op tijd zijn voor mijn afspraak van tien over elf onder de naam zapnimf.”
“Mevrouw, u bent verbonden met de juridische dienst. Bij het nummer iets en iets en nog iets. Hoe komt u aan dit nummer?”
In al mijn haast had ik van de twee opgegeven nummers een nieuwe combinatie gehusseld. Dat was niet de bedoeling en met hernieuwde moed, trachtte ik nog een keer de juiste secretaresse te pakken te krijgen. Aan de frequentie van de piepjes te horen, zou ik mijn spreekritme moeten opvoeren tot het niveau van Louis de Funès. Net nadat ik adem gehapt had om mijn excuus op te dreunen, neemt er iemand op en zegt : “Ogenblikje alstublieft.”
“Nee nee, het belieft mij niet! Ik kan zo meteen niet meer communiceren wegens gebrekkige telefoniegerief”, jammerde ik.
Ik kon nog juist iets hijgen over te laat en mijn naam vooraleer ik uit de ether viel.

Het werd mij allemaal met de glimlach vergeven. De voedingsjuffrouw luisterde naar mijn motieven, mijn verlangens en mijn grieven. Ik dacht de hele tijd : “Gij zoudt mijn goei vriendin kunnen worden, moest je geen eetdeskundige zijn.” Zij beloofde mij magerdere tijden -ook al eet je het eerste jaar alleen maar frieten, dan nog val je af- al benadrukte ze dat ik brood, vlees en groenten altijd op het menu moest houden. Toen zei ze iets raars. Ze beweerde dat ik waarschijnlijk geen zin meer zou hebben in zoet en vet. Dat frappeerde mij ten zeerste. Toen ik dat rond begon te bazuinen, werd ik wel direct op mijn plaats gezet door twee voorgangers : de goesting blijft, knoop dat goed in je oren! Hmm.

Niettegenstaande voorspel ik dat de diëtiste en ik het nog goed met mekaar gaan vinden. Dat gaat niet lang duren of ik zie ze wel aan mijn bed verschijnen.

Dokter nummer twee vroeg me uit over mijn genen, die van de ouders en die van de kinderen. Plots voelde ik mij toch niet meer de oppermoeder die ik placht te verkondigen. Of ik eventjes alle geboortegewichten van de kinderen wilde geven? Euh, ik weet nog wie een smalle was en wie een reuzin, maar ik sloeg er een slag naar en op 200 gram na, zal ik de waarheid wel benaderd hebben. Hoeveel at ik per dag? Deed ik aan sport? Moest ik veel zweten? Welke zware ingrepen onderging ik al? Had ik weet van suikerziekte?

Ik weet dat ik geen aids heb, maar dat vond niemand interessant.

Op naar de volgende ronde! Een dagje nuchter vol testen. Op 20 september. Lap, weeral een maand verspild in mijn race naar het ideale model.

 

(gastric bypass / maagverkleining 6)

Mijn man staat er ook helemaal achter, de volle 100 procent

   Tijdens een wandelingetje in deze fantastische herfst, loop ik wat vrijwielend te fantaseren : “Als ik ooit aan de 70 kg geraak, dan wil ik mij een lange leren jas kopen en laarzen.”
Waarop moose : “Ohnee, ik voel het al aan mijn water dat jij al ons geld gaat opmaken aan kleren! Ge weet toch wel waarom ik jou gepakt heb hè? Omdat je een dikke waart en niet om kleren gaf!”

Op ons terras wijst minizap naar de twee rimpels op moose zijn voorhoofd.
“Kijk jij maar eens goed naar mama, want als die sterk vermagert, krijgt die een scrotumkop! Zooooo verrimpeld!”

Enkele dagen voor de operatie liggen we samen voor de tv onder het dekentje en de poes op onze schoot laat een wind.
“Jij weet toch wel dat je ineens kan ontploffen tijdens het gewroet aan je darmen hè? Dat bestaat.”
Enkele minuten later.
“Wie moet er dan komen voorlezen op je begrafenis?”
“Minizap kan klarinet spelen, dat is ontroerend.”
“Hoezo, die kan toch alleen nog maar ‘Happy birthday to you’ spelen?
“Awel? Ambiance!”

 

(gastric bypass / maagverkleining 5)

Bij de prof, een lekkere brok van mijn leeftijd nochtans (4)

   Ik mocht nog veel zeggen, hij zou mij eerst binnenste buiten laten keren om vast te stellen dat ik chronisch ziek was en dan pas zou hij er eens over nadenken hoe hij dat ging oplossen.
Wat hij wel wist, is dat ik geen 72 jaar zou worden met het gewicht dat ik torste. Al de kwaaltjes die nu vervelend zijn zoals zweten, snel moe zijn, kortademig, dat was allemaal nog onschuldig. Wat je niet voelde, daar school het gevaar : diabetes, hartfalen, bloeddruk.
Die vent kan een mens opmonteren zeg!

Daar zat ik dan met mijn lijstje op mijn knieën bang te zijn :

– Hoe groot is de kans dat ik dood ga? Complicaties?
Wie zegt dat hij nooit iets voor heeft is een leugenaar of ene met beginnersgeluk. Complicaties tussen 0 en 4%. (Ik hoop dat ik die 25ste niet ben!) Dat is dan eten dat in de buikholte terecht komt en ontstekingen geeft.
– Kan ik nog bloed geven nadien? Best niet, ge zult het zelf nodig hebben.
– Hoe weet u dat ik hier nog 40 jaar verder mee kan leven? Dat weten we omdat deze techniek reeds toegepast werd vlak na de oorlog om maagzweren te verwijderen. Hij is helemaal niet nieuw, moest je dat denken. Alleen, een maagzweer wordt nu met medicijnen opgelost.
– Hoe zit dat met de stoelgang, want ik heb griezelige verhalen gehoord over Margriet Hermans. Wat Margriet overkwam is misdadig, het mens heeft geen darm meer over, laat staan een maag. Dàt gaan we dus zeker niet doen.
– Quanta Costa allemaal? Ziekenkas betaalt terug, je komt in aanmerking. (NVDR : ik ben verzekerd, ik weet nu dat alle facturen van een maand vooraf en drie maanden na de operatie volledig terug worden betaald. Voor de ingreep zelf en het verblijf in het ziekenhuis betaal ik een franchise van € 125. De overige rekeningen (eerder en later) gaan via de mutualiteit en daar betaal ik het remgeld zelf van.)
– Nietjes of een ring? Hoe snij je me dan open? Tien jaar geleden was de maagring zeer populair, maar die dragers komen tegenwoordig met bosjes terug binnen want ze kampen met ontstekingen en andere euvels. Ringen plaatsen wij niet. Wij nieten de maag kleiner met drie gaatjes waarvan eentje het kijkgat is.
– Vitaminetekorten? Zoja, wat ga je eraan doen? Ja waarschijnlijk, je zal pillen moeten nemen.
– Hoelang lig ik dan strijk? Donderdag binnen, maandag of dinsdag naar huis.
– Hoelang lig ik thuis nog voor de dvd-speler? O maar, ik zou je het liefst zo snel mogelijk in beweging zien. Na twee weken kan je wel terug aan het werk.
– Bestaat de kans dat het niks helpt? Als jij heel recalcitrant bent en enkel pralinen en ijsjes eet en veel calorierijke dranken drinkt, dan gaat dat resultaat minder dan verwacht zijn.
– Die wilde vertellingen over mensen die niks meer kunnen eten en alleen nog maar overgeven, ga ik dat ook meemaken? Wie niks kan eten gaat dood. Hoeveel ken jij er al die dood zijn gegaan van een maagverkleining?
– Wat doe ik met al de jaloerse reacties die ik sowieso ga krijgen? Euh, die zit er bij voor te lachen.

Volgende halte : de diëtiste en nog een andere dokter die de testen coördineert. Op 20 september. Manmanman, dat bleef daar maar duren. Ja hoor, ga allemaal nog eerst eens gezellig op congé, zal ik hier wel dikker en dikker worden.

 

(gastric bypass / maagverkleining 4)

De kroniek van een maagverkleining : stap 1, de huisdokter (3)

    Op 1 juli wiebelde ik zenuwachtig de tijdschriften van de salontafel bij de huisdokter. Die heeft gelukkig een zitbank, in tegenstelling tot de tandarts.
Deze mens moest mij wijze raad geven om mij door het proces tot fotomodel 2012 te loodsen.

Hij zei : goei beslissing, want het is de bedoeling dat het gewichtsverlies blijvend is.
Hij zei : Ga eens op de weegschaal staan.

Het internet leerde mij eerder dat een BMI van 40 vereist is om ook voor de ziekenkas groen licht te krijgen.
Handjeswrijvend verheugde ik mij al op een zomer waarbij ik naar niks hoefde te kijken om die laatste (nodige, maar niet echt) kilo’s erbij te krijgen. IJsjes, taartpunten, chocolade, here I come! Dit is een beetje het vettige kantje van de zaak : moeten bijeten want anders weeg je te weinig om in aanmerking te komen, maar ho, mij hoorde je niet klagen.

Ik ging dus op de weegschaal staan en de dokter zemelde : “O, je weegt precies genoeg voor de minimum BMI. Grmbl. Ik was ervan overtuigd dat ik nog drie kilo te gaan had. Niet dus. Rotweegschaal!

Hij zei : Ai ai, mijn lintmeter komt toch al flink in het rood (= buikvetmeting).
Hij zei : Ik verwijs je door naar professor H. van het UZA

De trein was vertrokken.
De dokter kon me op 8 augustus ontvangen voor een inleidend gesprek.
Ah jak! Op 8 augustus wilde ik in mijn nieuwe pyjama in een ziekenhuisbed liggen. Het zou iets meer voeten in de aarde hebben, merkte ik.

 

(gastric bypass / maagverkleining 3)

Wereld veganisme dag op de operatietafel

   Wat maakt suzette nu?
Dat is een blog van een dame wiens ecologische voetafdruk slechts een fractie bedraagt van de gemiddelde medemens. Zeer bewonderenswaardig allemaal. Zij promoot bijna dagelijks het veganisme. Op 1 november was het wereld veganisme dag en zij daagde ons uit om ook zonder dierlijk dinges te overleven, zeker op die dag. Oeps, het ontbijt met een schijfje charcuterie had reeds zijn ingang gevonden : de mond. Daarom beloofde ik een andere dag zonder gedierte.

Die dag is nu : 10 november 2011
Nuchter binnen en ik veronderstel dat ik de rest van de dag ook geen beesten zal kunnen verorberen, laat staan dat ze mij een pels geven om onder te schuilen.
Voila, zo moeilijk is dat niet, beloftes houden.
Ik ben curieus wanneer ik überhaupt ga mogen eten.
Iemand? En wat?

(gastric bypass / maagverkleining 2)