Fietsen, vallen, zoektochten in elkaar boetseren, zwemmen, hevig dansen op trouwfeesten, luchtsprongetjes bij iedere scheet…
Natuurlijk denkt u dat zapnimf van het meer vitalere soort is, het sportieve type, energieverslindende gebaren die lijken op nordic stokkengezwaai.
’t Is te zeggen, aangezien bijna iedereen die hier langskomt mij al eens in het echt heeft gezien, denken die zapnimfkenners dat helemaal niet. Die weten hoe uitgezakte lichaamsblubbers op blog kunnen regenereren tot luchtige gestroomlijnde eufemismen.
Voor de overige vijf man en de paardenkop : de tijd voor de waarheid is aangebroken :
Dit ben ik. (Kijk goed want ik toon het geen twee keer.) Nee, niet die opschepper aan de tafel, maar de rug met de bruine trui en de driekwartspijkerbroek onder de blonde krullen. Een goeie pak, maar eentje waar ik zelf nog wel weg mee kon in het departement eigenliefde. Als ik mijn buik introk, kwam alles goed.
Dat is ruim twee jaar geleden.
Neem nu uw tekenpotlood en teken rond de hele omtrek een centimetertje bij. Vooraan verzinnen we nog een extra kinnetje en wat meer buik. Kleur gerust dat koppeke wat ronder. Dat ben ik ook. Nu.
Nee, je mag het me niet vragen, hoe dat zover is kunnen komen, want dat doet mijn moeder al praktisch iedere week en behalve vies kijken in alle toonaarden heb ik ook daartegen geen weerwoord.
September vorig jaar herinner ik mij nog als eentje waarin ik complimenten kreeg omdat het de collega’s na een grote vakantie het opviel dat er negen kilo in verdwenen waren. Eerder nog heb ik zelfs hier bericht over wel veel zapnimfverdamping. Zeg nog eens dat ik niet tegen mijn verlies kan.
Wanneer zo’n naald van de weegschaal niet deed wat er van haar verlangd werd, bleef die bascule voor onbepaalde tijd onder de kast geschoven. Struisvogeltechniek is uitgevonden voor dikkerds die nog net kunnen buigen.
Afijn, wat er precies voorviel na september, het is gewist uit mijn geheugen, niets traumatiserends, behalve eten. Lekker eten, zoet eten, veel eten, knapperig eten, sappig eten, automatisch eten, gezellig eten. Ook vooral : blijven eten… oktober, november, december, januari… en niet meer kunnen stoppen.
Ineens kan je niet meer comfortabel bukken, passen je kleren niet meer, beticht je je omgeving ervan ultrabeleefd of stekeblind te zijn, want niemand die zei : “Fattie, is ’t niet nog eens tijd dat je in een vermagerkramp schiet?” Dat heb je met vrienden die doorheen de vetkwabben bovenal van je ‘splendide’ persoonlijkheid houden. *Ahum*
Feit is dat ik niet meer in de designkuip bij de tandarts in de wachtkamer paste, zelfs niet met krachtig gewurm. God weet hoe die vent kan uitlopen bij zijn afspraakjes. On-ge-mak-ke-lijk! Traplopen bij meer dan 2 verdiepingen heette trapwaggelen. Uit banken, stoelen en bedden werd niet meer gesprongen (erin nog wel) maar getakeld en plots was ik het beu.
Beubeubeu.
Gelukkig zong moose op geregelde tijdstippen nog steeds van…
(wordt vervolgd)
woensdag, 9 november 2011 om 9:42 pm
Eén van die 5 man en paardenkop had zich een hele andere voorstelling gemaakt van zapnimf: eentje met kort, donkerbruin haar 🙂 Maar dit past ook bij alle zapzever!
woensdag, 9 november 2011 om 9:56 pm
Welkom op de volgende blogmeeting, zou ik zo zeggen, dan draai ik mij om.
woensdag, 9 november 2011 om 9:51 pm
Die links op de foto, die aan het blazen is op een glazen toeter, heeft duidelijkere foto’s.
Plaatsen?
* loopt snel weg*
woensdag, 9 november 2011 om 9:53 pm
Van mij part, mag dat gerust. Je hoeft er niet voor te gaan lopen. Maar wie ben ik hé? 😉
woensdag, 9 november 2011 om 9:57 pm
Tutut.
woensdag, 9 november 2011 om 9:57 pm
Ik heb speciaal gevraagd aan moose om de foto te bewerken dat er niet op geklikt en nog eens tot in detail kan worden gekeken, want jij stond er heeeeeel herkenbaar op, Menck.
*loopt met de bijl achter Menck!*
woensdag, 9 november 2011 om 10:43 pm
* Houdt de bijl en diens bediener vakkundig in bedwang *
Ik heb niks te verbergen, my dear. Mijn beeltenis is gewoon zichtbaar op mijn blog.
woensdag, 9 november 2011 om 9:51 pm
Teken bij die vent met dat brilletje naast je op de foto ook maar met uw potlood ook maar wat centimeters bij. 😦 Maar ik fiets bijna niet meer, zwemmen doe ik nooit, … Maw te weinig beweging en te veel eten. Been there, still there.
woensdag, 9 november 2011 om 9:59 pm
Moehaaa, ‘been there, still there’. (kende ik nog niet)
Ooit komt misschien de tijd dat we er af kunnen gommen?
vrijdag, 11 november 2011 om 1:44 pm
Een jaar of 6 heb ik er eens 30 kg kunnen van af doen in korte tijd en de commentaren die ik toen kreeg waren er vooral van jaloers volk dat het me niet gunde. Als je denkt dat het niet meer raarder kan zijn, dan komt er nogal een ‘intelligent mens’ af die op briljante wijze mijn dag kan vergallen.
woensdag, 9 november 2011 om 11:23 pm
Ik durfde al eens te klagen over die vetlaagjes op mijn buik (ik noem dat graag mijn ‘lachrimpels’), maar een buikgriep verder is daar zelfs niet veel sprake meer van. Het feit dat ik suikervrij eet (van moetens) is bij mij wel een reden dat ik nog geen 20kg zwaarder geworden ben na de ‘carrièremove’. Eten kan toch zo troosten !
donderdag, 10 november 2011 om 10:24 am
Eten is inderdaad “troosten” = endorfiniaans denken !
donderdag, 10 november 2011 om 12:18 am
ik heb je al in veel maten gezien, maar zelf heb ik ook kleding in minstens drie verschillende maten…
donderdag, 10 november 2011 om 12:29 am
Ik kwam daar gelukkig pas aan wanneer het donker was…maar gezellig dat wel 😉
donderdag, 10 november 2011 om 12:48 am
Diene tandarts moet in uw mond kijken en niks anders. Wat is me dat nu?!
donderdag, 10 november 2011 om 2:14 am
Raar hoor, een tandarts die over je gewicht zeurt…Gelukkig heb je Moose!
woensdag, 16 november 2011 om 7:02 pm
@Sterre en Ariadne : neenee, in zijn wachtzaal staan te kleine stoelen.
donderdag, 10 november 2011 om 8:39 am
Maar seg, ik dacht dat gij kort, bruin haar had!
Ik draag sinds enkele maanden na den trouw alleen nog maar rokken, dat is de ontkenningsfase.
Maar tegen de winter moet dat beter, want anders gaat het wel heel fris worden, vrees ik…
donderdag, 10 november 2011 om 1:34 pm
Bij mijn ook enkele cm’s erbij, rond om rond. Mijn motto is : gelukkig = dik. Mijn schat geeft er ook niet om … zegt hij. 😉
vrijdag, 11 november 2011 om 8:55 am
ik vind een vetlaagje zo erg niet, een driekwart broek daarentegen…horror! NOOIT dragen, het maakt iedereen plomp
woensdag, 16 november 2011 om 7:03 pm
Ik heb u wel herkend, Huisvrouw!
vrijdag, 11 november 2011 om 12:00 pm
O o oh, ik zie mij daar ook aan die tafel zitten, in een maatje of 2 minder was dat toen. Belachelijk hoe dik een mens kan worden, en dat alleen maar door veel te veel en veel te vettig te eten, pfffrt. Verdikken zou bij wet verboden moeten worden!
zaterdag, 12 november 2011 om 4:01 pm
Ben ik dan de paardenkop? 😉
woensdag, 16 november 2011 om 7:03 pm
Kunt gij hinniken?
woensdag, 16 november 2011 om 7:24 pm
Minder goed dan ik kan mekkeren.
De collega kan trouwens terug spaghetti eten, zij het enkel gesneden.
vrijdag, 18 november 2011 om 10:41 am
[…] Naar het schijnt zal ik ook niet tot het ideale gewicht verdwijnen, maar tot 70% van wat ik eigenlijk zou moeten afbranden. Dat is allang goed hoor, ik ben niet zo veeleisend. Als ik terug kan dansen, fietsen, achter Menck met een bijl lopen… […]