Vanitas vanitatum (stok)

  

   “’t Is komkommertijd, laat ik het mij eens gemakkelijk maken met het uitvinden van volslagen onzin en mij zo een kronkelweg banen tot de diepste regionen van blogspace, misschien blijft er met een minimum aan geluk wat faam aan mezelf plakken.”

   

Een gedachtenworm die ik toedicht aan de bedenker van alweer de volgende stok.

Stokken dienen om in wielen te steken, mijn beste, onthou dat een keer. Of je ex ermee af te ranselen. Of om erop te kauwen als de volksmond er ‘zoethout’ tegen zegt. En in een uitzonderlijk geval kan je er ook mee voor de spiegel tussen je vingers staan draaien, ingepakt in je roze minirok, een ouderwetse waston omgekeerd op je kop en dromen dat je het marjorettenbestand van je dorp aanvoert. Een uitzonderlijk geval dat ik in mijn jeugdjaren wel eens placht uit te beelden bij gebrek aan een goeie film op tv. (De andere mogelijkheid was gaan tapdansen in de garage op mijn klompen, maar laten we dat vooral stil houden.)

  

   

Maar toch, omdat uw zapnimf de kwaadste niet is, strijkt ze nog eenmalig over haar hart. Tweemalig… driemalig… hm? Wat voel ik daar? Neen, onder de bh-beugel. Ja daar. Warempel, een kluit gevlochten ijdelheid, weliswaar ingebed in zachte vlokken euh… vet.

Ai, gestreelde vanitas, neppiger dan dit kan het niet worden, maar ik moet bekennen dat zulke soorten aaitjes mij doen afgaan als een gieter… een fiere. Ik ben er ontvankelijk voor.

   

Of Madameblogt en Passe-vite (update : ondertussen zijn daar Tante Annie, 2complex2understand, Kris Kras, Margo, Elle , Lalena, De Gentse Zwijger, Menck, Elke (een afteraward), ’t Vliegend Eiland, Luipaard en Storm bijgekomen) daar enige rekening mee hebben gehouden, weet ik niet, maar… tataaaaa… ik werd er vernoemd in eenzelfde zin met ‘briljant’! Owkeey, mijn blog eigenlijk feitelijk. Dat de persoon erachter een fatalistisch kreng is dat het liefst met gefundeerde tobotokkels de mensheid in de grond zou willen boren, heb ik tot hiertoe nog kunnen verdoezelen. Mede dankzij het gegeven dat je voor onderbouwd gezemel misschien ook iets van je onderwerpjes moet weten? Vandaar dat ik mij beperk tot triviale quatsch. Banaliteiten uit eigen huis. Briljante banaliteiten vanaf nu dus! 

Briljant als : ravissant, puissant, exorbitant, charmant, eclatant, frappant, pikant!

   

(Andere ik : “Jaja, vooral.

Ik ken er nog zo’n paar : 

Zap, straks weer navenant gestrand met je kokkel in het zand.

Onderhand nog niet geleerd, simulant?

Toch markant, zo’n minimum aan gezond verstand.

Redelijk gênant, dat vallen door de mand.”

   

Andere ik wordt als een dissonant ontmand, de arrogante vijand!)

   

Maar we wijken af.

Ik hoor nog een paar kandidaten te selecteren die ik op mijn beurt mag meesleuren in het rad der stok. Mijn criteria zijn simpel : Als ik met uw geschriften hardop heb moeten lachen, staat u erbij. Of het hier uitlachen betreft of niet, laten we veilig in het midden.

   

Alfabetisch gerangschikt, want aan voortrekkerij doen we niet :

   

Chocolate moose

Allez, een flard micronepotisme is natuurlijk nooit verloren. Met de deze moet ik wel lachen. Verplicht. Dat is eigen aan het partnerschap, aan huisjes weltevree en het adagio : ‘Vrolijke vrolijke vrie-ien-den, vrolijke vrien-den da-at zijn wij’. De eerlijkheid tikt nu wel hardhandig op mijn schouder om me te sommeren dat, als hij al eens iets schrijft, de ‘hahahaha’s’ afkomstig uit mijn bek, talrijk zijn. (Ook uit herkenning omdat de familie zap op allerlei ordentelijke manieren plastisch afgebeeld worden.)

   

Coltrui

Het lachen voorbij. In zijn geval heet het proesten en achteraf de tafel met de schotelvod moeten afkuisen. Afgrijselijk foute boel en wie niet doodvalt van het lachen bij zijn Colalollyman, blijft gewoon doorleven… als zuurpruim.

   

Disfunctionele Huismoeder

Sja. Sja. Waaf en waan. Waanzinnig zelfs. Totaal pedagogisch onverantwoord, dat ze zoiets ooit na de geboorte niet gesmoord hebben, het blijft een van de raadsels in de wereldgeschiedenis. Hoewel, ze blijft geweldig om mee te schuddebuiken, vanop afstand dan, want voor je het weet heeft ze haar slechte invloedklauwen in je billen gezet en dan valt er alleen nog te hopen dat je het telefoonnummer van een goeie exorcist bij de hand hebt.

   

I will survive I hope

Sabine. Waarvoor ze het woord zelfrelativering hebben uitgevonden. En trezebees. Trezebees van de ex dat is. Meteen twee van de hoofdrolspelers die de kop van jut mogen vertolken en die bewijzen dat bloggen een volwaardige vorm van (leed)vermaak is. Zonder twijfel komen daar binnenkort nog bazen, buurvrouwen en boertige beuzelaars bij. Onmiddellijke omgevingen aan de kaak gesteld. En hoe! 

   

Jutblogt

Geen kop van jut hier. Slechts een knot zottinnen en een Coltrui (zie boven), die graven in hun eigen belevenissen, hun fantasieën en in andermans zaken. Nooit normaal, altijd geschift, maar o zo diagonaal geschift. Vermijd koffie drinken tijdens het lezen ervan. Vooral niet als je net propere kledij hebt aangetrokken.

   

Kris kras

Het laatste wat we ervan lazen was ‘Auf wiedersehen’. Ik pak dat letterlijk. Wedden dat Kris dat geen paar weken volhoudt of ze jinglebelt haar absurde kijk op de media, haar kroost en haar ongenaakbare positie als oermoeder weer om onze oren? En anders starten we een petitie. Ze was een dagelijkse bulderlach waard. Hup Kris, hup. Wees kras!

    

Single 30 something

Single zijn en de kaap van de dertig gepasseerd. Het zal je maar overkomen. O, toevallig is het me al eens overkomen. Als ik twee jaar terugkijk, zit ik terug in het gefrunnik waar deze deerne zich staande houdt. Herkenning herkenning! En grinniken (snurkend), meevoelen en jaloers zijn omdat ik in tegenstelling tot haar geen steek kan koken, laat staan schminken.

   

Madameblogt

Ons kent ons. Omdat ik er eigenlijk maar zeven mag aanduiden (Huh? Zeven dwergen, zeven anjers en rozen, zeven hoofdzonden, zeven blogs?) Tellen we madame er efkes niet officieel bij omdat zij mij deze stok heeft aangedaan. Maar haar tussen de mazen van het net laten schieten zou een schande zijn. Wie nog geen luidruchtig plezier aan deze dame heeft beleefd, steekt nu zijn/haar vinger op en ik maai hem tot de oksel af met de cirkelzaag… wat me nog een billijke straf lijkt. Toch moet er in haar jongere jaren iets vreselijks mis gegaan zijn met madame. Haar geest is nooit meegegroeid met haar leeftijd. Ben ik efkes blij dat mijn moeder (die slechts enkele jaren ouder is) niet met die kwaal worstelt. Zo’n energiebom is onmogelijk te harden als dochter. Als lezer daarentegen… 

    

’t Vliegend eiland

Ook helemaal alleen op het humoreiland, deze knaap (geen flauw idee welke gezegende leeftijd deze mens reeds in zijn lenden en leden heeft zitten). In plaats van gieren en brullen begin je hardop in jezelf te praten : “Blogbaas, wil je met me trouwen alstublieft?” bijvoorbeeld. Of : “Hugo Matthyssen heeft zijn gelijke gevonden.” En ook : “Dat iemand die kerel hem eens rap een persoonlijke tekenaar cadeau doet en een uitgeverij!” Daarna gniffel ik. Een beetje in het wilde weg.

   

   

Mag ik van de gelegenheid gebruik maken (iemand roept : uiteraard troela, ’t is uwen blog!) om als voetnoot Duvel en Zeezicht een alternatieve bos bloemen onder hun neus te steken?

(Tulp eigenlijk ook, maar die staat nog minstens vijf ruikers bij mij in het krijt, dus voor jou zullen het pisbloemen uit de hof worden, kind!)

Deze drie zou ik willen nomineren in de categorie : commentaren waarmee je zapnimf haar amandelen kan bewonderen. En als je snel bent ook nog het vulsel in de achterste kies.

   

Als we dan toch bezig zijn :

Zabrila : meest opmerkzame lezer

Lalena : meest op de vingers tikkende lezer

Mijn echte vriendinnen : meest onzichtbare lezers

U : volhouder tot het einde van dit stukje! Bravo!