Niet alle pausen zijn heilig. En buschauffeurs nog minder.

   Het vervelende aan kinderen, is dat ze bij wijlen een flinke verspilling van ruimte kunnen zijn.
Dan spreek ik meer bepaald over de plek voor de tv. Of nog gedetailleerder : mijn zitbank. Ingenomen door een meerkoppig vormeloos hoopje tienervlees dat bij voorkeur overdag -weekendoverdag- -naschooloverdag- de kijkkast afstelt op belabberd Amerikaans puberentertainment. Het soort dat overdubbed wordt door schreeuwerige Hollanders met een accent. En waar zonder twijfel krullerige blonde bimbo’s de hoofdrol voor hun rekening nemen.
Af en toe waag ik mij aan de machtsstrijd om ter eerst de afstandsbediening buiten het bereik van de tegenpartij krijgen en houden. In het kort komt het hier op neer : ik heb thuis niks te zeggen.
Sport? Schoolwerk? Een boek lezen? Hoor ik u denken. Helaas, alle drie de activiteiten behoren mij toe. Het dichtst aanleunend bij sport bij die jochies, is het speedbewegen van de duim over een plat apparaatje en het om ter snelst vastgrijpen als het piept. Zoonzap deed vroeger nog enkele geslaagde pogingen tot atletiek, maar sinds hij door een knie is gezakt tijdens het lopen, gaat hij enkel nog naar een maat met een huisfitness… frieten eten.

U begrijpt, met zulke duffe exemplaren moet mammie zich heiliger dan de paus voordoen. Dat gaat van hardop veroordelen van die kwaliteitsarme bocht, verklaren dat zij zich houdt aan wat verantwoord kijkmateriaal heet. Iedere dag promoot ik een portie actualiteit en hersenloze beeldvulling wordt hier onomwonden beperkt tot het minimum.
Zogezegd.
Heimelijk sla ik de goorste brol op op de digibox. (En ook wel wat canvas hoor, op rotzooi alleen kan je niet teren.)

Met nog slechts vier procent plek op die recorder en weersomstandigheden die erom vroegen, plande ik vandaag een hele vrije dag onderuitgezakt op mijn zetel. Aspe (waarin ik de acteurs zo bedroevend slecht vind spelen), Castle (altijd hetzelfde plot, de beste vriend heeft het gedaan), ik vertrek (Nederlanders die hun geluk gaan beproeven in het buitenland en dikwijls verkeerde inschattingen maken.), alle bouwprogramma’s (mijn zwakke plek), George Gently, Silent Witness, Downton Abbey en in dat kielzog de hele bbc-reutemeteut, Groenland, Met man en macht… allemaal zat dat op mijn onverdeelde aandacht te wachten.
Bij het uitwuiven van mijn schattige kroost deze morgen, klapwiekte ik mijn handjes ras van vergenoegdzaamheid tegen elkaar. Beeldbuisje… here I co-ome!

Niet eens het eerste programma uitgekeken of daar tuimelden onverwacht drie vrouwelijke bevrozen bulten sneeuw naar binnen : de bus kwam niet opdagen. Aaaagrrrh.

Deze pedagogisch gefundeerde moeder heeft vandaag heel veel soep gemaakt. En nog eens soep.
En buschauffeurs op bloedstollende wijze afgemaakt, tijdens het roeren in de soep.