Tasten in (het) Duister(s) geldbeugel

    De brievenbus is leeg op twee brieven na.
Twee loonbrieven zelfs.
Twee loonbrieven die een geïndexeerd bedrag zouden tonen. Yeah yeah.
De mijne draagt altijd zo’n leeuwtje links bovenaan. Ondergetekende krijgt haar pree van de Vlaamse overheid. Jeweetwel, zo’n verguisde ambtenaar die maar de helft van de tijd doet alsof ze werkt.

Vierkantige Vlaamse leeuwtjes zijn bijgevolg altijd voor mij. Deftige brievenopeners daarentegen zijn niks voor mij. Eén ruwe vingerhaal, één verminkte enveloppe en één blik daarna doen de vraagtekens uit mijn lieflijke hoofdje slaan. Bijna 1000 euro te betalen? Hoezo dokken? Ik moet krijgen! En mag het wat meer zijn? Ik frons, ik grom, ik overloop in gedachten, ik vermoed een boete, mijn humeur verdonkert eensklaps vijf maten in een nog te oerknallen eigen wereldbestel, ik onderzoek iedere letter op die brief om een reden voor deze ploerterige streek te ontdekken.
Van Duister?
Onze straat nummer 31?
Gossie, dat is de overbuurman…
… en zijn jaarlijkse verkeersbelasting die ik hier in repels gescheurd heb!

Hoeveel toeren mag je cilinderinhoud draaien voor 1000 euro? Mijn rekening bedraagt slechts een fractie van de zijne.
Nuja, bij ons staat er dan ook niet ineens een zweefvliegtuig op de oprit uit een zelfbouwpakket. Al zit daar niks van paardenkracht in. Vermogen des te meer. Je bent nu eenmaal een rijke Hollander of niet.

En ik ben het arme domme blondje dat het mag gaan uitleggen.

Sorry! schreef ik op de versnipperde briefomslag, nadat niemand in het volledig verlichte huis opendeed en ik op mijn hakken weerkeerde.
Sorry! Ik dacht dat het mijn loonbrief was. Hij zat in onze bus.
Helaas, het is een rekening. Voor u.
Nogmaals sorry.

En schaf u een lichtere wagen aan. Zijt ge niet beschaamd?
Maar dat durfde ik niet hardop te schrijven…