Sanseveria, moose en ik wandelden over de vrijdagmarkt in Antwerpen. Op een vrijdag zelfs.
De laatste spullen werden verkocht. De noen liep af.
“Oooooaaaaaaoeoeoeh!” exalteerde zij onverbloemd.
Tjonge, dat mens kan toch overdrijven, zie je dat nu van mij?
Tegelijk wees ze op een allerschattigst houten kastje dat net van eigenaar verwisselde.
“Sja, jammer,” reageerde ik, “maar je zou het toch niet kunnen meepakken. Je bent met de trein.”
De hondsdolheid bleef van haar gezicht te lezen en de vinger wees nog steeds naar de plaats waar het meubelstuk ondertussen verdwenen was. In het zicht openbaarde zich het mottigste tafeltje ooit. Verstopt achter het kastje van zonet. Versleten. Vergeeld. Met zo’n ouderwets tafelblad : plastieklaminaat van kunsthars.
“For-mi-caaaaa!” blèrde ze, “Formicaaa… zo formidabel!”
Moose en ik stuurden elkaar een blik toe van : Ojee, van lotje getikt, die Sanse.
En maar janken omdat ze die tafel om praktische redenen aan haar voorbij moest laten gaan.
Mijn aanstaande en ik namen haar ieder bij een arm en trokken haar op haar knieën verder.
Mijn oor tuut er nog van : Formicaaaa.
Jakkes, voor altijd geboekstaafd in mijn beleving voor mensen met een inferieure smaak.
Hoe onnatuurlijk het ook klinkt. De vriendenkring geraakt stilaan verzadigd met die retro-rekels. Dan gaat het over gehaakte potsen waar zelfs mijn moeder in de jaren zeventig niet mee buiten durfde of over stofjes waarvan je terstond een geestverwarring van opscharrelt. Of de visuele explosie in de hersens, die je ondergaat als ze behangpapier gaan vergelijken. Of kinderen die worden opgetut alsof ze de nakomelingen van Ziggy Stardust zijn.
Och kom, ik vergeef het hen, als ze maar leutig genoeg zijn.
Ahaaa! Een week geleden ontpopte er een interessante ontwikkeling in de familie. Mijn ouderwetse wraak zal zoet zijn.
Mijn ouders vonden op hun zolder hun eerste keukentafel terug met stoelen die er niet eens bij horen. Toen al niet. Die zolder maakt momenteel een latewinterschoonmaak mee. Dat afgrijselijk geval moest weg. Uit het zicht. Voor ze er een ranzige uitslag van opliepen, van het idee alleen al zo’n tafel te bezitten. Eén oogopslag van mijnentwege en ik herkende wat ik sinds die vrijdag in de zomer probeer te verbannen uit mijn systeem : formica.
Elke liet al weten dat ze geen plaats heeft voor dit wondermooie designstuk. (lulkoek, Elke, lulkoek, je wil zoiets kotsopwekkend gewoon niet in huis)
Sanseveria kon per toeval de meegestuurde foto’s van de mail niet openkrijgen. (kletsica, Leen*, kletsica in het kwadraat.)
Edoch, speciaal voor haar, post ik mijn heerlijk tafeltje met vloekende stoelen in het openbaar en zal zij een van de dagen mijn gezelschap mogen verwachten met in de kofferbak vier witte zitplaatsen met een rood tafelblad op poten.
Geen dank, beste Leen*.
Oja, in een van de verlengstukken zit een zaagsnee. Jeweetwel, onze pa die wat onvoorzichtig met de cirkelzaag omsprong, maar gezien de formicaaaaaa, is dat geen enkel bezwaar, I presume?
woensdag, 20 maart 2013 om 6:02 pm
Een en ander doet mij vermoeden dat wij wel eens generatie-genoten kunnen zijn.
Als peuter zat ik aan dezelfde tafel (nee, iets donkerder rood) en op zo’n zelfde stoel maar dan in ’t rood mijn bokes op te eten…
woensdag, 20 maart 2013 om 8:45 pm
Bij ons waren die ook rood hoor. Geen idee wat daarvan geworden is, maar plotseling stonden er andere (witte dus) bij.
woensdag, 20 maart 2013 om 6:07 pm
Oh, is dat terug in? Wij hebben hier ook nog zoiets op zolder staan. Alleen is het tafelblad bij ons gewoon wit. Dan is het plots niet meer in, zeker? Dju toch…
woensdag, 20 maart 2013 om 8:46 pm
Als dit lelijk rood aantrek heeft, uw wit even goed hoor.
Wacht wacht, straks raakt ze nog verkocht.
woensdag, 20 maart 2013 om 6:33 pm
Die stoelen stonden vroeger en masse in de refter van onze school, de tafel ook maar maagdelijk wit dan (ja, een nonnenschool)
woensdag, 20 maart 2013 om 8:47 pm
Je gelooft het nooit, wij hebben nog van die tafels in onze refter staan hier en daar. Zo met de zwarte band aan de zijkant van het tafelblad losgepeuterd zodat je de vezel kan zien.
woensdag, 20 maart 2013 om 7:11 pm
We hadden die vroeger ook! Onze tafel was wel indentiek aan de stoelen. Ik denk zelf dat ons moeder die ook nog op de zolder staan heeft. Ge weet wel onder het mom van: “As ge bezoek krijgt, kunt ge beter stoelen teveel hebben dan te weinig!!!
woensdag, 20 maart 2013 om 8:48 pm
Die stoelen zijn niet kapot te krijgen.
Hoewel, onze oorspronkelijke rode zijn toch verdwenen.
woensdag, 20 maart 2013 om 7:30 pm
Een mooi retrostuk kan ik zeker pruimen, maar wat je hier voorschotelt komt er bij ons toch niet in.
woensdag, 20 maart 2013 om 8:49 pm
Allez nu?
Daar kan je nochtans veel kamerplanten op kwijt hoor.
woensdag, 20 maart 2013 om 8:16 pm
Ik denk dat heel Vlaanderen nog zo’n tafel en stoeltjes heeft gehad en wij ook …
woensdag, 20 maart 2013 om 8:50 pm
Moet dat mode geweest zijn toendertijd!
woensdag, 20 maart 2013 om 8:50 pm
Of heel goedkoop.
woensdag, 20 maart 2013 om 8:20 pm
ik vin da best tof. maar geen plaats he 😉
woensdag, 20 maart 2013 om 8:51 pm
Veerle heeft er anders nog een op overschot. Zie boven.
woensdag, 20 maart 2013 om 8:23 pm
Ik ben nog altijd op zoek naar *.
woensdag, 20 maart 2013 om 8:53 pm
Leen onderscheidt zich met sterretje en ondertekent bijgevolg altijd met Leen*. Ik nam dat over.
Moest je nog op zoek zijn naar een mooi tafeltje… ?
woensdag, 20 maart 2013 om 9:05 pm
Hehe . Hier thuis vroeger ook van ’t zelfde. Neen bedankt.
donderdag, 21 maart 2013 om 10:31 pm
Bijna zo erg als kernenergie?
woensdag, 20 maart 2013 om 9:25 pm
Die ‘formidabel’ hebt ge er ook maar tussen gezwierd omdat het schoon allitereert!
Ze komt trouwens niet in mijn keuken te staan (dat zou nogal vloeken met de rest), maar ik ga er met veel liefde al mijn gordijnen op omtoveren tot jaren ’70 broeken en kaftans!
woensdag, 20 maart 2013 om 9:42 pm
geef toe, Leen*, allitereren kan ze!. Ge hebt dat weer schoon gearrangeerd gij! Ik heb ergens in de garage, onder het oud papier ook nog zo’n tafeltje staan, denk ik…
donderdag, 21 maart 2013 om 10:36 pm
Fantastisch, dan kan je daarvan jaren ’70 papier maché maken. En kaftans uit papier.
Dat allitereren is een tic van mij. Sorry!
donderdag, 21 maart 2013 om 10:34 pm
@Leen* : Hoezo? Je kan je groene keuken toch rood schilderen?
Ooojaaaa, jaren ’70 broeken en kaftans! Daarvoor is dat gemaakt.
donderdag, 28 maart 2013 om 8:39 pm
Anders moet ik grenen kastjes hangen, dat past overal bij (of was het nu ‘nergens’?)
woensdag, 20 maart 2013 om 9:53 pm
Dat geeft een flashback: wij hadden ook zo’n tafel in de keuken. Alleen was de onze wit. De stoelen waren identiek als op de foto hier. Geen idee wat er met die tafel precies gebeurt is. Die heeft mijn broer mee gekregen toen hij alleen ging wonen, is ook mee gegaan toen hij naar Roeselare verhuist is maar wat er daarna meer gebeurt … Ik word er niet bepaald wild van.
donderdag, 21 maart 2013 om 10:37 pm
Ik zou je pertang wel eens wild willen zien, zo met je haar in de war en schuim op de mond. 😉
vrijdag, 22 maart 2013 om 6:30 am
Wild worden met mijn haar in de war: ok. Maar het schuim op de mond, nee dank je.
woensdag, 20 maart 2013 om 10:37 pm
ja, wat waren ze afgrijselijk lelijk die formicakeukentafeltjes en bijhorende (of niet bijhorende) stoelen! hahaha, leuk hoe jij er over schrijft!!!
donderdag, 21 maart 2013 om 10:38 pm
Maar als ik het zo lees vond men (alle familieleden van de bloggers dan toch) dat vroeger wel heel erg hip. Alleman had dat blijkbaar.
woensdag, 20 maart 2013 om 10:47 pm
Ook wij hadden dergelijk keukenmeubilair, enkel in de witte, licht gespikkelde versie. Ik vond dat aartslelijk, ongezellig en vooral koud aan de ellebogen. Nu kan ik dat ‘design’ meer waarderen dan destijds. Maar dat heeft waarschijnlijk met nostalgie te maken. Maar ‘k moet het niet hebben hoor, haal je geen vreemde ideeën in je hoofd. Probeer eens bij de straatstenen!
donderdag, 21 maart 2013 om 10:39 pm
De straatstenen in de Kempen zeiden al ja.
zaterdag, 23 maart 2013 om 5:45 pm
In ons achtergesteld gebied zouden zelfs de straatstenen dat geeneens willen. Of komt dat eerder omdat hier, wegens achterstelling, geen straatstenen zijn?.
woensdag, 20 maart 2013 om 10:48 pm
ooh! Flashback naar het lospeuteren van die zwarte zijband, en er weer in moffelen, en weer lospeuteren, en er weer in… uren heb ik mij daar mee beziggehouden terwijl mijn eten ondertussen koud werd, en dat in het pre-microgolf tijdperk.
donderdag, 21 maart 2013 om 11:03 am
Dat is precies wat ik ook wou schrijven!!
donderdag, 21 maart 2013 om 10:41 pm
Ik heb dus zomaar je soulmate voor je gevonden, ruimtevisser!
Die tafel is eigenlijk een wondermiddel om mensen dichter bij elkaar te brengen. Een tafel met een roeping!
donderdag, 28 maart 2013 om 8:38 pm
We zullen er een bedevaartsoord van maken. Ieder die iets lekkers meebrengt voor op De Tafel, mag er een halfuur al zijn/haar problemen tegen vertellen, waarna ik het lekkers, in naam van De Tafel uiteraard, zal binnenspelen.
donderdag, 21 maart 2013 om 10:40 pm
@Bart : Dat is andere kak als zelfgekweekte salaat hè hè hè? (Of een stijlvol gegarnituurde binnenkoer)
donderdag, 21 maart 2013 om 10:05 am
Phahaha, mijn ma heeft nog steeds exact dezelfde tafel in de keuken staan. Daar aten wij met z’n zessen aan, gans ons leven lang en daar is dus nog niets aan! Kwaliteit is ’t in elk geval. Maar ik heb geen adoptieplannen, danku 🙂
donderdag, 21 maart 2013 om 10:42 pm
Oei, zeg tegen uw ma, dat het stukske hier maar voor te lachen was, hoor.
Wij vinden dat een zeer mooi erfstuk, mevrouw de moeder Frutsel…
donderdag, 21 maart 2013 om 1:54 pm
Ik heb met mijn gat op dezelfde stoelen gezeten. (dit schept een band, vind je niet?)
donderdag, 21 maart 2013 om 10:43 pm
Ja! Ge moogt kiezen :
– een band-iet
– een band-ana
– een band-plooibroek
vrijdag, 22 maart 2013 om 12:49 am
Gelukkig heb ik daar nooit ofte nimmer moeten mee leven, noch bij mijn ouders, noch in ons eigen huishouden, en dat mag gerust zo blijven.
En heel die retro-trend versta ik ook niet goed: heel veel dingen vond ik in de jaren zeventig al spuuglelijk, en nu ik dat overal terugzie, vind ik dat nog steeds
woensdag, 27 maart 2013 om 10:32 pm
Eindelijk! Iemand! Ik dacht dat ik de enige was.
vrijdag, 29 maart 2013 om 1:59 pm
Ik bevind mij ook in het ban-de-jaren-zeventig-lelijkheid.
dinsdag, 26 maart 2013 om 4:34 pm
Ergens begint zich bij mij ook nog een jeugdtrauma te roeren. Iets van “Eet uw bord leeg. Anders blijft ge zitten tot het op is” Ook in ’t rood volgens mij.
woensdag, 27 maart 2013 om 10:36 pm
Nounou… het had ook “of ik draai je met je neus in het eten”-trauma kunnen zijn.
Al is blijven zitten aan deze tafel natuurlijk een aanslag op het smaakgevoel. Straks voor altijd mismeesterd.
maandag, 11 november 2013 om 4:29 pm
hahahaha… ik zie mijn eerste tafel met stoelen! Daar hoorde ook nog een kast bij in grijs, geel en blauw! Een Amerikaanse keuken heette dat toen!