Zuig hier een puntje aan, verenigde naaitotebellen der bloggenland, andere kak als een rokske

Mijn maagfileerdertje is niet alleen een begaafd chirurg, maar houdt zich daarnaast ook nog bezig met schetsen op kladblaadjes, de ambachtsman! De kunstenaar! Voor zijn leergierige patiënte, ja ikke, droedelde hij een naaipatroon als het ware, dat hij enkele weken later driedimensionaal nog eens overdeed op een levend model, weeral ikke. Ik ben een durvertje.

Ik probeer hem zo helder mogelijk te benaderen :

– Bovenaan wordt een miniatuurspijsverteringshokje geniet met het nietjesmachien.

– In een van mijn acht gaten (volgens mij was dat een groepsgebeuren – wilt gij nu eens? Ahja, welk gat? Ge zit met uwen arm in de weg, schuif eens op, jong. Doe niet zo moeilijk, ik maak gewoon nog een sneetje bij. Voila. François? Ook eens zien? Potert nog eens wat met die darm, hij zit in de weg. Toeme, mijn twee handen zijn al bezet, roept Tilleke er eens bij, dat ze daar nog eens een hol maakt…) in de buik zoekt men de dunne darm en trekt die, zwiep, tot aan het nieuw maagje en -vraagtnihoe- maakt dat er waterdicht aan vast. En nu gij!

– Hetgeen onderaan het vroegere orgaan voor de maaltijdverwerking nu hangt te bungelen, maken ze vervolgens vast aan de dunne darm, maar dan wat lager als oorspronkelijk, zodat de spijsverteringssappen -ik gok op gal en misschien nog wel wat- (we kunnen niet altijd even geconcentreerd opletten) er op die plaats bij kunnen. Dat is dus een latere vertering dan in uw normale organengallerij en dat maakt dat ik misselijk word, als ik een overdosis suiker tot mij neem. Zogezegd. Tot op heden heb ik dat nog niet aangedurfd. (ik ben een schijtluis, helemaal geen durver).

– En dan nu waar de entourage mij dagenlang heeft mee uitgelachen, omdat ik nabauwde wat de professor mij in alle ernst heeft verklapt : dat pijltje naast schattig fris… euh… groen… hm… kersvers maagje herbergt een hormonenzone die in mijn geval om de haverklap schreeuwt : ‘Geef me chocolade! Hier met die chocolat of ik doe je wat!’ dat dat gevoelige plekje uitgeschakeld wordt. Nah! Lach maar. Ja. Toe. Doe maar.
Weet dat ik sinds twee weken nu nog geen hunker naar zoetigheden heb gevoeld.

Wie laatst lacht… mag niet te hard lachen, want mijn uiterlijke wonden hebben de neiging om open te ploppen, maar dat is weer voer voor een volgende keer.

 

( gastric bypass / maagverkleining 14)