De dag dat het uitkomt dat de poetshulp geen gage krijgt om de kinderkamers te poetsen, want dat doen ze immers zelf wel?

      Een gemiddelde mens zoals ik er zelf een ben, denkt wel eens NA.
Ergo : eerst spreken en dan pas denken.
Zo sprak ik : blogfeestjen alhier! kom maar af! Slapen? Neenee, geen enkel probleem! Ineens had ik vier kamers verpatst.
Bij het denkgedeelte kwam het in mij op dat ik dan toch eens de zolderkamers van puberzap en zoonzap zou moeten nakijken. Maar ach, hadden die lieve genenpoeltjes van mij niet beloofd van hun kamers op te ruimen de dag dat ze voor enkele weken naar hun pappie zouden verhuizen? Dat leugenachtig tuig van de richel liet echter een vuilnisvaalt achter waar Rio De Janeiro jaloers op kan zijn. Hups, daar gingen drie dagen van mijn leven op aan stofzuiglongen, natte schoonmaakdoeken, het verzorgen van de buil tegen een zolderbalk met een pak diepvrieserwtjes, mijzelf los te maken van onduidelijke plak, het vullen van vuilniszakken. Je wil niet weten wat ik op 48 uur onder mijn eigen dak verzameld heb aan vieze troep. Maar omdat ik sowieso geen rekening hou met wat jullie niet willen weten, vertel ik het toch : tientallen halfvolle, lege, bijna volle, bijna lege petflessen frisdrank. Een stuk of vijftig pakken chips. Opgegeten, de kruimels verstrooid alsof het een voederplaats voor de chipskaketoe betrof. Op de meest minst toegankelijk poetsbare plaatsen welteverstaan. Negen dessertlepels, zes kommetjes, ontelbare potjes leeggeschraapte yoghurtpotjes en aanverwanten. Dertig dvd’s die we al eeuwen zochten en zij natuurlijk niet hadden gepakt, wat dachten wij ambetante ouders wel, zeg! Een blauwe boterhammendoos met de sneetjes smeerkaas er nog in.

(Ergens 2010 : “Mama, ik heb een nieuwe brooddoos (van Barbie, het kind is 18) gekocht, want ik vind mijn blauwe niet meer.)

Verder was het bergbeklimmen over stapels kleren waarvan niemand meer wist of ze in of uit de was moesten/kwamen of in welke jaartallen ze nog wel pasten. Met het rondslingerend papier kon ik een toren bouwen om alzo de spinnenwebben in de nok van het dak van dichtbij te bewonderen. Schoenen met hakken van meer dan 15 cm lagen overal op de loer om mij stiletto-dood-te-dolken. Afijn, het is een wonder dat ik dat huzarenstuntelstuk overleefd heb.
Achteraf had ik spijt dat ik er geen voor en na foto’s van genomen had : dat ware lachen geblazen op hun trouwfeest, met mijn afscheidsspeech op de voorgrond. “Denk vooral niet dat ik je zuivernijverheidstalenten zal missen! Nee, partner, te laat, je ja-woord is reeds je kussende muil ontsnapt, ik pak ze/hem niet meer terug. Investeer in een workshop daaromtrent.”

En toen moest ik het spinrag nog uit mijn haar plukken om een troep bloggers en lezers te ontvangen…

Omdat ik gelukkig niet helemaal moron ben, had ik bij de taakverdeling van de organisatie de voedselverstrekking uit handen gegeven. Dat er capabele koks rondwaren in het blogjescircuit, is algemeen geweten.
Zie foto’s bij de meest zelfzekere kookstoefers.
Dat ik zowat het surplus ben wat de maatschappij voortbracht op abuis nutritief vlak, is ook geen geheim.
Zie foto’s bij een zelfzekere kookmislukkeling (zie zes regels onder).

Al wil ik hier een lans breken voor mijn laatst geslaagde eetbare project : de quiche!
Gestuwd door dat succes ambiëerde ik meer en grootser en zoeter! Kortom, een dessert dat lukte. Het oogmerk gericht op ooitse volledige zelfredzaamheid, poogde ik in mijn eerste bescheiden stapje naar algemene erkenning als patissier iets tot een goed einde te brengen uit een kant en klaar pakje. Er moest niks meer bij. Niks! Gewoon in een vorm gieten en de oven in. Hoe moeilijk kan dat zijn? Schijt de koning dagelijks?

Helaas. Tot een einde ja. Maar een roemloos. En een stinkend. Misschien dat de koning wel eens last heeft van constipatie?

En toen moesten wij nog een schoof bloggers ontvangen, maar niet uit eigen voorraadkast… oef.

Omdat het leven een vicieuze cirkel is en het mijne doorgaans wel heel lollig, kan ik het nu even niet zo gevarieerd noemen. Want raad eens… de tijd leert mij dat ik (voor mijn betere helft thuiskomt van een hele dag hard werken) toch de indruk moet wekken dat ik iets van van de visuele resten van de bloggerssamenscholing moet wegwerken en ergens iets te bikken moet zoeken. We kunnen ons niet blijven in leven houden met het aflikken van de borden en de grond.

Opruimen en eten weerom. Life is a bitch. Vandaag.

En morgen is er vervolg : een echt verslag van de blogsamenkomst.

VoorAndere proefjes reeds bij :
Margo
Micheleeuw
Marjelle
Eilish
Joke
Stef
Gudrun en nog een keer Gudrun
Pharailde