Ook Tibetaanse geestelijke, endemische plantensoort op Hawaï, een Corsicaanse en Spaanse gemeente en één stuk van Nederlandse improvisators

  

   Het was 25 augustus 2008.
Uw zapnimf liet haar gêne achter de hoek en durfde in het landelijk dienstencoöperatief binnen te stappen en vroeg om poetshulp voor enkele uren per week.
 
Na zeven maanden absolute stilte van hun zijde, kreeg uw zapnimf een telefoontje dat kuisbijstand onderweg is. Het ontbreken van een bushalte voor de deur en wonen in de brousse werden als wachtreden meegegeven. De papieren zouden worden toegezonden. De mevrouw aan de helpende hand zou nog contact met mij opnemen. Ze heet Lama.
 
Maandag vond ik tussen mijn stapel nog-te-verwerken-administratie-en-voor-deze-rekeningen-ben-je-al-te-laat een ongeopende brief. Oeps, info en een contract over de poetsregeling.
– Getekend terug te bezorgen voor aanvang van de daadwerkelijke actie.
– Inschrijven en dienstencheques aanvragen en betalen.
– Gelieve het juiste aantal cheques klaar te leggen op voorhand. Indien niet in orde, mag je € 24 per uur ophoesten.
 
SCHRIK!
 
Jeee, dat werd een paniekbericht van mijnentwege naar de dienst. Nog drie dagen en ik had nog niet gehandeld. Ik zou al arm zijn vooraleer er een borstel aan te pas kwam! Vier keer 24 euro? En mijn ‘guanaco’ had ook nog niets laten weten!
“Maak u maar geen zorgen, Lama zal u daags voordien bellen en die boete is enkel als er herhaaldelijk inbreuk op wordt gemaakt. Via de site kan u zich inschrijven. Het wijst zichzelf allemaal uit, heel simpel.”, stelde een lieve Veronique mij gerust.
 
Nu ik weeral wist dat ik vele levels dommer ben dan lieve Veroniquen – d’r was niks simpel aan… zweten! – was het enkel nog wachten op ‘alpaca’s’ kennismaken.
‘Vicuna’ liet noppes van zich horen, terwijl ik een hele dag naast de telefoon op haar stem wachtte.
 
PRESSIEBIBBERS MAN!
 
Zei ik hierboven ‘… was het enkel nog wachten op…’?
Ik jokte. Naast ‘enkel wachten’ ontruimde ik tafels, waste ik vijf bergjes kledij van de overloop weg, maakte ik wc’s schoon (je kan een interieurverzorgster toch geen binnenpot laten schrobben?), plukte ik achtergebleven prullaria uit het decor en keek ik hopeloos naar zes volle wasmanden. Dat zou mijn aandeel worden tijdens de kuisvoormiddag.
Bovendien stond ik anderhalf uur vroeger op om verder op te ruimen, te wassen, schoon te maken, te plukken.
 
STRESS MAAT! EEN POETSHULP!
 
Het ‘Peruaans schaap’ daagde op. Dertien minuten te laat. Dertien minuten van nagelbijten, tafeltokken en ijsberen (en een mailtje naar huisvrouw voor eerste hulp bij te late poetsvrouwen).
Lama was een hele efficiënte Nederlandse van Marokkaanse afkomst (met een gps die haar verkeerd stuurde. En ik wilde nog brullen : daar heb ik al vijf blogstukken over geschreven!). Secuur, vriendelijk, kordaat, bij de pinken. Althans, dat was wat haar eerste indruk liet uitschijnen.
 
Bij het afscheid wisselden we e-postadressen uit : Lana.dingesadnogwatenzo.
“Làna?” lees ik verbaasd.
“Ja, wat dacht je dan? Je hebt me toch niet voor een beest uitgescholden zeker?”
“Uitgescholden? Neuuh. Mij misschien een heel klein beetje vergist, dat is al.”
 
PERTURBATIE ZEG, zou ik bijna durven schrijven, als ik wist wat het betekende!

En dan heb ik het nog niet eens over die allerlaatste volle stofzuigerzak die we hebben moeten uitpeuteren boven de container. Straks klaagt ze me nog aan voor een stoflong!