Om alles om jou

   (vervolg)

Zodra ik zijn dinsdagavondbetrachting zag oppoppen in de agenda en de toornige stoom zich nog vormde in mijn oren, hing ik al aan de lijn om, zoals in betere tijden, mijn vriendinnen die avond naar hier te lokken met de belofte van nog eens een onvervalste meidenavond te organiseren. Mannen verboden-uitgesloten-uit den boze-feestje. Nah!

Intussen probeerde moose mij te paaien met een alternatieve verjaardagsstrategie ; hij liet vier dagen op rij (za-zo-ma-di) een pakje achter op tafel met een briefje en kaarsjes erbij :
5 : om humor en om spel… gelukkige verjaardag! En ik pakte Boggle uit, een spelletje uit mijn jeugd dat ik onder druk van de nostalgie al jarenlang zocht. (Kinderen, als jullie dit ooit lezen… mama liegt nu… de sint heeft dit voor jullie gebracht, echt waar. Alsof ik mijn eigen cadeau zou doorgeven zeker, hihihi, tuurlijk niet.)
4 : om warmte en om geborgenheid… gelukkige verjaardag! (een kersenpittennekkussen en iets in die aard warmtesloefen) Ideaal om mijn verstoorde lichaamstemperatuur terug op te krikken tot 37 graden C.
3 : om seks. Euh… moetenjullienietwetenwatikkreeg. (Kinderen, als jullie dit ooit lezen… dat is allemaal niet waar hoor… wij doen niet meer aan seks, eikebah.)
2 : om gesnotter bij elke film… gelukkige verjaardag! Die was origineel. Deze keer pronkte daar mijn eigen ouwe keukenrolhouder op tafel. Hij geraakte terug op zijn plaats via het hoofd van moose.

De 1 was blijkbaar in alle tumult vergeten, want toen ik thuiskwam van een ziekenhuiscontrole dinsdagmiddag, las ik op een briefje wie er allemaal gebeld had en onderaan : ‘Amuseer je met de vriendinnen, je hebt het precies nodig.’
Ok. Dit was het moment. Dit was de stonde dat ik een floeren aap scheet, de mobiel greep en de toetsen mishandelde in de volgende sms : “Het enige dat ik nodig heb is een vrijer die zijn lief niet op de laatste plaats zet, die er zelf bij is als hij zijn pakjes geeft.” Vervolgens deed ik wat ik al een hele week deed : proberen mijn zelfmedelijden te verdrinken in een potje janken.

Op het eind van de middag stormde een zichtbaar aangedane moose hier binnen en gebruik makende van mijn verstomming greep hij me in een omhelzing beet vanwaar ik mijn geplande verpletterende uppercut niet meer uit de startblokken kreeg.

Hoor ik iemand ‘oooooh of aaaaaah’ zuchten en zwijmelend de handen bij elkaar slaan, toostend op een verzoenend einde?
Mispoes.
‘Rancuneus’ noemde Sterre het, bij hervertelling van het verhaal, maar Sterre is dan ook een verdomse overloopster, fan van moose, de tik. Alsof coleire zich zomaar laat verdrijven door een melig vastpakje. Niet toch? Emmers heb ik vergoten voor die gast.

Wel wilde ik nog even weten hoe het kwam dat hij ineens in de namiddag hier komt opduiken in plaats van op zijn arbeidsstee 60 km verder? De tofferd had zijn werkgever wijsgemaakt dat hij iets vergeten was voor het gastcollege van die avond dat hij nog moest oppikken.

Toen vriendin één verscheen was moose alweer zich gaan kwijten aan zijn belangrijke taken.
Geen beter medicijn dan een trosje ouwe vriendinnen. Het verdriet verdreef in een mum van tijd. Meer zelfs, ik vertelde hen het dolkomisch verhaal van Joke na en het volgende kwartier zat er niemand meer recht op zijn stoel. Tjonge, dat moet vanaf mijn persoonlijke prehistorie geleden zijn dat ik nog zo gelachen had. En van mijn geboorte dat ik nog zo weinig at van een volle tafel.

Ineens bonkte iemand op de terrasdeur. “Toeme, S.” (die zou later komen), vloekte ik, “kom toch langs de ach-ter-deur!” Na enig geworstel met het gordijn, zag ik mijn eigen vier lendenvruchten op het terras staan met ieder een witte roos omklemd. Over een verrassing gesproken. Zij resideerden die week bij papa en nu kwamen ze uit zichzelf een boekenbon en vier rozen presenteren.
“Hoe zijn jullie hier geraakt?” ondervroeg ik hen.
“Met de fiets.” repliceerden ze.
Zoals iedere rechtgeaarde moeder dan zou doen, priemde ik met mijn vinger in hun buik : “Waar is jullie fluovest dan?”
Zoals ieder leugenachtig kind dan zegt : “In de fietstas van minizap.”
Leuk leuk als je koters je niet vergeten en dat bewijzen door veel moeite te doen.
De volgende stap was dat ik naar buiten moest komen. (Mor mannen, ik word maar 43 hoor, dat is niks speciaals). Op de oprit stonden een flinke hoop kaarsen, netjes in twee vendiagrammen gesorteerd en in de doorsnede stond een groot windlicht/kandelaar met daarin een kartonnen doos van een vogel annex fluitalarmpje.
Terwijl ik nog bezig was met mijn verbazing bij de lurven te vatten, schreed (ja, hij schreed) moose uit het bos met een rode roos. “Dat is net zoals bij de Bachelor” kwinkeleerde een van mijn minder begaafde feestgabbers.” Terwijl een andere hoorbaar begon te kirren en krulzap sommeerde om haar fototoestel te halen in haar tas binnen.
Het opgewonden tjilpen liet ik aan mij voorbijgaan, blaffen daarentegen : “Moest jij niet werken?”

“Pak die doos eens,” negeerde hij mijn gekef, “en kijk daar eens in.”
Ik vond dit.

“Word het eens geen tijd dat wij gaan trouwen?”

OVER EEN SLECHTE TIMING GESPROKEN! VENT TOCH!

Iedereen rondom ons juichte, oeoeoe-de en klapte. Puberzap dreinde onophoudelijk: “Ikmagtochgetuigezijn, ikmagtochgetuigezijn, ikmagtochgetuigezijn?” Twee andere eigen broedsels balkten in haar kielzog : “En wij willen bruidsmeisje zijn! Wat doen bruidsmeisjes eigenlijk?” Waarop de vriendinnen : “Ja, wij willen ook wel bruidsmeisje zijn!”

Ik hield mijn klep voor één keer gesloten. Jarenlang laat ik verstaan dat ik zijn officiële vrouw wil zijn. En dan kletst hij me dat nieuws in mijn gezicht op een tijdstip dat ik gewoon het liefst van al met een goeiendag -met pinnen- zijn ruggengraat wil breken.
Om aan te duiden dat ik utterly confused was.

Heel even overwoog ik om nee te zeggen, maar moose is zo’n consequente mens. Stel dat die ring terug in het doosje gaat om er nooit meer uit te komen, miljaardedju, dat kon ik toch ook weer niet riskeren.
“Mummlemumlehelemelmummjaamurrmrmrmrmrm”, murmelde ik.
“Heeft die trut nu eigenlijk al iets geantwoord?” stonden de vriendinnen geheel aan mijn kant.

“JAAAA-HAAAAAA” brulde ik hen toe. Waarop ik weerom begon te tranen en niet helemaal uit blijdschap.

“En dat je maar niet denkt dat je een roze kleedje met een strik gaat krijgen”, beet ik mini en krul toe. “Weet ik veel wat een bruidsmeisje doet!?”

—————————————————————————————————————————————————————————————–

Nou, die zin hierboven vind ik zelf een sterk einde van deze non-fictie, maar zoals dat in werkelijkheid meestal gebeurt, bedaarden al snel de gemoederen, drong het tot mij door dat de smiecht mijn verjaardag toch niet helemaal vergeten was.
(Het gastcollege werd door zijn collega gegeven, maar de dag nadien was het wel zijn beurt. De hele namiddag was een gehol om kaarsen, rozen en kandelaar, een afspraak met de goudsmid bij wiens uitstalraam ik altijd sta te geilogen naar de trouwringen, bij bompa de kaarsjes roderen en het distributiekastje op de oprit omver rijden, de kinderen halen bij papa)
Vervolgens kleurde ik van donkerpaars naar ultraviolet gelukkig en vergaf ik hem zijn voorbije weekend. Het feestje werd nog een voltreffer van formaat.
Op naar de zomer van 2013! Eerst nog een jaar vermageren en dan een zomer afwachten uiteraard.
En we leefden nog lang en gelukkig. De volgende morgen lag het laatste briefje op de tafel :
1 : om alles om jou… gelukkige verjaardag.

Toen, de avond was al ver gevorderd, kwam S. langs de achterdeur binnengevallen : “Zeg, weten jullie al dat ik op 31 maart ga trouwen…?”