Ik ben een schabouwelijke eekhoorn

   Om met de gesloten autodeur in huis te vallen : de sleutel is spoorloos. Van mijn holderdebolderkar.
Dat is vrij onrustwekkend. Vooral omdat ik op een morgen mijn blikken doos op wielen in gang moest draaien omwille van een bijscholing op verre afstand.

Verpakt als mijn ochtendlijke geheugengravende-efficiënte zelf, stak ik armen in gezinsbankspleten als ware het koeienachterkanten, pulkte ik een plumeau achter de voorraadkast (en vond twee aan de grond gekoekte bouillonblokjes), schoof ik de diepvriezer van zijn plaats om erachter te kijken, bevoelde ik jaszakken, betastte ik allerlei verdoken opbergplaatsen die er eigenlijk geen zouden mogen zijn. Eilaas.
Zowel doelmatigheid in het vinden, als zoeken in mijn memorie bleken niet te behoren tot mijn meest in het oog springende talenten. Ik voelde mij als een demente eekhoorn die zijn verstopplaatsen vergeet. Alleen heb ik niet achter iedere struik annex fruitschaal een voorraadje autosleutels.
Maar wel ene.
Zo’n primitieve.
Waar je geen show mee kan stelen.
Zoals achteloos over je schouder knopje drukken om af te sluiten terwijl je kokette stapjes je reeds halverwege de straat klakken naar ergens waar… euh… koketterie op prijs wordt gesteld.
Neen neen. Geen pronkzuchtig vertier met het reserveopenmaaksysteem. Ieder portier zal voortaan handmatig geopend (en gesloten) moeten worden.

In een ultieme poging dook ik voor vertrek nog een keer onder de autozetels. Vingers friemelden tussen bedrading, buisjes, microscopische vuilnis van januari 2007 tot nu (auto aangeschaft in… juist).
Wel kwam ik onverwacht het onderhoudsboekje tegen dat mijn private garagist de laatste keer niet vond. En -joepiedepoepie- een hele doos chocolaatjes, type koffiereep-chacha-achtigiets-mokka. Daarmee bedoel ik dus letterlijk de doos met daarin een vijftal tot balletjes geknede wikkels en -krijg nu wat- nog één echte eetbare caloriebom. Duidelijk een overblijfsel van mijn vorig leven, toen winkelen met honger garant stond voor het meegraaien van zoet. Op de terugtocht werkte ik dan een stuk of wat repen tegen een schrikbarend tempo (ja eey, ik woon op slechts 10 minuten autorijden van de Aldi!) naar binnen en thuis moffelde ik al die al dan niet opgesmikkelde geheimen onder de bestuurdersplaats. O God, ik ben nog erger dan een eekhoorn. Een egoïstische buffelende pluimstaart met geheugengaten.

Beste empathische lezertjes, jullie vinden toch ook dat ik als troost die brok cacaolekkernij verdiende? Een eersterangssleutel verliezen is heel erg. Echt waar.
Het reeds helemaal wit uitgeslagen tablet verdween voor ik er erg in had -hups- achter de kiezen.

Toen was ik een beetje mottig.
En die bijscholing was ook al niet om over naar huis te schrijven.

Update : slechts vijf dagen later, vond ik per ongeluk de tjoep-tjoep-sleutel in de koffer van de auto waar hij op past. Drie hoeraatjes voor mezelf. De eekhoorn mag doodvallen.