Als ik mezelf herlees door afstandsogen, lijk ik wel gefabriceerd uit falderie en faldera. Rozerode trippelinkjes ondersteund met armtrillende vleugelslagjes. Lol, leut en lap-nimf, denderend gniffeltoeteren in een universum van jool.
Wat ben ik toch een jokkebrok.
Hele tranenvalleien doordrenken hier de tv-dekens, vervellen mijn wangen tot schuurpapier en spannen samen met de hormonensmeltkroes die verantwoordelijk is voor het beheer van de gevoelsmatige instorting op gezette tijden.
Alleen… ik kan er pas later later over schrijven. Als het leed al geleden is. Als het perspectief terug in proportie gepropt is. Stel je voor dat ik medelijden ga genereren. Met erbarmen weet ik geen blijf, dat is ongemakkelijk.
Vandaar dat de volgende woorden een week hebben moeten wachten. Het moet wel gezellig blijven natuurlijk.
Verleden week. Ik jarig. Iedereen lief. Behalve moi.
Namelijk : de agenda stond eivol per ongeluk. Hallo? En ik?
Dinsdagavond -mijn verjaardag, weetjenog?- ingekleurd als : gastcollege in Lessius Hogeschool Mechelen 19:00u.
Woensdagavond idem Leuven Groep T
Donderdagavond : generale repetitie winterconcert 3 december (hij speelt klarinet en ik mag ineens nog niet zeggen : ga je fluiten vandaag? Dan steigert hij. Snappen jullie dat nu?)
Vrijdagavond : tandarts moose
Zaterdagmiddag : verjaardagsfeest puberzap
Zaterdagavond : winterconcert harmonie moose
Zondag : tof bezoek uit bloggenland
“Aha”, bedacht ik lang geleden nog, “het weekend voor mijn verjaardag hebben we geen kinderen, laat de verwenning maar tot mij komen.” Dat was buiten zijn vrienden gerekend. Zij wilden afspreken. In een restaurant. Met ons. Ik gebaarde nog van ‘vrijhouden!’, ‘mijn weekend!’, maar moose gebaarde vriendelijk terug van kromme aas. Achja, dat werd dan vieren met een etentje in een verre provincie.
Tot ik van de chirurg hoorde wanneer hij mijn inhoudsmaat ging terugschroeven tot praktisch twee keer nihil. Alsof ik twee weken later mij zou kunnen volboefen in een eetkeet. Ik kon/wilde bijgevolg niet mee.
“Wat wil je dat ik doe?” wierp hij voor de vorm op.
En hier liep het danig mis.
Ik antwoordde : “Dat moet je zelf weten.” Dat moet je zelf weten? Dat moet je zelf weten? (krijsstem) Dat snapt een man niet. Nee nee. Kijken of er een hagedis op je gezicht gepist heeft en heftig uit iedere porie seinen : Blijf bij mij! Stel dat ding uit! Nodig die mensen desnoods naar hier uit! Laat mij toch niet zielig onhongerig, tenzij naar een sprankel liefde, verpieteren op de bank tussen Lewis, Taggart, de Tudors en Jan Becaus. Alle weekends van het hele jaar, maar niet dat ene waar we samen mij, moi, zap, ik, myself, me kunnen vieren! Boehoehoehoe.
Twee minuten later belde hij zijn maat : blablabla… dan kom ik lekker alleen… kwekkwekkwek.
(Zei ik al dat hij zondag verplicht verwacht werd op het sinterklaasfeestje van zijn werk? Pannenkoeken eten tot je barst. Joepie, nog een gelegenheid om te lopen grienen bij iedere ademhaal.)
wordt vervolgd
dinsdag, 6 december 2011 om 4:24 pm
Niet fijn, dat geef ik toe. Maar mannen moet je op dat gebied zelf opvoeden, hoor. Zélf gewoon iets regelen voor je verjaardag en dan doen alsof hij het heeft bedacht, dan heb je toch nog wat je wilt. Nu is het te laat, maar volgend jaar, laat hem dan maar eens een poepje ruiken! Zielig zijn/doen helpt geen ene moer, weet ik uit jarenlange ervaring.
dinsdag, 6 december 2011 om 4:31 pm
er al ooit eens aan gedacht om zijn verjaardag te vergeten, geheel per ongeluk ?
donderdag, 8 december 2011 om 2:32 pm
Sterker nog, ik moet hem eraan doen denken, want hij vergeet hem zelf.
dinsdag, 6 december 2011 om 6:08 pm
ja daar heb je dan het verschil tussen mannen en vrouwen! 😦
en ze snappen het zelfs niet wanneer hun vrouw dan zielig kijkt…
dinsdag, 6 december 2011 om 6:39 pm
ik zeg niks, ik zeg niks…
dinsdag, 6 december 2011 om 7:46 pm
De tous ceux qui n’ont rien à dire, les plus agréables sont ceux qui se taisent (Coluche). 🙂
dinsdag, 6 december 2011 om 7:30 pm
Wil je een tip voor een kerst- dan wel nieuwjaarsgeschenkje voor Moose? Vrouwen, humeuren en hormonen! Check it out: http://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=449
donderdag, 8 december 2011 om 2:32 pm
Tof! *sla ogen ten hemel*
dinsdag, 6 december 2011 om 8:23 pm
Ah, die nieuwe liefdes hebben dus ook hun onhebbelijkheden 🙂 En gij trunt ook ne keer, van tijd tot tijd. ’t Is dus overal hetzelfde ! Maar ik vind dat je toch recht hebt op minstens één verjaardagsviering, Moose heeft iets goed te maken !! Benieuwd naar het vervolg …
dinsdag, 6 december 2011 om 10:22 pm
Ah, terecht zelfmedelijden uitlokken, ik ben daar ook een krak in!
dinsdag, 6 december 2011 om 10:24 pm
En ik die dacht dat het feest (ook) voor jouw verjaardag was. Stomme ikke.
Ja, dat is niet mooi van hem. Ik hoop in het vervolg te lezen hoeveel humble-pie hij heeft moeten eten om het weer goed te maken. 😉
dinsdag, 6 december 2011 om 10:38 pm
Hmmm “dat snapt een man niet” ? Not sure about that one. 😉
dinsdag, 6 december 2011 om 10:39 pm
Misschien had ik hier beter Coluche toegepast (@Moose) ?
woensdag, 7 december 2011 om 4:32 pm
Le mois de l’année où Bentenge dit le moins de conneries, c’est le mois de février car il n’y a que 28 jours. (Coluche)
dinsdag, 6 december 2011 om 11:18 pm
Beste Zap
Heb je niet te hoge verwachtingen van een man? Niet doen, daar word je alleen maar ongelukkig van. Maar ik herken dit wel, hoor. Heb in soortgelijke situaties al vaker gedacht: als ik het nog eens moest doen, dan koos ik… een vrouw. Ik ben er alleen nog niet uit hoe ik dan aan mijn trekken zou moet komen. Dus voorlopig houd ik het toch maar bij mijn ventje, met al zijn gebreken (en al de mijne, maar dit laatste tussen haakjes uiteraard).
woensdag, 7 december 2011 om 4:19 pm
een vrouw, en dan samen PMS’sen zeker … ambiance ! (ik kan het weten in mijn drie-vrouws-huishouden)
woensdag, 7 december 2011 om 4:33 pm
Ik heb een vier-vrouws-huishouden. Boehoehoehoe…
donderdag, 8 december 2011 om 2:34 pm
Ik mag dat… hoge verwachtingen hebben.
woensdag, 7 december 2011 om 9:25 am
Wij waren er graag bij, bij de live versie van dit zeer dramatisch verhaal. Ik kan nu niet zeggen dat ik benieuwd ben naar het vervolg, maar het is zeker even dramatisch geschreven als verteld. You dramaqueen!
woensdag, 7 december 2011 om 1:45 pm
“… gevoelsmatige instorting op gezette tijden.” Heel normaal, hoor.
“Alleen… ik kan er pas later later over schrijven. Als het leed al geleden is.” Oef, nog iemand die later pas schrijft…
Prettig is het niet, maar je puurt er wél bloginspiratie uit!
woensdag, 7 december 2011 om 2:36 pm
verbaasd me eigenlijk van Moose.. niet?
woensdag, 7 december 2011 om 2:50 pm
Ik heb mijn complete hormonenhuishouding 10 jaar geleden al op eBay te koop gezet. Vooralsnog geen enkel bod gezien aldaar.
Grienen, blèren, huilen, janken, schreien, snotteren en snikken doe ik niet, ik stamp gewoon hartjes in, breek fragiele potten en span een zaag tegen alles en iedereen.
Misschien moet ik er ook eens over schrijven. Nadien. Achteraf. Als het over is.
Van de Moosefeiten en het Nimfige geweeklaag erover was ik bytheway getuige, maar hoe het allemaal is uitgedraaid, daar heb ik, net als de rest hier aanwezig, ook het raden naar.
Zap, het is tijd voor het vervolg, me dunkt. En rap, want mijn humeur begint te schommelen.
woensdag, 7 december 2011 om 7:01 pm
Nooit zeggen ‘dat moet je zelf weten’ als je eigenlijk iets heel anders bedoelt. Maar mss had ik ook beter kunnen zwijgen. 😉
woensdag, 11 januari 2012 om 3:08 pm
[…] seg, ik dacht dat ik na dat huwelijksaanzoek gewoon lekker mezelf kon zijn. Toch? […]
donderdag, 31 januari 2013 om 11:00 pm
[…] 27 juli 2013 gaan moose en ik mekaar helemaal niet leren kennen. Al gaan we wel proberen […]