Hippocrates draaide zich om in zijn graf, boomtownratsdoktoorvanmijnvoeten!

    Na tien dagen moesten de draadjes uit mijn achtwondig buikvel geplukt worden.
Nadat ik merkte hoe dapper ik omsprong met die tien spuiten tegen tromboflebitis…
(Jaja, dokter, dat doe ik wel even zelf, plokplok. Om vervolgens met ogen dicht en verwrongen gezicht af te wachten tot mijn vent -ook waarschijnlijk met zijn ogen dicht want hij valt al flauw als hij op tv een naald ziet- dat onding in mijn dijbeen mikte. Waarop ik wat ijl krijste omdat de situatie dat vereiste.)
Dus na die cureerkleun bedacht ik dat die blauwe nylondraad die mijn middel met diverse knoopjes versierde, misschien beter aan professioneel personeel overliet. Hoewel ik ook een schaar en een pincet heb, hoe moeilijk kan dat zijn?
Toch toch, op vrijdag maakte ik een afspraak voor maandag, immers dan telden we reeds dag elf. De dokters eega pruttelde wat tegen aan de telefoon : hoe kon ik weten op vrijdag dat ik op maandag een geneesheer nodig heb? Achja, het is altijd mogelijk dat mijn huisarts zijn gade geschaakt heeft van een plaats waar het IQ niet welig tierde. Ik schrik van niks meer, behalve dan van een shot Fraxiparine (dat is dat spul van een alinea eerder).

Zoals in zijn en mijn agenda genoteerd stond, bood ik me op zijn kabinet aan om 19.00u. Omdat wij een energiezuinig geslacht zijn als het op verplaatsing aankomt, had ik eveneens krulzap en haar injectienaald tegen baarmoederhalskanker in de auto en later in de wachtkamer gezet.
Er waren nog drie wachtende onwelwezenden voor ons. Als ik de Knack Wonen kan bemachtigen van de salontafel, vind ik dat geeneens erg.
De huismedicus daarentegen jeremiëerde steen en been. Dat hij kwaad was op zijn echtgenote omdat ze ons ‘aangepakt’ had, dat maandagen voor een geneespeer zijn zoals Bob Geldof ze bezingt en erger, dat sinds mensenheugenis niet doodzieken zich beter van een andere dag kunnen bedienen. Eey, alsof ik geen recht heb op zijn eed van hippocrates en krulzap, met onze -sorry hoor- luxeproblemen.
Om toch nog blijvend zijn ongenoegen te uiten, vogelpikte hij zowat de inhoud van de baarmoederhalskankerwerende vloeistof in mijn dochters bovenarm, het kind sleepte zich kreunend naar buiten en bij mij trok hij wel een heel ongeinig gezicht. Ik voelde hem de tijd uitrekenen dat mijn lichaamsnaaikunst hem zou kosten. Lap, weeral tien minuten extra achterstand. Plompweg knipte en trok hij, zonder bruut gedoe te schuwen. Toen zag ik plots zijn ogen groter worden, alsof een glimp paniek er zich nog bij wilde stouwen. Mijn sneetjes waren nog niet helemaal dicht en er welde bloed en huid trok en het postuur met de pincet ruilde dat ding in om raprap zijn plakstrips boven te halen en mijn lijf toe te tapen.
Het hielp zijn humeur nog meer de dieperik in.

Een dubbele rekening en met de mededeling dat ik toch nog niet in bad mocht, duwde hij me de donkere avond in.
Oja en of ik niet meer op vrijdag zou willen bellen voor maandag?