Hondsdol dansen onder een waterval, snuif

   Carnaval op school is afgrijzen in het kwadraat.
Zeg dat zapnimf het gezegd heeft.
Allereerst moet je je kop breken over hoe je je verkleedt, dat wordt die dag namelijk van ons verwacht, om daarna doorheen de wijk olijk jezelf ritmisch vooruitgulpend tentoon te stellen aan de goegemeente die vooral bestaat uit veel volk dat niks beters te doen heeft zo vooraan op een vrijdag. Bovendien bots ik daar ook steeds op een uitlachende ex-vent, wiens jongste spruit nog een aantal jaar onze lessenrooster zal doorlopen. Werken in shiften trekt op niks.
De voorheense gemaal is echter klein bier in vergelijking met die keer dat mijn oren af mijn hoofd vroren, een kleine mijn prinsessenrok stuk heeft gesabeld en iedereen zag dat ik een onderbroek boven een kousenbroek droeg, struikelde over mijn pinguïnpoten of niemand snapte dat ik flora en mijn collega fauna uitbeeldde.

Dit jaar echter, beschouw ik als de keer dat ik slim werd. Van vier uren MDO’ s (multidisciplinair overleg) op een dag dat ik normaal niet werk (en toch opdaagde), boekte ik er twee over op carnavalvrijdag, jaja, die twee waarin toevallig de optocht plaatsheeft. Pas om half elf verschijnen op school zou me de gelegenheid geven van eerst nog te gaan zwemmen om daarna rustig te ontbijten, mijmerend over die ‘leuke’ stoet die ik zou missen.

Het motregende behoorlijk, maar ik besloot toch om per fiets met regenpak mijn kilometers te malen. Ergens in mijn fietstas propte ik een hondenkop ter ondersteuning van het thema tijdens de resterende schooluren. De fietskaawee trok ik probleemloos over mijn mantel, maar het werd vechten met de regenbroek. De pijpen van mijn gewone broek bengelden ergens boven de knie wat qua comfortabel gevoel niet echt in mijn top drie belandde. Er kwam een acrobatische kunstgreep aan te pas waarbij ik met mijn arm langs onderen voorbij de kuiten mijn oorspronkelijke broek terug op zijn plaats trok.

Waarom heet motregen, motregen?
Hij motte (lees: striemde) weliswaar niet in het gelaat, maar het soort van vrijdag, dat was als verplicht dansen onder een waterval. Zo. Godsgruwelijk. Nat.
Als alles druipt, doet je neus natuurlijk lustig mee. Geen erg, speciaal voor dat defect heb ik steeds twee zakdoeken in mijn frakzak gefoefeld. Wat in deze jammer was, gezien ik door de overjas in plastiek niet eens aan de zak geraakte, laat staan aan het doek erin.
Kijk. Wat zou jij doen als je daar zielsalleen door weiden fietst met enkel een koppel paarden als getuigen? Voilà. Ik duwde één neusgat dicht met mijn vochtige handschoen en pleshte een visceus slijmspoor naar een andere bestemming. Een bestemming die schouder heet. Er zijn zo van die bespottelijke gelegenheden dat je jezelf een navenante minkukel voelt…

Op school dwaalde ik met stijve benen in zombiepas druipend door de gang naar mijn plek. In het zitputje zaten een aantal achtjarigen.
“Juf, juf! In wat ben jij verkleed?”
“Zien jullie dat niet?” snuif, druppel, plets, “ik ben verkleed in een natte coureur die niet kan snuiten.”
…
“Als ik op het trapje ga zitten, kunnen jullie ieder aan een broekspijp trekken. Dan word ik daarna de hond die je in dit weer zelfs niet naar buiten stuurt.”