Formicaaaaaaa -huiveringwekkend- deauuuuuuu

     Sanseveria, moose en ik wandelden over de vrijdagmarkt in Antwerpen. Op een vrijdag zelfs.
De laatste spullen werden verkocht. De noen liep af.
“Oooooaaaaaaoeoeoeh!” exalteerde zij onverbloemd.
Tjonge, dat mens kan toch overdrijven, zie je dat nu van mij?
Tegelijk wees ze op een allerschattigst houten kastje dat net van eigenaar verwisselde.
“Sja, jammer,” reageerde ik, “maar je zou het toch niet kunnen meepakken. Je bent met de trein.”
De hondsdolheid bleef van haar gezicht te lezen en de vinger wees nog steeds naar de plaats waar het meubelstuk ondertussen verdwenen was. In het zicht openbaarde zich het mottigste tafeltje ooit. Verstopt achter het kastje van zonet. Versleten. Vergeeld. Met zo’n ouderwets tafelblad : plastieklaminaat van kunsthars.
“For-mi-caaaaa!” blèrde ze, “Formicaaa… zo formidabel!”
Moose en ik stuurden elkaar een blik toe van : Ojee, van lotje getikt, die Sanse.
En maar janken omdat ze die tafel om praktische redenen aan haar voorbij moest laten gaan.
Mijn aanstaande en ik namen haar ieder bij een arm en trokken haar op haar knieën verder.
Mijn oor tuut er nog van : Formicaaaa.
Jakkes, voor altijd geboekstaafd in mijn beleving voor mensen met een inferieure smaak.

Hoe onnatuurlijk het ook klinkt. De vriendenkring geraakt stilaan verzadigd met die retro-rekels. Dan gaat het over gehaakte potsen waar zelfs mijn moeder in de jaren zeventig niet mee buiten durfde of over stofjes waarvan je terstond een geestverwarring van opscharrelt. Of de visuele explosie in de hersens, die je ondergaat als ze behangpapier gaan vergelijken. Of kinderen die worden opgetut alsof ze de nakomelingen van Ziggy Stardust zijn.
Och kom, ik vergeef het hen, als ze maar leutig genoeg zijn.

Ahaaa! Een week geleden ontpopte er een interessante ontwikkeling in de familie. Mijn ouderwetse wraak zal zoet zijn.
Mijn ouders vonden op hun zolder hun eerste keukentafel terug met stoelen die er niet eens bij horen. Toen al niet. Die zolder maakt momenteel een latewinterschoonmaak mee. Dat afgrijselijk geval moest weg. Uit het zicht. Voor ze er een ranzige uitslag van opliepen, van het idee alleen al zo’n tafel te bezitten. Eén oogopslag van mijnentwege en ik herkende wat ik sinds die vrijdag in de zomer probeer te verbannen uit mijn systeem : formica.

Elke liet al weten dat ze geen plaats heeft voor dit wondermooie designstuk. (lulkoek, Elke, lulkoek, je wil zoiets kotsopwekkend gewoon niet in huis)
Sanseveria kon per toeval de meegestuurde foto’s van de mail niet openkrijgen. (kletsica, Leen*, kletsica in het kwadraat.)
Edoch, speciaal voor haar, post ik mijn heerlijk tafeltje met vloekende stoelen in het openbaar en zal zij een van de dagen mijn gezelschap mogen verwachten met in de kofferbak vier witte zitplaatsen met een rood tafelblad op poten.
Geen dank, beste Leen*.
Oja, in een van de verlengstukken zit een zaagsnee. Jeweetwel, onze pa die wat onvoorzichtig met de cirkelzaag omsprong, maar gezien de formicaaaaaa, is dat geen enkel bezwaar, I presume?