‘k Zag twee bazen op volledige concentratie azen, o dat was geen wonder

   Vrijdag. Twee bazen in huis en ene moose. Daarmee bedoel ik echte superieuren, die werk aanleveren en werk beoordelen, die ja.
Iemand onnozel -en ik vermoed dat hij hier in huis woont- kwam met dat idee af om ze in huis te pakken. Gezien de kinderen nog aan de andere kant van het dorp woonden en ook omdat er een Antwerpse ring én een Brusselse vermeden konden worden vond een ander schaapachtig wicht -ook hier inhuizig- dat een prima idee. Die twee managers kwamen uit het Amsterdam en St-Niklaas, dus die gingen helemaal tevreden hun tijdswinst uittellen. Alleman content zeg maar.

Terwijl moose om koffiekoeken ging (om de Nederlander te imponeren, want die bleef erover hemelen), dribbelde uw zapnimf een meerstekker voor de laptops om de tafel, zette zij koffie die zijn gelijke niet kende (weer prijs bij de Noorderbuur!) en maakte van de eetkamer een instantvergaderelement. Jaja, zij kent haar wereld.

Nadat de geplogendheden achter ons lagen, toogden de drie mannen naar de tafel en beamden zichzelf in een of andere focus waar ik vanaf de zijlijn enkel maar naar kon kijken. Eerst kuierde ik nog wat rond met kopjes koffie en de pudding op de bovenlip van de chocolade koek die ik lekker had kunnen bemachtigen. Later bedacht ik dat het wel erg recreatief zou afsteken als ik de laatste vijf alfleveringen van ‘Mijn restaurant’ op harde schijf zou gaan bekijken. Nog niet geheel doordrongen van mijn cijfer-je-onzichtbaar-status, drentelde ik ongemakkelijk in eigen living tot ik wat leesvoer meegraaide en ermee naar boven verdween. Zogezegd iets belangrijks te doen. Omstreeks elven had ik de importantie ook wel van het blad gelezen en zocht ik een andere besteding van mijn tijd : het kruidvat! Voor die ene deodorant moest ik beslist een aardig tochtje van tien kilometer fietsen. Geen zaliger fietsweer dan die dag. Dat viel mee. Bovenop deed ik nog gevaarlijk : ik besliste om de Action binnen te treden. Hoe dat bij jullie zit, weet ik niet, maar ik ben zowat verslaafd aan al die kaarsenprullen, knutseloverbodigheden en huis-, tuin- en keukenspul.

De tijd vordert -zeker weten- sneller als je onbekommerd je eigen vrije dag mag vol lummelen dan dat je moet doen alsof je het efficiënte bezige vrouwtje bent. Hallo! Het is vakantie. Va-kan-tie. Ver-lof! Ook daar was de Amsterdammer van onder de indruk : eerder was 1 november gepasseerd en volgende week profiteerden we weeral van 11 november. Nuja, kunnen wij er wat aan doen dat Allerheiligen bij hen in de jaren 60 is afgeschaft (de pot op met de heiligen?) en dat zij neutraal waren in de eerste wereldoorlog en bijgevolg nooit een wapenstilstand kenden in 1918? Nee toch?

Bij mijn thuiskomst om kwart voor één plande ik voor het hardwerkende mansvolk een lunch in de buitenlucht (dat blijft hier maar stralen), maar ik zat daar maar eenzaam want er diende eerst hier nog een dingetje besproken te worden en toen belde weetikveelwie en vervolgens wilden ze dat nog even afwerken. Pas toen de zon achter een boom kroop, wilde het werkvolk een boterham. De buitenlander nam de benen naar een ander dienstverband en de twee overgeblevenen bleven aan de terrastafel gewoon verder vergaderen tussen het smakken door. Flauw! Geeuw!

Na de middag zou uw zapnimf zichzelf wat cachet geven achter de computer. Weliswaar in het zicht van de twee werkpaarden, maar concentratie, enige blindtypperij en zich toespitsen op ict-bezigheden zouden mijn deel worden. Net zoals de echte op kantoor. Ik besloot te gaan voor het blog- en reactielezen. Geen vijf minuten later of ik lachte mezelf schetterig rollend de vloer op. Bloggen is lol. Oei, lol is storend voor ernstige projectleiders. Toch zo vlak in hun blikveld. Tjonge, wat zou er gebeuren als ik ineens eens een klinkende scheet zou laten?

Voorts belde mijn vader nog, hij wilde de klink van de achterdeur komen repareren (jaja, zwijgt stil), maar die wimpelde ik af. De kinderen lieten ook telefonisch weten dat ze een uurtje vroeger zouden afkomen en papa zou ook wel subiet hun spullen komen brengen. Ojee, als dat maar goed kwam.

Maar het allerergste vond ik dat ik plots mijn eigen vent niet meer mocht knuffelen toen ik hem in de keuken tegenkwam. Wat zou zijn baas niet denken? Als we lieten uitschijnen dat het te leuk was hierzo, mocht hij misschien nooit meer thuiswerken. Een kus geven was helemaal not done! Straks kreeg zijn overste een hartaanval!

Allez, om zoiets te bedenken, daar moet je toch man voor heten.
1) Ik werk alle vrijdagen! Behalve de deze.
2) Hij spaart drie uur reistijd uit die hij bij deze volarbeidt. Die halve zoen zal het wel maken, ja.
3) Volwassen venten met een diploma zijn daarom nog niet slim.

Moraal van dit verhaal : Laat ze algauw vastzitten op iedere denkbare ring en autosnelweg die ons land rijk is, ge kunt eten, boeren, in de zetel gaan liggen zoveel je wil dan. En hardop lachen ook.