Mijn tandarts wil enkel magere gepen in zijn wachtkamerstoelen. (1)

    Fietsen, vallen, zoektochten in elkaar boetseren, zwemmen, hevig dansen op trouwfeesten, luchtsprongetjes bij iedere scheet…
Natuurlijk denkt u dat zapnimf van het meer vitalere soort is, het sportieve type, energieverslindende gebaren die lijken op nordic stokkengezwaai.
’t Is te zeggen, aangezien bijna iedereen die hier langskomt mij al eens in het echt heeft gezien, denken die zapnimfkenners dat helemaal niet. Die weten hoe uitgezakte lichaamsblubbers op blog kunnen regenereren tot luchtige gestroomlijnde eufemismen.
Voor de overige vijf man en de paardenkop : de tijd voor de waarheid is aangebroken :

Dit ben ik. (Kijk goed want ik toon het geen twee keer.) Nee, niet die opschepper aan de tafel, maar de rug met de bruine trui en de driekwartspijkerbroek onder de blonde krullen. Een goeie pak, maar eentje waar ik zelf nog wel weg mee kon in het departement eigenliefde. Als ik mijn buik introk, kwam alles goed.

Dat is ruim twee jaar geleden.

Neem nu uw tekenpotlood en teken rond de hele omtrek een centimetertje bij. Vooraan verzinnen we nog een extra kinnetje en wat meer buik. Kleur gerust dat koppeke wat ronder. Dat ben ik ook. Nu.

Nee, je mag het me niet vragen, hoe dat zover is kunnen komen, want dat doet mijn moeder al praktisch iedere week en behalve vies kijken in alle toonaarden heb ik ook daartegen geen weerwoord.

September vorig jaar herinner ik mij nog als eentje waarin ik complimenten kreeg omdat het de collega’s na een grote vakantie het opviel dat er negen kilo in verdwenen waren. Eerder nog heb ik zelfs hier bericht over wel veel zapnimfverdamping. Zeg nog eens dat ik niet tegen mijn verlies kan.

Wanneer zo’n naald van de weegschaal niet deed wat er van haar verlangd werd, bleef die bascule voor onbepaalde tijd onder de kast geschoven. Struisvogeltechniek is uitgevonden voor dikkerds die nog net kunnen buigen.
Afijn, wat er precies voorviel na september, het is gewist uit mijn geheugen, niets traumatiserends, behalve eten. Lekker eten, zoet eten, veel eten, knapperig eten, sappig eten, automatisch eten, gezellig eten. Ook vooral : blijven eten… oktober, november, december, januari… en niet meer kunnen stoppen.
Ineens kan je niet meer comfortabel bukken, passen je kleren niet meer, beticht je je omgeving ervan ultrabeleefd of stekeblind te zijn, want niemand die zei : “Fattie, is ’t niet nog eens tijd dat je in een vermagerkramp schiet?” Dat heb je met vrienden die doorheen de vetkwabben bovenal van je ‘splendide’ persoonlijkheid houden. *Ahum*

Feit is dat ik niet meer in de designkuip bij de tandarts in de wachtkamer paste, zelfs niet met krachtig gewurm. God weet hoe die vent kan uitlopen bij zijn afspraakjes. On-ge-mak-ke-lijk! Traplopen bij meer dan 2 verdiepingen heette trapwaggelen. Uit banken, stoelen en bedden werd niet meer gesprongen (erin nog wel) maar getakeld en plots was ik het beu.

Beubeubeu.

Gelukkig zong moose op geregelde tijdstippen nog steeds van…

(wordt vervolgd)