Hoe vertel ik het de eenzamen?

  

   Vertel ik het de eenzamen? Vertel ik het de eenzamen niet? Vertel ik het de eenzamen? Vertel ik het de eenzamen niet? Vertel ik het de…
Lusteloos pluk ik het toch al zo schrale olijfboompje leeg.
 
Nodig dan al eens een slinger eenzamen uit om zich vol te komen gieten van oud naar nieuw.
 
“Hihihi” giechelde ik een week geleden nog. “Dom dom, mazoutketel leeggetrokken. Dit overleven we ook wel weer.”
Die dwaze redenering produceerde ik toen de thermometer buiten nog fluks opklom tot elf graden. Ondertussen twijfel ik of dit debacle mij het leven niet zal kosten. Ik kan kiezen tussen spontane bevriezing, zelfdoding (en zelfontbranding zal het niet worden) of vermoord worden door een eenzame met blauwe tenen. Of meerdere eenzamen : steniging door ijsklompen ofzo.
 
Twee kerstdagen brachten we door ergens waar het wel zwoel was. Het weekend passeerde in bed, onder een dekbed dat min twintig kan doorstaan met de telefoon, de laptop, de boeken, de dvd’s binnen handbereik. En het badkamerblazerke in de aanslag.  De kinderen verbleven vanaf vrijdag bij hun papa, dus van de verplichting om hen ook nog warm te houden waren we ook vanaf. Niks aan het handje toch?
 
Joehoe, gisteren mocht ik dan eindelijk de mens ontvangen die zijn tank in de mijne kwam lossen. Vergeefs, de brander deed ‘meuh’ en sloeg toen terug af. ‘Meuh meuh meuh meuh’ tot in het bijna oneindige. Zolang mijn vinger op de resetknop bleef plokken. En toen was de nimf aan de vinger het beu, die meuh.
 
De vader-alleskunner werd opgetrommeld. De vader-alleskunner is van zijn voetstuk gedonderd : hij kan ook niet alles! De droogkast, de afwasmachine, de magnetron, de boiler, de auto… aan dit lijstje reparatiesuccessen kwam gisteren een eind. De thermostaat bleef zonder resultaat opslaan bij zeven graden.
 
Het internet werd afgeschuimd naar specialisten ter zake.
Nummer één was gestopt.
Nummer twee had congé tot vijf januari.
Nummer drie tot elf deden enkel gasbranders.
Nummer twaalf had geen zin.
Nummer dertien had ook geen zin, hij zuchtte en steunde de koude lucht uit onze hoorn, mekkerend dat hij al drie klanten had en dat het niet helemaal zeker zou zijn of hij zou komen opdagen. Wij smeekten. Wij verzwegen dat we er zelf aan geprutst hadden. Wij lieten de koudebibber in onze stem doorklinken, rilden om compassie op te wekken. Ik deed achtereenvolgens een huilende baby, een hond opgesloten in een ijsblok en een van koude geknakte neus na op de achtergrond.
 
Nog nooit heb ik meer verlangd naar een vent dan nu.
Hij mag zelfs stinken, vuile oliehanden hebben, boertig doen en mij bestempelen als het grootste kieken ooit. Ik smacht naar hem. Laat ik dit stukje internet even nuttig aanwenden als annonce :
 
Vr. zkt. m. om warmte te brengen. Vettig zijn gn bezw. Ontvangt zo snel mogelijk. Koffie voorhanden.
 
Maar hoe vertel ik het de eenzamen?
 
Dat wij zo gelukkig zijn dat we niet in de Gazastrook wonen?
En ze alleen maar hun Noorse sokken hoeven aan te trekken en een warm truitje? Dat is al? Ja toch?