Vier bambi-ogen, een keukenhanddoek in vertraging en een hypnose van kust m’n kloten

    Halftijds werken, gesteld dat je niet hoeft te verhongeren, ik kan daar een voordeeltje of twee over verzinnen.
Het meest genoeglijke van die andere helft thuis tijd verprutsen, is dat de rest van de familiale trossel wel een hele dag moet schaven aan hun educatie. Die luitjes hebben dat nodig blijkbaar. Lekker puh.

Geef de designshampoo maar aan mokkels die het moeten hebben van uiterlijke schijn, ik ben wel wat anders waard :
Zielenrust.
Verademing.
Stilte.
Otium.

(Fijn woord niet?, betekent ledigheid, maar ik schrijf nu eens njammie otium ipv ledigheid. Wel spijtig dat ik mijn eigen moeilijke woorden niet lang kan onthouden. Als ik zeg dat ik niet zo slim ben als ik me voordoe, dan trap ik toch een open deur in? Zo telefoneerde ik laatst naar ouders met een wannabe slachtofferige dochter en ik wilde het wijze woord ‘recapituleren’ laten vallen, maar geraakte niet verder dan …’repa… recapt… recapité… euh samenvatten’. Een kleine portie afgang is mij niet vreemd.)

Harmonie
Verpozing.

Kortom : uit bed komen wanneer ik wil, mij niet wassen als ik niet wil, koffie absorberen en een handvol simpele handelingen verrichten die een halve wereldbevolking wel zou willen, maar niet mag van zijn schuldgevoel. Dit alles gecombineerd met zo weinig mogelijk. Streng zijn voor mezelf heeft nooit veel opgeleverd.

Vorige week echter, werd de gewoonlijke dwazigheid met boekske en comfortondersteuning onderbroken door een koppel beesten die door het grasveld huppelden. En tegelijk door mijn gezichtsveld. Op slechts enkele tientallen meter loerden twee reeën naar mij. Doordringend. Alsof ze zagen dat ik mezelf geen haarwasmiddel van Garnier gunde, maar me liever met een vetkop liet meedrijven op imponderabilia die mijn eenzame gelukzaligheid voeden. Zo doordringend keken ze. Ja. Precies zo.

Omdat ervaring mij reeds leerde dat doordringend glurend hertgedierte zeer geschikt is voor een blogstukplot en tevens schichtig genoeg om het zo weer uit te lopen, legde ik me de verplichting op om vooreerst mezelf te camoufleren met een groene keukenhanddoek (die binnen handbereik lag om de morsongelukjes binnen de perken te houden) en alzo in slow motion op zoektocht te gaan naar het fototoestel. Op de keukentafel. Op zoek. Op het commodekastje. Op zoek. In mijn handtas. Op zoek. Bij de sleutels. Op zoek. Gelukkig bleven die schepsels gebiologeerd naar de traagbewegende handdoek staren die voor het raam van links naar rechts sakkerde.

Plots daagde het. De wraak van de werkende. Moose had de camera mee. Waarschijnlijk om boeiende kiekjes te schieten van norse collega’s (pang pang) of sombere werkruimten of van ontsnapte parkieten.

Vruchteloos poogde ik de reekalveren nog te hypnotiseren tot een 24-uurstilstand, waarop ze naar een struik trippelden, hem kaal vraten en opwindendere oorden opzochten. Tot zover mijn mentale overredingskrachten.

In antwoord op mijn niet zo lankmoedige sms, schreef moose terug : ‘Oeps, speciaal voor jou probeer ik deze middag een hert in Brussel te spotten.’
Uhu.

Zoals ik speciaal voor dit non inhoudelijke stukje proza, de lezer die het tot hier uitgehouden heeft, beloon met een even zinloos plaatje van daar waar de reemormels wel vijf minuten lang mij bespiedden. Met hun bambi-ogen.

Kijk! Daar waar je ze niet ziet op de pelouze, ja daar stonden ze.

Advertentie