Brrrrrreudski

   Wij combineerden gisteren het nuttige aan het aangename.
Tenminste, dat was de vooropstelde strategie : eerst een badpak kopen in de Decathlon, wat heel erg nodig is, daar mijn huidig zwemkostuum hier en daar doorzichtig wordt, waar het eigenlijk zwart hoort te zijn. Het is nog slechts een kwestie van weken voor mijn bilspleet zich reveleert aan het waterminnend deel van onze parochie.
Maar zoals in die poel die hier huishouden heet wel eens meer voorkomt, bleek de beschikbare tijd ontoereikend en hupten we meteen naar het aangename : de cinema.

Dan heb ik hier plaats om te schrijven hoezeer ik heb gelachen met ‘Les intouchables’ en om te zeggen dat je me allemaal moet volgen daarin, maar ik was nog slechtgezind door het missen van mijn sporttenue. Eigenlijk weet ik dus niet of ik die film zo uit volle borst moet aanbevelen. Ik ben in dubio.

Vandaag is het dan toch gelukt om net voor sluitingstijd nog aan schoolslagkledij te geraken.
Misschien had ik nog eens in de filmzaal moeten gaan zitten om te ervaren of mijn verbeterd humeur de prent beter pruimde?

Dat had ik kunnen doen. Moest ik niet mijn wagen terug gaan halen bij de kerel die hem jaarlijks onderhoudt. Terwijl ik dacht dat er in die luttele 5000 km die ik ermee reed in 2011 niks naar de knoppen was gegaan, redeneerde ik zo fout als een rood trouwkostuum. 180 euro voor euh… rondellen, lampjes en nog wat, met de belofte dat het van de goodwill afhangt van de mannen van de autocontrole of ze mijn gekrakeleerde stofkapjes aan de cardanas wel of niet zullen bestraffen met een rode kaart. Ik heb namelijk een afspraak op 30 januari, je weet wel, de dag dat er wel eens een mechanieker zou kunnen staken…

Dat komt minstens tot dinsdag niet meer goed met mijn gemoedsgesteldheid.
En met mijn kunde om titels te verzinnen ook niet.