Grienen, blèren, huilen, janken, schreien, snotteren, snikken in de poel der hormonenverderf en toch ook een beetje met reden

     Als ik mezelf herlees door afstandsogen, lijk ik wel gefabriceerd uit falderie en faldera. Rozerode trippelinkjes ondersteund met armtrillende vleugelslagjes. Lol, leut en lap-nimf, denderend gniffeltoeteren in een universum van jool.

Wat ben ik toch een jokkebrok.
Hele tranenvalleien doordrenken hier de tv-dekens, vervellen mijn wangen tot schuurpapier en spannen samen met de hormonensmeltkroes die verantwoordelijk is voor het beheer van de gevoelsmatige instorting op gezette tijden.
Alleen… ik kan er pas later later over schrijven. Als het leed al geleden is. Als het perspectief terug in proportie gepropt is. Stel je voor dat ik medelijden ga genereren. Met erbarmen weet ik geen blijf, dat is ongemakkelijk.
Vandaar dat de volgende woorden een week hebben moeten wachten. Het moet wel gezellig blijven natuurlijk.

Verleden week. Ik jarig. Iedereen lief. Behalve moi.
Namelijk : de agenda stond eivol per ongeluk. Hallo? En ik?
Dinsdagavond -mijn verjaardag, weetjenog?- ingekleurd als : gastcollege in Lessius Hogeschool Mechelen 19:00u.
Woensdagavond idem Leuven Groep T
Donderdagavond : generale repetitie winterconcert 3 december (hij speelt klarinet en ik mag ineens nog niet zeggen : ga je fluiten vandaag? Dan steigert hij. Snappen jullie dat nu?)
Vrijdagavond : tandarts moose
Zaterdagmiddag : verjaardagsfeest puberzap
Zaterdagavond : winterconcert harmonie moose
Zondag : tof bezoek uit bloggenland

“Aha”, bedacht ik lang geleden nog, “het weekend voor mijn verjaardag hebben we geen kinderen, laat de verwenning maar tot mij komen.” Dat was buiten zijn vrienden gerekend. Zij wilden afspreken. In een restaurant. Met ons. Ik gebaarde nog van ‘vrijhouden!’, ‘mijn weekend!’, maar moose gebaarde vriendelijk terug van kromme aas. Achja, dat werd dan vieren met een etentje in een verre provincie.
Tot ik van de chirurg hoorde wanneer hij mijn inhoudsmaat ging terugschroeven tot praktisch twee keer nihil. Alsof ik twee weken later mij zou kunnen volboefen in een eetkeet. Ik kon/wilde bijgevolg niet mee.
“Wat wil je dat ik doe?” wierp hij voor de vorm op.

En hier liep het danig mis.
Ik antwoordde : “Dat moet je zelf weten.” Dat moet je zelf weten? Dat moet je zelf weten? (krijsstem) Dat snapt een man niet. Nee nee. Kijken of er een hagedis op je gezicht gepist heeft en heftig uit iedere porie seinen : Blijf bij mij! Stel dat ding uit! Nodig die mensen desnoods naar hier uit! Laat mij toch niet zielig onhongerig, tenzij naar een sprankel liefde, verpieteren op de bank tussen Lewis, Taggart, de Tudors en Jan Becaus. Alle weekends van het hele jaar, maar niet dat ene waar we samen mij, moi, zap, ik, myself, me kunnen vieren! Boehoehoehoe.

Twee minuten later belde hij zijn maat : blablabla… dan kom ik lekker alleen… kwekkwekkwek.

(Zei ik al dat hij zondag verplicht verwacht werd op het sinterklaasfeestje van zijn werk? Pannenkoeken eten tot je barst. Joepie, nog een gelegenheid om te lopen grienen bij iedere ademhaal.)

wordt vervolgd

Advertenties