Een vrije opvoeding is ook maar niks

  

   In mijn eigen snoezelwereld dobberde ik de realiteit naar de achtergrond. Gelegen in een hectoliter warmte en schuim. Met de bedoeling die daad ongestoord te voleindigen.
Echter, zo had puberzap het niet begrepen. Ongeschreven huisregels gelden in haar optiek slechts in één richting.
“Even mijn cellulitis met een smeersel inpappen.
Nee, in jullie kamer is er te weinig licht om goed in de spiegel te kijken.”
Als zij haar puur vleespak bewerkt, is de badkamer wél verboden terrein. Met haar bh als krachtveer tussen de deurklink en het handvat van het medicijnkastje gespannen.
Maar protesterende moeders zijn er om te negeren en puberzap wreef zalven op onbestaande oneffenheden.
 
Blijkbaar bracht mijn naaktheid haar op ideeën want na het verslag over hoe ze uit de schoolrefter waren gegooid door de directeur opperde ze ineens :
“Enne, hoe is het eigenlijk met jullie seksleven gesteld? Bloeit dat nog een beetje? Want ik hoor de laatste tijd niks meer. (Het rotjoch slaapt – of zou toch moeten slapen ipv luisteren – pal boven onze slaapkamer).
“Ugh ugh”, deed ik. Noest keuterend in mijn oor met alles dat in een oregaatje past.
“Er zit water in mijn oren. Lastig hoor!” Waaraan ik nog seconden heftige overbodige gebaren plakte.
En ik vroeg vooral niet : “Wat zei je ook alweer schat?”
 
Op eenzelfde elan ging zij verder :
“Dat heb ik vorige week ook aan papa gevraagd. Zo met N. die nog op hun kamer slaapt.”
Het laatste vocht verdween miraculeus uit mijn gehoorgang.
“En?”
“Och, hij lachte eens raar.”
Terwijl ik nog betekenis trachtte te geven aan ‘raar lachen’, begon zij het onderwerp te sturen naar zichzelf en haar vriendje. Een waaier van erotische bewoordingen circuleerden indringend boven mijn badwater.
“Awel hè mama, Yannick, die zorgt…”
 
Maar mama was toen al flink bezig te pretenderen alsof zij verdronk.
Blub. Spetter. Slok.