Gisteren keuvelde ik met een vriendin achter een kopje koffie waar ze zoetjes in pletste van stevia.
“Tiens,” dacht ik luidop, “dat is pas de dag dat ik uit het ziekenhuis mocht goedgekeurd door Europa om te mogen consumeren.”
Als je dan toch bezig bent met denken, kon er dit ook nog wel af : “En dat is precies twee maanden geleden, je weet wel, de totstandkoming van mijn nieuwe hervormde maagje.”
Ik moet zeggen, die beslissing heeft mijn leven positief beïnvloed. Het gaat goed met mij, dank u. Lijf en ik hebben ondertussen een prettige verstandhouding gevonden. Af en toe doet er zich een noodgeval voor waarin een wc (in zijn normale hoedanigheid) de hoofdrol speelt, maar eey, dat had ik tevoren ook.
Terwijl allerlei kennissen van het zevende knoopsgat mij proberen bang te maken – “En dieje eh, dieje kan niks warms meer eten, ook niet plezant zenne!” of “Ons moeder kan niks doorslikken waar een velletje aanhangt zoals een stukje tomaat, dus propt ze nu alles maar met saus of mayonaise naar binnen.” of “Mijn schoonbroer weegt terug 150 kilo, hij kan nog steeds niet veel boefen, maar hij verteert alles met veel calorieën met brio en dat een hele dag aan een stuk.” – huppel ik kakelend rond de geneugten van mijn nieuwe leven te verkondigen.
– Alles wat ik vroeger at, kan ik nu ook nuttigen. Warm of koud. Niks velletjes die in de weg zitten. De porties zijn gewoon gevierendeeld. Als je het niet weet, ga je mij ook niet vingerwijzen als ‘die dikke met de geknipte maag’, dan ben ik gewoon een kleine eter die ineens ‘genoeg’ zegt. Dat is geweldig, je eet tot je een ingebouwde rem voelt. Iets wat ik zeer zeker in mijn vorig leven miste. Op restaurant moet je je wel mentaal voorbereiden dat je het waar voor je geld niet meer allemaal aan de binnenkant van je buik mee naar huis kan nemen, maar uiteindelijk moet meesmokkelen via moose zijn ingewanden, waar op het eind van de rit ook wel weer volumineus bezwaar tegen gemaakt kan worden.
– U leest hier en nu de memoires van een huidig sportwijf. Met de kostenbesparing van onze algemene voedselkar, kon ik mij een jaarabonnement veroorloven om drie à vier keer per week mijn badpak te laten bezichtigen in ons gemeentelijk zwembad. Dat zwemkostuum maalt daar dan telkens veertig tot vijftig lengtes. Misschien moest ik eens berekenen of ik mijn pensioen niet kan financieren met de geldelijke overschotten van mijn maaltijdinkrimpingen? Tussen al dat waterlijk geploeter in, poog ik ook nog ons huishouden en mijn ambtenarijgedoe te beredderen per fiets. Oja, dit alles uit vrees voor een schrikbarend veloverschot en ook een beetje omdat ik ervan geniet.
Noot : Dan krijg ik terplekke zo’n compassie met de stumperds uit (het tv-programma) ‘Obese’, die in 300 dagen 90 kilo moeten vermageren. Of zoals iemand het op tv zo mooi uit zijn gesportcoachte bekkie hikte : ‘afstand nemen van zijn omvang’. Eerst sturen ze een ongure regisseur op je af die eist dat je in je ondergoed voor heel De Lage Landen ogenschouwelijk laat betasten. En dit na ieder reclameblok opnieuw. Daarna komt een huppelkut met een schabouwelijk schermonwaardig accent van nauwelijks 50 kilogram je wat knuffelen als voorproefje op een louche boksbullebak wiens woorden nog nooit enige degelijke articulatie hebben moeten doorstaan, die je in primetime onverantwoord mag afjakkeren terwijl je huilend ergens in een publiek straatbeeld met loden gewichten staat te zwaaien. Later zwakken ze de dreiging een beetje af door een menslievender persoon in te schakelen die je zal begeleiden in de uitdrijving van de overtolligheid, maar die niettemin twee uur per dag fysieke afbeuling eist. Tof tof! Een diëtiste of wiedanook die je van slechte eetgewoonten kan helpen, daar doen ze bij de Nederlandse omroep niet aan mee. Wat ik van dit programma opsteek, is dat je twee uur per dag jezelf moet blootstellen aan een intensieve sportbeoefening. Dewelke? Variatie? En Hupsakee, in het beste geval verlies je 90 kilo. Zoek het daarna zelf maar uit. Ook met je zwabberend vel. Ajuu paraplu… om deze complete idioterie op hetzelfde Hollands niveau af te ronden.
Kon er geen private ruimte vanaf bij RTL ?
Vonden ze niemand die wel kan praten?
Zijn na 300 dagen de budgetten op? Waarom niet tot ze hun ideaal gewicht bereiken ipv nog een klets boven de 100 te blijven?
Wat eet de hoofdfiguur gedurende al die tijd?
Waarom moet zij/hij de helft van de tijd zelf het programma filmen? De cameraman is op reis?
Het minste wat van dit gedrocht geschreven kan worden, is dat ik -tesamen met hun opgevoerde dikkerds- op mijn hongertje blijf zitten. In mijn geval een figuurlijk.
Sonja Kimpen… kom terug!
(Oei, bij mijn research over deze voormalige astrante tru… hm dame… zie ik dat ze niet meer mag. De wél geschoolde dieetkundige lobby heeft een stok in haar commerciële wielen gestoken.)
– Ik zei het enkele lijnen geleden al: mijn hongers zijn tegenwoordig figuurlijk. En het zich toch nog eens voordoet dat een goestingske zich vasthecht aan mijn smaakpapillen, dan ben ik geswitcht van een zoetekauw naar een zoutdweper. Zo stond er een kermiskraam in mijn weg en kon ik niet anders dan aanschuiven bij de rij van de oliebollen terwijl de frietkantgeur in mijn neusgaten kringelden. Toen ik meende dat ik ergens het woord ‘bickyburger’ hoorde zweven, schoof ik alras vier passen zijwaarts en bestelde die magische vleespistolet, proefondervindelijk geleden uit mijn jeugd. Een bickyburger die overigens op niks trok, want het broodje was taai en er zat niet de juiste saus op en hij was koud, maar dit terzijde. En dit ook hoogst zelden weliswaar, ik eet doorgaans hypergezond. De augurk en sla zonder de hamburger, zeg maar.
– Vergeet de uitspatting van hierboven, want mijn zin richt zich voornamelijk op soep, fruit en dagdagelijks eten en minder op snoep of chips. Terwijl mijn vingers over het klavier deze letters doorspelen naar het beeld, vind ik het nog steeds even ongeloofwaardig lezen als het klinkt. Ik bid tot God en klein Pierke dat het zo mag blijven.
Mijn menu ziet er thans ongeveer zo uit :
’s morgens : twee tot drie cracotten met cottagecheese (of magere platte kaas, of iets anders zuivelig omdat ik dat graag lust, maar confituur mag natuurlijk ook)
tussendoor : iets melkproduct en fruit. Een bananenshake combineert de twee. Een smoothie loopt er ook lekker in, een yoghurtje, een potje pudding, de slagroom die ik bij de eerste zin bij mijn koffie kreeg…
’s middags : één boterham met iets, soep erbij kan ook.
’s avonds : een kleine portie warm eten, eender wat. Visualiseer ongeveer een vierde van een bord.
’s avonds later : een stukje speculaas zolang de sintvoorraad nog strekt.
– Op het ogenblik (twee maanden later dus) beweeg ik met 25 kilo minder over de aardkorst. Ook dit lijkt me redelijk onrealistisch, maar onze weegschaal is pas nieuw en nauwgezet. Tot u spreekt een gelukkig mens, maar vooraleer je proficiat zegt, ik heb hier weinig tot bijgebracht, feliciteer de chirurg in mijn plaats. De echte en niet de nepper die mij bij mijn controle ontving. Zat daar plots een vreemd manspersoon in dat kabinet. Eentje die met zijn wijsvinger zijn lichaam kracht bij zette tijdens zijn levietenlezing over hoe ik moet zorgen dat ik gezond eet en beweeg dat ik niet moet denken dat alles vanzelf in mijn schoot zal geworpen worden.
Bij nader inzien, richt uw bewondering toch maar tot mij.
De partner echter, is diegene die tot deze update aandrong. Niet eens om bovenstaande redenen.
“Ge moet dat wel aan uw lezers vertellen,” siste hij, “hoe uw dunnere versie werkelijk is!” Hij keek daarbij niet erg verliefd.
(Schat, lezers hebben is iets voor echte schrijvers, ten eerste. En ten tweede, zoveel lezers heb ik niet, willen die dat wel weten?)
“Over de krullen! Geef dat door. Andere toekomstige gastric bypassers met kroezel moeten dat toch weten?”
Moose denkt dat mijn krullen verdwenen zijn na de operatie. Ikzelf steek het eerder op 30 procent van de tijd rondlopen met nat zwembadhaar en geen tijd of zin om het te fatsoeneren. Net zoals in : het is te lang ondertussen, dat haar.
“Die hormonen hè, die hebben u omgetuned tot een harteloze heks. Sinds de operatie zijt gij niet meer zo lief. Niet dat je dat ooit was, maar nu loopt het toch echt de spuigaten uit. Zeg dat ook maar een keer.” Weerom keek hij niet verliefd.
Hmm? Misschien moest ik het karakter zapnimf een minibeetje terugschroeven naar aaibaardere proporties?
Ja seg, ik dacht dat ik na dat huwelijksaanzoek gewoon lekker mezelf kon zijn. Toch? Niet?
PS : Wat ik eerder verzuimde mee te delen, is dat ik ergens middenin mijn cyclus al drie maanden op rij -joepie- mijn maandstonden krijg. En daarna, mooi op schema, nog eens. Misschien een zwaardere pil vragen volgende keer? Laten we voor het gemak mijn bitcherigheid daar ook maar op steken. Leven in een constante staat van PMS is geen lolletje hoor! *geschrapt scheldwoord*
Wie mij enkel kent aan de hand van mijn tekstflappen die ik hier produceer, moet haast denken dat ik het tuinbroektype met geitenwollensokken ben.
