Pleidooi voor de reserveonderbroek en moonboots

     Of ik donderdag mee wilde naar de Zoo?
Immers, de donderdag is gereserveerd voor het derde leerjaar en als die allemaal beestjes bekijken, wie valt er dan nog bij te werken?
Tuurlijk wilde ik mee op klasuitstap. Het is eens wat anders dan tweede, derde, vierde keer uitleg geven, lessen herhalen voor de zieke kindjes, allerhande testen afnemen, spelling geven aan de uitvallers, anti-pestlessen samenstellen en geven, bundels samenstellen geënt op een foutenanalyse, …
Mijn taak werd een vierde groep, geplukt uit de drie klassen, rondleiden en onderweg boekje invullen over enkele dieren.
Eventjes werd het nog spannend, want er ontbrak een leerkracht van het vierde op school. Ziek. Meestal grijpen ze mij dan bij het nekvel om het op te lossen. Zo’n afwisseling, ik zie dat wel zitten, in een vorig leven stond ik zowel bij drie als bij vier op het verhoogje bij het bord. Nu bied ik zorg aan die graad.
Maar mijn nekvel was al uitgedeeld, richting dierentuin. De drie vierdes werden er donderdag twee grote. En ik verheugde mij mateloos op een zonnig dagje biologie.

Met die lieverds van jong was niks mis, die bleven levendig en geïnteresseerd, vroegen me de kleren van het lijf, hadden van niks last.
– Ik daarentegen bevroor praktisch uit mijn botten, ondanks een caleçon onderaan en goede stapschoenen. Tegen de middag dacht ik dat ik nooit meer zou ontdooien. (Ik kan pas nu terug typen 😉 )
Vriesland diende om mijn lichaamstemperatuur niet onder het absolute minimum te laten dalen.
– Het gedierte bleef liever (of gedwongen) in zijn kot, weg van het publiek. Mijn riedel over de okapi’s deed ik bij de foto’s. De hele dag geen okapi gezien. Noch leeuw, pelikaan of wasbeer. De giraffen leden aan overbevolking in het binnenhok, de olifanten bleven ook in hun interne kooi. Bij de kangoeroe zijn we nooit geraakt, gezien er werken plaatsvonden, idem bij de kinderzoo. Het vogelgebouw was gesloten wegens renovatie. De vissen waren afgesloten. Om aan de nijlpaarden te geraken, dienden we over een berg zand en bijna onder een vrachtwagen te klimmen en te dalen.
– De training van de zeeleeuwen was oersaai. Die mormels weten nog lang niet wat er van hen verwacht wordt.
– De plek om te eten, zo’n soort cafetaria achteraan, hadden ze voor het gemak ook helemaal omringd met bouwlui en hun gerief. In het restaurant aan de ingang werden we niet met open armen ontvangen en dit is een eufemisme. Tegen de tijd dat slechts mijn kleine teen terug gevoel kreeg, vlogen we reeds buiten.
– Wist je trouwens dat de kinderen met een zoo abonnement niet meetellen voor het aantal begeleiders? K., onze kloek van het derde vroeg poeslief naar de directie toen ze dat hoorde en vroeg aan meneer de directeur of zijn stand in, waarom hij dacht dat kinderen die al op voorhand betaald hadden, geen begeleiding nodig hadden. Wie van zijn medewerkers zou hij dan mee op pad sturen als er een leerkracht minder binnen mocht?

In de namiddag kregen we het gezelschap van een gids. Daarbovenop sleepten we nog een sneeuwstorm in de wacht. Haar resumé viel ook in het smeltwater wegens bovenstaande opsomming. De leerlingen zeurden om slangen en spinnen. Ik kon die kinderen wel kussen. Die reptielen hebben minstens 25 graden nodig. En ik maar vragen stellen en vragen stellen en vragen stellen… De bus zou ons om kwart over drie komen halen en er restte ons nog tijd om terug naar buiten in de modder te gaan baggeren. Zei ik al dat al die paadjes verworden waren tot modderbaden? Kinderen vinden dat lollig om daar in te gaan schoppen. Mijn groep kon je herkennen aan het spettenpatroon achteraan hun broeken.
Eentje werd in een half uur zo ziek als een hond.
Met een ander haalde ik niet op tijd de wc. Wonder boven wonder had een meeholvriendje nog een reserveonderbroek in haar rugzak.
O joepie. Dit was echt wel wat ik in gedachten had bij een geslaagd schoolreisje.

Op de bus naar school verheugde ik me al op vrijdag. De hele dag de juf van het vierde vervangen. Met de verwarming op hoog.

Advertentie