Knipding… tumtum tum-tum, you make my heart sing, you make me schrik hebben for the weddingring

   Wij zijn toch zulke leugenaars.
Ieder jaar opnieuw zweren we : “Deze keer doen we niks voor Valentijn, hè schattie?”

’t Is natuurlijk maar wat je niks noemt. Tijd bijvoorbeeld. Is tijd niks? Neen, tijd is geld.
Zo meiert mijn geliefde in de rondte dat hij nooit meer tijd heeft om naar muziek te luisteren. Dat wil eigenlijk zeggen: zich afzonderen met zijn pc en zijn koptelefoon. Kan ik er wat aan doen dat ik zo leuk ben dat hij liever in mijn gezelschap hangt dan achter een computerscherm? Allen saam: “Neen, lieve zap, dat kan jij niet verhelpen.”

Vandaar dat ik voor zijn verjaardag vorige maand besloot om hem op te zadelen met de nieuwste van PJ Harvey (wat eigenlijk meer een straf dan een cadeau is, daar te moeten naar luisteren, naar mijn bescheiden mening, maar soit, mijn muziekconvicties zijn nooit erg betrouwbaar geweest – ik was indertijd kindfan van Boney M.)
En alsof dat nog niet genoeg is qua muziekbeleving, gaf ik hem nog een turf erbij. Iets met watermeloenen van Marian Keyes. Eigenlijk een chicklit voor mij, maar het briefje dat ik erbij schreef gaat hem toch veel opleveren : ‘O kijk, een boek voor mij zodat ik een hele poos niet aan je kop kan zeuren en jij veel tijd overhoudt om kwalitatieve deuntjes te aanhoren. Goed hè?’
Zo zitten we toch al vlot aan 7 uren tijdswinst. A rato van, laat ons bescheiden blijven, 10 euro per uur, is dat me dunkt een pakje dat weegt. Altegader: “Ja, lieve zap, geweldig tijdsgeschenk voor de gade!”

Omdat ik reeds zo vrijgevig was met mijn tijd, besloot ik om bij valentijn deze keer gewoon te doen wat we iedere keer proberen : noppes. Uiteraard had ik kunnen voorspellen dat mijn bijna echtgenoot niet zo eerlijk zou zijn. Toen ik op een normaal uur beneden kwam (hij vertrekt om zes uur ’s morgens) zag ik een envelop met dit erin.

De intentie staat alweer als een huis. Lieflieflief!
Maar die techniek! O gruwel.
Die afwerking! Horreur.
Zie in close up.

U snapt dat ik mij niet aan mijn belofte kan houden. Een man met zo’n gemankeerde schaarmotoriek gaat geen artisanale ring aan mijn vinger schuiven, stel dat hij met het scherpe kantje ervan mij vilt, of straffer nog, amputeert. Hoe verfoeilijk zou dat niet zijn?
Iedereen : “Weerzinwekkend van hier tot aan Mars, arme zap!”

Dus eindigen toch weer bij de tijd. De tijd om mijn appelmoosie te leren hartjes knippen. Je vouwt eerst je blaadje dubbel, liefsteling, en dan knip je een half hart. Het resultaat zal altijd mooi symmetrisch zijn. Net zoals onze liefde voor elkaar, met hier en daar een uitstulping…